დღეა და მე კი ღამეს ვგრძნობ გულში,
სიცოცხლემ სიკვდილი მანატრა თითქოს
და ჩემს ოთახში გამოკეტილი,ვოცნებობ,
პატარა ვიყოთქო.. თითქოს..

მე ვეთაყვანე, შენს უგონო ყოველ საქციელს.
შენმა მშვენებამ თვალებს ნისლი შემოახვიეს,
ვერ შევამჩნიე, რად ვიქეცი, რად გადმაქციე,
ნება მიეცი, შიშველ მუზებს, ანც ფანტაზიებს...

თუ დამაქვს სევდა, ღიმილთან ერთად,
მათგან არცერთი არ არის ყალბი!
მთელი სიცოცხლე ცხოვრება მცემდა,
ნაომარ ღიმილს ეტრფოდა დარდი.

ჩვენში მუდამ რაღაც იყო დიდი,
ჩვენ გვიყვარდა ბილიკების გავლა,
შენ ყოველთვის ლამაზი დ მშვიდი,
ჩვენ ორივე მივყვებოდით აღმართს.

მორჩა! დღეიდან ლოთობას ვიწყებ,
დარდებს გავანდობ ყანწებს ღვინიანს,
სიკვდილ-სიცოცხლის დუელში გიწვევ
და ქალი რომ ვარ არ მეშინია.

ორშაბათს გოგონა გავიცანი
გოგონა ნახატი ყალმისანი,
მისი ღიმილი და დალალები
სამშაბათს გამიხდა საფიცარი.

ვეღარ მივაბი სტრიქონი სტრიქონს,
კვლავ შემაცივდა კალამი ხელში,
გადაეცალა ფერები გრძნობებს
და ჩაიძირა სამყარო ბნელში.

როცა გიყვარდება ძლიერ ვიდრე ფიქრობ
მას ბევრ რამეში უკვე აღარ ინდობ,
მე მის გრძნობებში, არ დავკოჭლდები
დასაშვებია მიყვარდეს მუდამ

მკლავს უშენობა... და ვერ ვიშორებ...
წარსულს დავეძებ, ისევ ფერებით...
ისე მაგიჟებს შენი სიშორე,
ვიცი ოდესმე მომეფერები...

როგორ მენატრები, სევდად მემატები
შენ კი სხვად ქცეულხარ ვხედავ,
ფიქრში გეძებ და ჩუმად გეფერები,
მაგრამ ვერ გპოულობ ვერსად.