აქებენ შექსპირს__,,მეფე ლირის'' უბადლო ოსტატს,
ედგარ პოს თვლიან შეყვარებულს ,,ანაბელ ლიზე'',
ცრემლის მდინარით ატირებულს ვიხსენებ ჰაფეზს,
წარმავალობას წუთისოფლის მისტირის ვინაც...
გახსენება კი ტიციანის, მის მკვლელებს ამხელს...
თუმც რაღას შველის ახლა წარსულს ცრემლი და გმინვა.
არ მევალება განვაქიქო ცხოვრება მათი,
ეს რომ შევიძლო აბა მე ვინ ვარ!...
და თუ კი ვბედავ, შემინდოს ღმერთმა,
რომ ამ ტიტანთა მუზებს ვეხები,
რომ არ მასვენებს თეთრი ზმანება
ფოთოლთ ლაშქარი თეთრი ვერხვების...
გამოქცეული ღამის კოშმარებს,
ის გრიგალია სხვა სტიქიონის,
ცად პოეზიის ბრწყინავს ვარსკვლავი
პოეტთა მეფის_ გ ა ლ ა კ ტ ი ო ნ ი ს.