შენმა მეგობრობამ სული გამინათა, 
გული გამითბო და სევდა გამიფანტა.
დაბლა დაცემული ცაში ამიტაცა,
ცხოვრება დაბინდული, ნათლად დამიხატა.

ფიქრებში მუდამ მე ჩვენზე ვფიქრობ
მე და შენ ერთად ძმობამ შეგვკაზმა
მე მიგატოვებ შენ ამა ფიქრობ?
შენგან სიშორემ ლამის შემშალა

ხან მონატრების ჩუმი სევდა მოგიკაკუნებს,
ხან მარტოობის აჩრდილები დაგესევიან,
მაგრამ იცოდე, არ დანებდე იმათ მარწუხებს,
არ დაემონო არასოდეს ფიქრებს სევდიანს.

და დავიღალე ყოველდღიურობით,
ცხოვრებას რომ ახლავს ოპტიმისტურობით,
ყოველდღე ვიღვიძებ, მზე არის ვხედავ
და რომ ვიძინებ მთვარეა ჩემთან.

წუხელ, სიზმარი დამნახებია,
სიზმარი ცხადად მომჩვენებია,
და დამინახავს ისეთი რაღაც,
რაც ჩემი აზრით აღარ ღირს თქმადაც, 

სათიბში მიჯნური მთვარე დაბანცალებს.
იციან _ იწვიან ვარსკვლავთა ნარგისნი.
მსურხარ და მაძალებ _ სულ ცოტა მაცალე _
სული თუ მოვითქვი _ სიყვარულს აგიხსნი.

ყველაფრით დაღლილს სანატრელად სიკვდილი დამრჩა,
რადგან მათხოვრად გადაიქცა ახლა ღირსება,
რადგან არარამ შეიფერა ძვირფასი ფარჩა,
რადგან სიცრუე ერთგულების გახდა თვისება,

ახლა მჯერა წარსულის, მოგონებებს მითეთრებს,
შორიახლოს წვიმაა სადაც მე არ ვსველდები,
ჩემს წიაღში სულია ოცნებების ხალათში,
დაკარგული იმედით, დარდით მივესვნები...

როს „არას" ნაცვლად – ამბობდი „ალას",
როცა შენს ხმაში აპრილი ჟღერდა;
ხსოვნაში ტკბილად ჩარჩენილ „ნანას" -
ვინ გიმღეროდა?!
- მშობელი დედა.

ოთხშაბათს წერილი გავუგზავნე,
და თავს მოსაკლავად ვიმეტებდი,
ჩემი ფიქრები გავუმხილე,
ჩემი ეჭვები და იმრდები.