მთელი ღამე არ მიძინია. გაბრუებული ვიყავი. თან მიხაროდა, თან არ მიხაროდა. არა, უფრო სწორად, არ ვიცოდი, გამხარებოდა თუ მწყენოდა, დამეჯერებინა თუ არ დამეჯერებინა. ნუთუ ასეთი არამდგრადია? ნუთუ არ შეუძლია, ერთგული იყოს? ხომ ამბობდა თათაზე, მიყვარსო. მეც რომ ასე მომექცეს?
ასე მომექცეს? რას დავეძებ… მე ხომ მიყვარს. ჩემთვის მთავარია, ვიყოთ ერთად. მერე რა, თუკი აღარ ვეყვარები, ერთად ხომ მაინც ვიქნებით? მერე თათა? იმან რა უნდა ქნას? რა-ა? რა და სხვას შეიყვარებს. ბიჭების მეტი რა არის. სავსეა თბილისი. თანაც მისნაირ გოგონაზე ვინ იტყვის უარს. არც არავინ.
არა, არა. სინდისის ქენჯნა მომკლავს. თუმცა, რა ჩემი ბრალია? ჩვენ ახლა დავამთავრებთ, მერე შეიძლება თათას ვერც ვერასოდეს შევხვდე ცხოვრებაში. თანაც, თუკი მამუკას აღარ ენდომება მასთან, რა, ცას ხომ არ გამოეკიდება? ხომ უნდა შეიყვაროს სხვა? მამუკამაც ვიღაც ხომ უნდა შეირთოს ცოლად? თათასთვის რა მნიშვნელობა ექნება, ვინ იქნება ის "ვიღაც”?
აი, ასე ვიმშვიდებდი მთელი ღამე თავს, თან ოცნებებში ლამაზ-ლამაზ კოშკებს ვაგებდი. ის კი არ ვიცოდი, რომ მეორე დღეს ჩემი აშენებული კოშკები ხუხულასავით თავზე დამენგრეოდა.
მეორე ლექციის შემდეგ თათა მესამე სართულის დერეფანში შემეფეთა. თითქოს დაფრთხა ჩემს დანახვაზე, თითქოს თვალი ამარიდა. ეს ამბავი არ მომეწონა. გუშინდელზე ხომ არაფერი იცის? გამკრა გულში
_ პრივეტ, როგორ ხარ? გადავკოცნე.
_ აბა, რა გითხრა, ვარ, რა, მხრები აიჩეჩა და საცოდავად მოიკუნტა.
_ რატომ ასე ნაღვლიან ნოტზე? მხრებში ხელი ჩავავლე და თვალებში ჩავხედე, მოხდა რამე?
განზე გაიხედა. ქვედა ტუჩი კბილებშუა მოიქცია, ნიკაპი აუკანკალდა.
_ შენ რა, ტირი? რა გემართება? შევაჯანჯღარე.
_ არაფერი, სლუკუნით თქვა და ხელის ზურგით ლოყაზე ჩამოგორებული ცრემლი მოიწმინდა.
არ დავუჯერე. ეზოში გავიყვანე. თვალისგან მოფარებულ ადგილზე დავდექით.
_ ჰე, დაიწყე ახლა! ბრძანების კილოთი ვუთხარი.
კვლავ აუთრთოლდა ბაგეები. ჩანთიდან ერთჯერადი ცხვირსახოცის პაკეტი ამოვიღე და მივაწოდე.
_ აღარ მეტყვი, რა მოხდა? არ მოვეშვი.
_ ორსულად ვარ, ჩაიჩურჩულა.
თითქოს ურო ჩამარტყესო თავში, კინაღამ ვიკივლე.
_ ვისგან? მეც ჩურჩულზე გადავედი, რომ არ მეყვირა.
_ იცი შენ, ვისგანაც.
_ ღმერთო… აღმომხდა, ახლა რომ მამუკა მენახა, შუაზე გავგლეჯდი, იცის?
თავი დამიქნია.
_ მერე?
_ მერე არაფერი.
_ არაფერი რას ჰქვია.
_ აბორტი უნდა გავიკეთო.
_ გაგიჟდი? გესმის, რას ამბობ?
_ ჰო. მას ასე უნდა.
_ მიზეზი? ასე უნდა რას ნიშნავს? აღვშფოთდი.
_ ჯერ არ ვარ მზად ცოლის მოსაყვანადო.
_ თუ ყველა ქალს ასე მოექცევა, არც არასდროს იქნება მზად, გავცხარდი, ბრაზი მახრჩობდა. კარგი, მე ვნახავ მამუკას და დაველაპარაკ…
_ არა, არა, გეხვეწები, არ გინდა. ეგ უკვე გადაწყვეტილი ამბავია. მეც მაწყობს ასე. ახლა მაინც ვერ გავაჩენ ბავშვს, მკლავზე ჩამომეკიდა თათა.
_ მაშინ რაღა გატირებს?
_ აბორტის მეშინია, თან მრცხვენია, თავი ჩაქინდრა.
კარგა ხანს უცახცახებდა მხრები. უხმოდ ტიროდა. ძალიან შემეცოდა, მაგრამ რას გავაწყობდი? არც კი უნდოდა დავხმარებოდი.
_ შენთან ერთი თხოვნა მაქვს, მითხრა, ტირილით გული რომ მოიოხა.
_ მითხარი, რა პრობლემაა, ყველაფერში დაგეხმარები, თავი გამოვიდე.
_ შენც წამოდი ხვალ, წამომყევი.
_ მამუკაც მოდის?
_ აბა?
_ კი ბატონო, შენ თუ ასე გინდა, წამოვალ, აბა რას ვიზამ.
წარმომიდგენია, რა დღეში ჩავარდებოდა მამუკა, როცა თათა ეტყოდა, დადას ყველაფერი მოვუყევი და ისიც მოდის ჩვენთან ერთადო. ისე ვიყავი გაცოფებული, მისი დანახვაც არ მინდოდა. რა უნამუსო კაცია! ქალი დააორსულა და მის ცოლად შერთვასაც არ კადრულობს! ახლა რომ რამე ვუთხრა და დავამუნათო, ალბათ მეტყვის, მე არ ვარ მისი პირველი მამაკაციო. დარწმუნებული ვარ, ასე იტყვის. ეს კაცების თავის გამართლების ნაცადი ხერხია. თათაც კარგი ვინმეა! როგორ შეტოპა აქამდე. შეიძლება ასეთი ნაბიჯი ანგარიშმიუცემლად გადადგა? ახლა ხომ ნანობს? აბორტი! აბორტი რა, გამოსავალია? წინ რატომ არ იყურება? გათხოვება და შვილის ყოლა არ უნდა? გადამრევენ ეს ქალები! ესეც შენი "ამერიკანიზაცია”!
ის ღამეც თეთრად გავათენე. ან კი რა ჯანდაბა დამაძინებდა! ნეტავ რას იზამს მამუკა, მე რომ დამინახავს? ერთი როგორ შემომხედავს თვალებში, მაგასაც ვნახავ!..
ძალიან მშვიდად შემომხედა. ნერვიც არ შეტოკებია. გოროზად გავხედე, არც მივსალმებივარ. კარგია, გუშინ რომ არ შევხვდი, რომ არაფერი ვუთხარი. მისი დამოძღვრა შედეგს მაინც არ მოიტანდა. მით უმეტეს, ახლა თურმე ჩემზეა შეყვარებული. ჰმ!
_ ვინ უნდა გაგიკეთოს? თათას მივუბრუნდი.
_ მამუკას დედამ, ძლივს გასაგონად ჩაილაპარაკა.
ენა ჩამივარდა გაოცებისგან. თავხედობასაც ხომ აქვს საზღვარი! სხვა ვერავინ ნახა? ბოღმა ყელში მომებჯინა.
_ კარგად მოგიფიქრებია, საღოლ! დავგესლე "იდეალური მამაკაცი”, კაზანოვასაც კი შეშურდებოდა შენი!
_ მორჩი, რა, აგდებულად მესროლა და ზურგი შეგვაქცია.
_ შემომყვები? თათას საცოდავი სახე ჰქონდა, ტუჩები გაფითრებოდა.
_ მაგას რა კითხვა უნდა, აბა რისთვის მოვედი. ნუ გეშინია, მე აქ ვარ.
მხარზე ხელი გადავხვიე და ლოყაზე ვაკოცე.
_ წავედით.
და წავედით…
ლია დეიდას ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა. განზე გამიყვანა.
_ შენი მეგობარია? ჩუმად მკითხა.
_ კი.
_ მერე რატომ არ მითხრა მამუკამ? გაუკვირდა.
_ რა უნდა ეთქვა? კითხვა შევუბრუნე. მაინტერესებდა, თუ იცოდა, საკუთარ შვილიშვილს რომ უსპობდა სიცოცხლეს.
_ შენი ამხანაგი თუ იყო. დიტოს შეყვარებულიაო, მითხრა.
_ დიტო ვინ არის?
_ მე რა ვიცი. ისე მიხსენა, დიტოო, ვიფიქრე, ძმაკაცია-მეთქი.
_ მაგის ძმაკაცი დიტო მე არ გამიგია. ასეთი არავინ ვიცი, არ ვიცნობ, როგორ მინდოდა, ყველაფერი დამეფქვა, ყველაფერი მომეყოლა დედამისისთვის, რომ მამუკა გამემწარებინა, მაგრამ… არაფერსაც არ ვამბობდი.
_ ალბათ, შენი სახელის ხსენების მოერიდა და იმიტომ. რა სხვანაირი ბიჭია, არა? კმაყოფილებით გაიღიმა ლია დეიდამ.
_ კი, სხვანაირი ნამდვილად არის. თავისი ორიგინალური ქმედებით პირდაპირ მაოცებს ხოლმე, ირონიულად შევნიშნე, რასაც, რა თქმა უნდა, დედამისი ვერ მიხვდა.
_ ჩემი გოგო, ცოტა ხანს შემოდი ჩემთან, ხელით ანიშნა თათას, ათ წუთში იარაღები მოიხარშება და დავიწყებთ, რატომ კანკალებ?
_ მეშინია, თქვა თათამ და უფრო მოიბუზა, მთლად დაპატარავდა.
_ ნუ გეშინია, საშიში არაფერი არ არის, მხარზე ხელი მოუთათუნა მამუკას დედამ და კაბინეტში შეუძღვა, წამო, ისტორია გავაფორმოთ იქამდე.
_ გარეთ გავალ და ათ წუთში შემოვალ, მივაძახე თათას და ეზოში ჩავედი, რათა მამუკა მენახა.
მრავლისმთქმელად შემომხედა. ვითომ დარცხვენილი იყო, ისეთი სახით იყურებოდა.