_ სადილობს, _ ყრუდ ვუპასუხე და შევეცადე, მისი ხელებისგან გავთავისუფლებულიყავი.

ტასომ 50 ლარი ჩამახუტა და გამომისტუმრა. დღე უკვე მთავრდებოდა. ძალიან გადავიღალე. მაინცდამაინც არ ვიყავი ფიზიკურ დატვირთვას მიჩვეული. არ გინდა, ერთ დღეში ამხელა სახლის დალაგება? ოჰ, როგორ დავიძინებ ახლა… მკვდარივით. მთავარია, ჩემს ბინამდე მივაღწიო!

ძლიერმა ბრახუნმა გამომაღვიძა. ვიღაცამ ლამის ჩამოიღო კარი. სხვა ვინ იქნებოდა, თუ არა საშკა? ბუზღუნ-ბუზღუნით გავედი ჰოლში.
_ რა იყო, ამტვრევ? _ სანამ აქეთ შემომიტევდა, იქით გადავედი იერიშზე, _ ყრუ კი არ ვარ, რამდენს ხმაურობ!
_ ცოცხალი ხარ? სად იყავი? რატომ არ დამირეკე? _ მომაყარა და მომაყარა აქოშინებულმა.

შებინდებისას, როცა საყინულიდან გამოღებული "სადიას” ქათამი გალღვა, შევწვით და კარგადაც მოვულხინეთ. მერე ტელევიზორი ჩავურთე და მულტფილმების არხზე გადავრთე, სანამ ძილის დრო მოუვიდოდა. მე კი

დიდხანს მეძინა და ალბათ კიდევ გავაგრძელებდი ძილს, კარზე კაკუნს რომ არ გავეღვიძებინე. ძლივს ავწიე თავი. მთელ სხეულში მტეხავდა. შემოსასვლელში გავლასლასდი და არც მიკითხავს, რომელი ხარ-მეთქი,

რაღაც დარტყმის თუ კაკუნის ხმამ გამომაღვიძა, თითქოს ვიღაც ჩაქუჩს ურახუნებდა სადღაც… ასეც იყო. ჩემს საფეთქლებს რახარუხი გაჰქონდა, ისე მისკდებოდა თავი. შაბათი ცუდად დაიწყო. გულის რევის შეგრძნება არ მცილდებოდა. ესეც შენი "პახმელია” თუ ნაბახუსევი, როგორც არის, რა!

არა, რაღა მაინცდამაინც ახლა შემხვდა? საშინლად გამოვიყურები დღეს, თან ეს ძაძები რომ მაცვია! კი არაფერი, ნერვიც არ ამტოკებია, მაგრამ მაინც! იყო დრო, როცა მის დანახვაზე ელეთმელეთი მემართებოდა. ნუგზარი! ბატონი ნუგზარი! ჩემი ყოფილი უფროსი. რომელთანაც კადრების განყოფილებაში ვმუშაობდი.

_ დადა, რა იყო, შენც ცუდად ხომ არ გახდი? ღიმილი მოერია ჩემს დანახვაზე, თან რეზინის ლურჯ წინსაფარს იხსნიდა, შედი, შენც დაგალევინებენ ვალერიანის წვეთე

_ რაო? ვეღარ მოითმინა.
_ ჯერ ისტორიას აფორმებენ, უკმეხად ვუპასუხე.
ორივენი გავჩუმდით. დუმილი კარგა ხანს გაგრძელდა.

მთელი ღამე არ მიძინია. გაბრუებული ვიყავი. თან მიხაროდა, თან არ მიხაროდა