ტასომ 50 ლარი ჩამახუტა და გამომისტუმრა. დღე უკვე მთავრდებოდა. ძალიან გადავიღალე. მაინცდამაინც არ ვიყავი ფიზიკურ დატვირთვას მიჩვეული. არ გინდა, ერთ დღეში ამხელა სახლის დალაგება? ოჰ, როგორ დავიძინებ ახლა… მკვდარივით. მთავარია, ჩემს ბინამდე მივაღწიო!
ნეტავ იქ რა ხდება? აბა, თუ მიხვდებით, სად? ვასიკოს ბიძის სახლში, რა თქმა უნდა. თქვენ რა იფიქრეთ? საშკა? არა, საშკას არც კი ვახსენებ! ძალიან ვარ მასზე გაბრაზებული!
ამწუთას მე ნეანდერტალელი "დემონი” უფრო მაინტერესებს. ძალიან დამაინტრიგა მაგ ტიპმა. როგორი იდუმალებით მოცული ვინმეა! ერთი კვირა გავიდა ჩვენი შეხვედრიდან და ახლა უკვე სიზმარივით მაგონდება ის საშინელი დღე, ცუდი სიზმარივით. ერთი რამ არ მაძლევდა სულიერად მოსვენებას _ ვასიკო. ნეტავ, სად არის ბავშვი, რა უქნეს? როგორ არის? ისევ უკან ხომ არ გააგზავნეს, ბავშვთა სახლში? თვითონაც ვერ ვხვდებოდი, რატომ მივეჯაჭვე მაგ ბავშვს ასე, თითქოს ჩემი შვილი ყოფილიყოს, ისე მჩხვლეტდა გული მის გახსენებაზე. იმ სახლში ის ბავშვი ვერასდროს იგრძნობს თავს სრულფასოვან ადამიანად. დატანჯავენ, ვიცი.
სწორედ ამაზე ვფიქრობდი, რომ დამეძინა. ამდენი ღამის უძინარი ისე გავითიშე, მთელი ღამე ფეხი არ გამიქნევია.
ალბათ შუადღემდე გაგრძელდებოდა ჩემი ძილი, ზარის ხმას რომ არ გავეღვიძებინე დილით. თვალების ფშვნეტით გავემართე კარის გასაღებად. გავაღე და… მოულოდნელობისგან სახტად დავრჩი. არა, უარესი… გავქვავდი… სადარბაზოში ვასიკო იდგა თავის შეშინებული მზერით. დამინახა თუ არა, ღიმილმა გაუნათა სახე, მერე ხელები გაშალა და ჩამეხუტა.
_ ანა, _ ზედ ყურთან მიჩურჩულა და პატარა ხელები თმაზე მომხვია.
_ ოღონდ არ მითხრა, რომ ისევ გამოიქეცი, _ მხრებში ჩავავლე ხელი და თვალებში ჩავხედე.
_ არა, ლევანმა მომიყვანა, _ თავი მხიარულად გაიქნია და გვერდზე მიიხედა.
ახლაღა შევამჩნიე ქერათმიანი ლევანი, რომელიც რატომღაც, მოფარებულში დამდგარიყო. ალბათ ჩვენი შეხვედრის სცენას არ შეუშალა ხელი და ერთმანეთით "დატკბობა” გვაცალა.
უკმაყოფილო გამიხდა გამომეტყველება. წამში გამირბინა თვალწინ ერთი კვირის წინანდელმა სცენამ და ღრმად ამოვიკვნესე.
_ რა ვქნათ, ახლა, ლევანი გარეთ დავტოვოთ, თუ შინ შემოვუშვათ? _ გავიხუმრე.
ვასიკომ ჯერ მე შემომხედა, მერე ლევანს, მერე ისევ მე.
_ იქნებ შემოვუშვათ ისიც? არც ისე ცუდი ბიჭია, რომ იცოდე, _ ეშმაკურად შემომხედა.
_ მაშინ ჰო, _ მეც ავყევი "ეშმაკურობაში” და ორივე შინ შემოვიპატიჟე.
_ ჩაის დალევთ? _ მივმართე ლევანს.
_ კი, _ თავი დამიქნია "დემონის” თანაშემწემ და სავარძელში "ჩაიშხლართა”, თან გასაღებების აცმას გულის გამაწვრილებელი ჩხაკუნით ათამაშებდა საჩვენებელ თითზე…
სამზარეულოში გავედი. ვასიკო გამომეკიდა. სანამ ჩაის გავამზადებდი, გვერდიდან არ მომცილებია. მეც დავასაქმე, ერთობ "მნიშვნელოვანი” დავალება მივეცი. ვთხოვე, მურაბა და ნამცხვარი გაეტანა ოთახში. სიხარულით დამთანხმდა. ფინჯნები და გავარვარებული ჩაიდანი კი მე თვითონ გავიტანე. კარგი ჩაი მქონდა, ინგლისური, ნამდვილი ჩაის არომატით, ისეთი კი არა, ჩვენს მაღაზიებში რომ იყიდება ორ ლარად… ამით ყოველთვის ვიწონებდი თავს სტუმრების წინაშე. თუმცა, ამჯერად ეს არ გამიკეთებია. მეტი საქმე არ მქონდა, ლადოს ლაქიას წინაშე თავი მომეწონებინა. ერთხანს უხმოდ ვსვამდით სამივე. დღევანდელი საღამო თითქოს რაღაც დროებითი შერიგების რიტუალს ჰგავდა. შიგადაშიგ ლევანი გამიღიმებდა ხოლმე. მიკვირდა მისი ღიმილი. ვერც კი ვიფიქრებდი, თუ მას გაღიმება შეეძლო და რამდენჯერმე უცნაურად გავხედე.
_ რატომ მიყურებთ ასე? _ ვერ მოითმინა და მკითხა.
_ პირველად დავინახე თქვენს სახეზე ღიმილი. ეს კი ნიშნავს, რომ მთლად ბოლომდე წყალწაღებული არ ყოფილხართ, მაპატიეთ ჩემი პირდაპირობა, თუკი ეს ტკივილს მოგაყენებთ.
_ არა უშავს, ხდება ხოლმე, _ ხმადაბლა ჩაილაპარაკა და ნამცხვარი გადაიღო.
_ აბა, იქნებ მითხრათ ახლა, რა სიურპრიზი მომიმზადეთ, _ ვთქვი ბოლოს.
_ არანაირი… უბრალოდ, ვასოს უნდოდა თქვენი ნახვა და მოგიყვანეთ.
_ სულ ეს იყო? რა განსაცვიფრებელი ამბავია! ბიძამისმა თუ იცის ეს ამბავი? _ ირონიულად შევნიშნე.
_ რა თქმა უნდა, იცის, _ თავი დამიქნია.
_ მაშინ, გამოდის, რომ თქვენმა ბოსმა რაღაც ჩაიფიქრა, თორემ რატომ უნდა მიეღო ასეთი გადაწყვეტილება? ფაქტია, რომ არ მოვწონვარ.
_ არა, რატომ ამბობთ ასე…
_ რატომ? იმიტომ, რომ საშინლად მომექცა. რა, დაგავიწყდათ? თუ თქვენ არ იყავით იმ ყველაფრის მოწმე? დაგავიწყდათ, რა დღე დაგვაწიეთ მეც და ბავშვსაც? _ წარბები შევკარი.
_ მაშინ სხვა სიტუაცია იყო, _ თავის მართლებას შეუდგა ლევანი.
_ მართლა? რას მელაპარაკებით! ახლა რა, შეიცვალა სიტუაცია? თუ თქვენს უფროსს წინადადება აქვს ჩემთან და იმის სათქმელად გამოგგზავნათ? ნაწყენია ალბათ, რომ არ მოვუსმინე, _ ექიდნურად ჩავიცინე, _ თუ ასეა, გადაეცით, რომ მისი წინადადება საერთოდ არ მაინტერესებს. ჩემთან ეგეთები არ გამოუვა!
_ ანა… _ ძალიან ჩუმად წარმოთქვა ლევანმა, _ შეიძლება, ასე მოგმართოთ?
_ დიახ, რა თქმა უნდა.
_ მეგობრულად გირჩევთ, ბატონ ლადოზე ასე ნუ ილაპარაკებთ. ეს კარგს არაფერს მოგიტანთ.
_ ვაა! მემუქრებით კიდეც? რა მაგარია! თქვენ საერთოდ იცით, მე ვინ ვარ? სად ვმუშაობ? რას წარმოვადგენ? არ იცით! და მინდა იცოდეთ, რომ თქვენი მუქარის საერთოდ არ მეშინია! _ რაც შეიძლებოდა, ცივად ვთქვი და უკვე მეორედ ვინანე, რომ სამსახურიდან წამოვედი.
ახლა რომ გამოკითხვა დამიწყოს, ხომ არ მოვატყუებ, ვმუშაობ-მეთქი. მაშინვე შემატყობს, რომ გულწრფელი არ ვარ. საერთოდ არ შემიძლია ტყუილის თქმა.
ვასიკო ჩუმად იჯდა და ხან მე შემომხედავდა შეშინებული მზერით, ხან ლევანს. შემეცოდა ბიჭი. ხელი დავუქნიე, ჩემ გვერდით დაჯექი-მეთქი და როგორც კი გადმოჯდა, მხარზე ხელი მოვხვიე.
_ შენ ხომ კარგად ხარ? _ თბთილად ვკითხე.
_ კი, კარგად… ბიძიამ მითხრა, ბავშვთა სახლში აღარ დაგაბრუნებო. მასთან უნდა ვიცხოვრო.
_ ძალიან მიხარია, თუ ასეა.
_ მე კი არ მიხარია, _ უკმაყოფილოდ ჩაიბუზღუნა.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ მე შენთან მინდა ვიცხოვრო.
ისე მეუხერხულა მისი ნათქვამი, გავწითლდი. უხერხულობის დასაფარავად ჩავახველე და დამნაშავესავით გავხედე ლევანს. ის იღიმოდა.
_ ეს შეუძლებელია, ვასიკო, _ დავიწყე დინჯად, _ ჯერ ერთი, შენ… შენ უპატრონო არ ხარ, მეორეც, ჩვენ სულ რამდენიმე დღეა, რაც ერთმანეთი გავიცანით და მესამეც… ამას არ დაუშვებენ შენები. გასაგებია? შენ შეგიძლია სტუმრად მოხვიდე ხოლმე ჩემთან, როცა გაგიხარდება, მაშინ. შევთანხმდით?
_ მულტფილმების ყურება შეიძლება შენთან?
გამეცინა.
_ რა თქმა უნდა, შეიძლება.
_ ახლა რომ ვუყურო?
_ მიდი და უყურე, პულტი დივანზე დევს, აიღო და ჩართე, _ თავზე ხელი გადავუსვი, სანამ წამოხტებოდა.
მერე ორივემ გავხედეთ ტელევიზორის წინ მოკალათებულ ვასიკოს, რომელიც არხიდან არხზე დიდი მონდომებით რთავდა ტელევიზორს, სასურველი მულტფილმის მოსაძებნად.
_ მართლა ასე გადაწყვიტა თქვენმა ბოსმა? _ ლევანს ვკითხე.
_ იცით რა… ბატონი ლადო რთული ადამიანია, მაგრამ ის ვასოს არასდროს არაფერს დაუშავებს. უბრალოდ, სიყვარულის გამომჟღავნება არ იცის, თორემ კეთილი გული აქვს.
_ კეთილი გულის ადამიანი, მით უმეტეს, ასეთი ფულიანი, ძმისშვილს ბავშვთა სახლში არ ჩააბარებდა. ნუ იცავთ, თუ შეიძლება, _ არ დავინდე "დემონი”.
ლევანმა არ მიპასუხა, რამაც, ცოტა არ იყოს, ამაღელვა. ესე იგი, მეთანხმება იმაში, რაც ახლა ვთქვი. ალბათ ამასაც ეშინია თავისი უფროსის, მაგრამ სამსახურის დაკარგვა არ უნდა და იმიტომაც იცავს, თუმცა ამ შემთხვევაში მის დასაცავად ერთი სიტყვაც არ გაიმეტა.
ამ დროს კარზე ზარი დაირეკა. მოულოდნელობისაგან შევკრთი. ახლავე მოვალ-მეთქი, სტუმარს ვუთხარი და ჰოლისკენ გავემართე.
კარი გავაღე თუ არა, ადგილზე გავშეშდი. საშკა შემრჩა ხელთ. დაბნეულმა კრინტი ვერ დავძარი. უკვე აღარ ველოდი მის გამოჩენას.
_ ცუდ დროს ხომ არ მოვედი? _ ისე თბილად მკითხა, თითქოს უბრად არც ვყოფილიყავით.
_ ა…რა, _ წავილუღლუღე და ფერწასულმა გზა დავუთმე, რომ შიგნით შემოსულიყო.
_ მარტო ხარ?
_ არ ვარ მარტო, სტუმრები მყავს, _ ძლივს გასაგონად ამოვთქვი და უკან მივყევი.
საშკა სასტუმრო ოთახში შევიდა თუ არა, შედგა და უკან, მე გამომხედა.
_ გაიცანი, ეას ვასიკოს ნ…ნათესავია, _ სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე, _ ეს კი ჩემი მეგობარი ალექსანდრე, _ გაცნობის ცერემონია ჩავატარე.
_ ძალიან სასიამოვნოა, _ ლევანი წამოდგა და საშკას ხელი ღონივრად ჩამოართვა.
_ ჩემთვისაც, _ ჩაიბურტყუნა საშკამ და ბავშვს გახედა, _ პრივეტ, მეგობარო, როგორ ხარ?
ვასიკომ კარგადო, მორცხვად ჩაილაპარაკა და კვლავ ეკრანს მიაშტერდა.
_ ჩვენი წასვლის დროა, _ ლევანი ფეხზე წამოდგა, _ დიდი მადლობა ჩაისთვის, ანა. ჩვენ, ალბათ, კიდევ შემოგივლით.
_ რატომ მიდიხართ? ჩემი მოსვლა ხომ არ გეწყინათ? _ საშკამ ხელები გაშალა.
_ არა, რას ამბობთ. უბრალოდ, დიდი ხანია, აქ ვართ, _ ლევანმა ვასიკოს გადასძახა, წავედითო და ორივეს დაგვემშვიდობა.
_ კარგად ბრძანდებოდეთ, _ თავაზიანად დავემშვიდობე მეც და ვასიკოს ლოყაზე ვაკოცე.
_ გელოდები, _ ყურში ჩავჩურჩულე და თმა ავუბურდე.
როცა ისინი გავაცილე და უკან შემოვბრუნდი, საშკა ოთახში არ დამხვდა. სამაზრეულოდან წყლის ჩხრიალი მომესმა. იქითკენ გავემართე.
_ ცივი წყალი რატომ არ გაქვს მაცივარში?
_ იმიტომ,რომ მე ცივ წყალს არ ვსვამ, სხვა კი ამ სახლში არავინ ცხოვრობს, _ გულგრილად ვუპასუხე.
_ სტუმრებისთვის მაინც ხომ უნდა გქონდეს?
_ სტუმრები იშვიათად მოდიან, _ კვლავ იმავე ტონით ვთქვი.
_ აჰა… როგორ ხარ, ისე? _ გაღიმება სცადა.
_ ისე კარგად, _ ირონიას არ ვიშურებდი.
_ ასე?
_ ასეც კარგად, _ ვთქვი და თვალი თვალში გავუყარე.
_ ვნახე შენი განცხადება.
_ და იმიტომ მოხვედი, რომ ეს გეთქვა?
_ ჰო, დაახლოებით.
_ რაღაც გვიან გაგახსენდა ჩემი განცხადება. მას შემდეგ, თუ არ ვცდები, ერთი კვირა გავიდა, თუ მეტი არა.
_ ზუსტად ერთი კვირა. ეს სწორედ ის პერიოდია, როცა განცხადების განხილვა მიმდინარეობს წესით და კანონით.
_ რას მელაპარაკები! არ ვიცოდი! _ წარბები ავწკიპე და ხელები გულზე გადავიჯვარედინე.
_ რატომ მერჩი, ანა? _ ღრმად ამოიხვნეშა საშკამ და წყალი სულმოუთქმელად დალია.
_ არ გერჩი, _ წამსვე უკან დავიხიე.
_ აბა, რას აკეთებ?
_ შენი გამოჩენის მიზეზს ვარკვევ, რას უნდა ვაკეთებდე!
_ და რა გგონია, რისთვის გამოვჩნდი?
_ არ ვიცი, _ მხრები ჯიუტად ავიჩეჩე და კარის ძგიდეს მივეყრდენი.
_ მომენატრე და იმისთვის.
არ ვუპასუხე. ტუჩი ავიბზუე მხოლოდ. არ მინდოდა, ისეთი რამ მეთქვა, რაც გააბრაზებდა და წასვლას გადააწყვეტინებდა. არ მინდოდა, წასულიყო, მაგრამ თან იმაზე მომდიოდა გული, აქამდე რომ არ გამოჩნდა.
_ ეგ ბავშვი რატომ მოიყვანა მაგ კაცმა? _ შეცვალა საუბრის თემა, რაც მაინცდამაინც არ მეპიტნავა. მისი "მომენატრე” უფრო სასიამოვნო მოსასმენი იყო, ვიდრე ვასიკოს თემით დაინტერესება.
_ ისე, უბრალოდ. ჩემს სანახავად მოვიდა.
_ ბავშვი თუ ის ბეჰემოთი? _ უკბინა ლევანს.
_ ორივე, _ ნიშნის მოგებით ვუპასუხე, ზურგი შევაქციე და სასტუმრო ოთახში შევბრუნდი მაგიდის ასალაგებლად.
_ არ აპირებ ჩემთან დაბრუნებას? _ სამზარეულოს კართან მისულს წინ ამესვეტა.
_ სად შენთან? _ დაკონკრეტება მოვითხოვე. მაინტერესებდა, რა იგულისხმა _ სამსახური თუ ურთიერთობა.
_ სამსახურში.
_ არა, არ ვაპირებ.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ ცუდად მექცევი, _ გავუშიფრე.
_ ცუდად გექცევი? აბა, ერთი კარგად ამიხსენი, რას გულისხმობ? _ თუფშები გამომართვა და ნიჟარაში ჩადო.
_ არ მინდა ამ თემაზე საუბარი.
_ სამაგიეროდ, მე მინდა!
_ არც შენ გირჩევ.
_ როგორ?! რას ნიშნავს, არ მირჩევ? რა ლაპარაკია ეს? _ შუბლი შეკრა და თავი გვერდზე გადახარა.
_ იქნებ სხვა რამეზე გვესაუბრა?
_ მაგალითად, რაზე?
_ მაგალითად, ჩვენს ურთიერთობაზე.
_ და რას ერჩი ჩვენს ურთიერთობას? ცუდად გრძნობ თავს ჩემთან? _ მომიახლოვდა და თვალებში გამომცდელად ჩამხედა.
_ მე არა, _ მზერა ავარიდე.
_ აბა ვინ?
_ შენ.
_ და ვინ გითხრა ეგ სისულელე?
_ არავინ. ვგრძნობ.
_ ცუდად გიგრძნია, _ პირი გააწკლაპუნა, ნიკაპი ამიწია და ტუჩებზე მსუბუქად მაკოცა.
ავიმრიზე.
_ არ მითხრა, რომ არ გეგემრიელა, _ გამიღიმა, თბილად, თბილად.
_ სიტყვას ბანზე ნუ აგდებ! _ არ შევიმჩნიე, რომ მეგემრიელა.
_ რა გინდა, ანა, შარზე ხარ?
_ არა, არ ვარ შარზე.
_ აბა რა გჭირს?
_ ცუდად ვარ, – წავიჩურჩულე და თვალები ცრემლით ამევსო.
_ მეც ცუდად ვარ, შენ რა გგონია? ერთი კვირაა, წესიერად არ მიძინია, სულ შენზე ვფიქრობ.
_ რაღაც არ გეტყობა! _ ვუკბინე.
_ როგორ უნდა შემეტყოს, მეც ვიტირო?
_ არა.
_ აბა რა უნდა ვქნა?
_ უნდა მომეფერო, _ ატირებული ხმით ვუთხარი, მეტი ვეღარ მოვითმინე და მკლავები ყელზე შემოვხვიე.
მისი ცხელი სუნთქვა სახეში მცემდა და მსიამოვნებდა… ძალიან, ძალიან. ამწუთას არაფერზე ლაპარაკი არ მინდოდა. მინდოდა მხოლოდ ის, რომ მომფერებოდა და ყველა ტკივილი დაევიწყებინა ჩემთვის. ის ყველაზე უკეთ ახერხებდა ამას…
და ამჯერადაც მოახერხა…
დილით, გაიღვიძა თუ არა, დედაჩემის ოჯახზე ჩამომიგდო ლაპარაკი. როგორც ჩანს, ეს თემა ყველაზე მეტად აწუხებდა. დამიწყო გამოკითხვა, როგორ შემხვდნენ, კარგად მოვეწყვე თუ არა, ჩემი და-ძმა რას წარმოადგენდა, როდის ვაპირებდი მათთვის ყველაფრის თქმას და ა.შ. მეც მოვუყევი ყველაფერი.
_ არ მომწონს ეს ამბავი, იცი? _ ამოიხვნეშა, _ არა მგონია, ამას კარგი ბოლო ჰქონდეს.
_ ცუდი ბოლო რატომ უნდა ჰქონდეს?
_ იმიტომ, რომ როცა გაიგებენ, ვინ ხარ, ეგრე კი არ მოგეფერებიან.
_ რატომ გგონია?
_ იმიტომ, რომ… აბა, როგორ გითხრა… ეს მათთვის ძნელი აღსაქმელი გახდება.
_ საერთოდ არ მადარდებს ეგ. თუ ვერ გაიგებენ, კარგად იყონ! _ გავწიწმატდი, _ მათი კეთილგანწყობის მოსაპოვებლად არ მივსულვარ იქ.
_ აბა, რას გინდა ამით მიაღწიო?
_ მინდა გავიგო, რატომ მომიშორა იმ ქალმა თავიდან.
_ და რას მოიგებ მაგით, ეგ მაინტერესებს.
_ არაფერს, უბრალოდ, გულს მოვიფხან.
_ სულელი ხარ.
_ ვიცი.
_ იქნებ გადაგეფიქრებინა?
_ მოვრჩეთ ამაზე ლაპარაკს! ვიცი, რასაც ვაკეთებ! _ ცივად ვუთხარი და ავდექი, რომ აღარ გაეგრძელებინა ჩემი დამოძღვრა.
_ რა ჯიუტი ხარ!
_ ჰო, _ გაბუტული ბავშვივით ვუპასუხე და ხალათი შემოვიცვი.
კვირას, დილით, გულის ფანცქალით გავემართე ჩემი ახალი სამსახურებრივი მოვალეობის შესასრულებლად. გულის ფანცქალით იმიტომ, რომ ვიცოდი, ქალბატონი ნინო შინ დამხვდებოდა.
კიბის საფეხურები რომ ავიარე, ქოშინი ამიტყდა, თითქოს ხუთი კი არა, ხუთასი საფეხური ამევლოს. თურმე როგორ ვნერვიულობდი! ჩვეულებრივზე მეტად!
ზარის ღილაკსაც ჩვეულებრივზე მეტხანს მივაჭირე თითი. ამჯერად კარი ტასომ გამიღო. მომეჩვენა, რომ დაღლილი სახე ჰქონდა.
_ დილა მშვიდობისა, _ მივესალმე, თან არ ვიცოდი, გამეღიმა თუ არა.
_ მოდი, ანა, _ არ მომესალმა ტასო, ისე შემიპატიჟა შიგნით.
_ გამოიყვანეს ქალბატონი ნინო? _ ყრუდ ვიკითხე.
_ ჰო, სახლში ბრძანდება და გადაგვდგა სუყველა.
_ რატომ? _ სუნთქვა შემეკრა, ვიგრძენი, როგორ მომეკვეთა მუხლები.
_ რა ვიცი, გაღიზიანებულია ძალიან. დაღალა ალბათ სულ ცუდად ყოფნამ. გაეგოისტებულია. უნდა, რომ გამუდმებით მის გვერდით იყოს ყველა და ეგრე არ გამოდის. ბავშვებს სამსახური აქვთ, ნანას თავისი ოჯახის პრობლემებიც ყოფნის. მე კი რა ვქნა მარტო? სულ მიყვირის, თითქოს პატარა ბავშვი ვიყო. კარგია, რომ მოხვედი. იქნებ შენ მაინც მოეწონო.
წარბი ავზიდე, რაღაც ეჭვი მეპარებოდა ამაში.
_ მოიცა, ვკითხავ ერთი, ინებებს თუ არა მისი უდიდებულესობა შენს გაცნობას, _ გაჯავრებულმა წარმოთქვა, ზურგს უკან ხელი აიქნია, აქ მომიცადეო და ნინოს საძინებლის კარი ფრთხილად შეაღო.
სუნთქვა შემეკრა, რადგან არ მესმოდა, რას ელაპარაკებოდა. მერე კარი მოიხურა და მთლად გამომეცალა ძალა, მარტო რომ დავრჩი. გაქცევა მინდოდა. უკვე აღარ მაინტერესებდა მისი არც ნახვა და არც გაცნობა. მივხვდი, რომ ვნანობდი, აქ რომ მოვედი. ჩემი ბრალია. უნდა დამეჯერებინა საშკასთვის. პრობლემებს ძალად ვიქმნი!
გამახსენდა, საშკა რომ მეუბნებოდა, ძალიან ვნერვიულობ, იქ რომ დადიხარო. მე ვუმტკიცებდი, ის ქალი ვამპირი ნამდვილად არ არის-მეთქი. ეს ჩვენ არ ვიცითო, მიპასუხა. მაშინებდა… და მართალიც აღმოჩნდა… შემეშინდა…
მოულოდნელად საძინებლის კარი გაიღო და… ის გამოჩნდა. სწორედ ამ მომენტში ჩემმა გულმა ისეთი "ნახტომი” გააკეთა, კინაღამ ბუდიდან ამოვარდა. არ ვიცოდი, როგორ მოვქცეულიყავი. გამეცინა, ავტირებულიყავი თუ, საერთოდ გავქცეულიყავი აქედან! ქალი მოჩვენებას უფრო ჰგავდა, ვიდრე ჩვეულებრივ მოკვდავს, მით უფრო _ ჩემს სისხლსა და ხორცს. თეთრი, სრული კაბა ეცვა და სახეზეც მიტკალივით იყო გათეთრებული. გაუნძრევლად იდგა, მისი ოთახის ფანჯრიდან შემომავალი მზის სხივი სწორედ მის თავს ზემოთ ანათებდა და ისეთი შეგრძნება დამეუფლა, თითქოს გაცოცხლებული ხატი იდგა ჩემ წინ. ნამდვილი სრულყოფილება იყო. ლამაზი, ლამაზი… არა, მეტი _ ულამაზესი. ფრესკიდან გადმოსულ ანგელოზს ჰგავდა. სად მე ან ნანა! მას ვერც ერთი ვერ შევედრებოდით სილამაზით. გაოგნებული მივჩერებოდი და ფიქრებში საკუთარ თავს ვეკითხებოდი, როგორ შეიძლებოდა, 60 წელს მიღწეულ ქალს ასე შეენარჩუნებინა თავისი სილამაზე!
დაახლოებით ჩემი სიმაღლის იქნებოდა, შეიძლება ოდნავ დაბალიც… მაგრამ ისე შემართულად იდგა, თითქოს საცეკვაოდ ემზადებაო… გადატკეცილი სახის კანი ჰქონდა, თითქმის უნაოჭო, რაც არ იძლეოდა საშუალებას, გამოგეთვალათ მისი ასაკი. 45 წელზე მეტი არ ეტყობოდა. აი, ამას ჰქვია მოვლილი ქალი! გრძელი, კეფაზე დახვეული თმა ფერფლისფრად შეეღება, რაც კიდევ უფრო თეთრს აჩენდა მის ისედაც გათეთრებულ სახეს.
ერთი სიტყვით, ეს იყო ნამდვილი ლედი _ თმის ძირიდან ფეხის ფრჩხილამდე! ზუსტად ისეთი, ინგლისურ ფილმებში რომ მინახავს _ სამეფო ოჯახის არისტოკრატი ქალბატონი!
თვალებიც კი გემოვნებით ჰქონდა დახატული. შეუმჩნევლად და მსუბუქად. არაფერი ზედმეტი, ერთი შტრიხიც კი. ბაცი ვარდისფერი პომადა კიდევ უფრო ანაზებდა მის ისედაც ნაზ სახეს.
მე კი… მე გახევებული ვიდექი და ზუსტად ვიცოდი, რომ ფსიქიატრიული საავადმყოფოდან გამოქცეულ გიჟს ვგავდი, რადგან, საშკას დამსახურებით, მთელი ღამის უძინარს, ამწუთას მისი დანახვით გამოწვეული შოკი დამემატა.
თვითონაც არ ვიცოდი, როგორ ქალს ველოდებოდი… იქნებ ისეთს, როგორიც ჩემი დედობილი იყო ან როგორი დედაც ჩემს მეგობრებს ჰყავდათ? არ ვიცი… ვიცოდი მხოლოდ ერთი რამ _ ასეთს ნამდვილად არ ველოდი! ის არავის დედას არ ჰგავდა, ჩემსას _ მით უმეტეს! ნუთუ ეს ქალი დედაჩემია? ღმერთო! დაუჯერებელია!
ერთიანად დაძაბული ველოდი გადამწყვეტ მომენტს. ახლა გააღებს პირს და მეტყვის…
_ გამარჯობა, ანა… _ მისუსტებული ხმით წარმოთქვა უცებ და გამიღიმა… მედიდურად, დაყენებული ღიმილით, დაახლოებით ისე, როგორც მოსამსახურეებს უღიმიან დიასახლისები.
მგონი, ენა გადავყლაპე. ხმა ვერ ამოვიღე, ვერც მივესალმე და ვერც თავი დავუქნიე. სარგადაყლაპულივით ვიდექი და ამ საოცარ ქალს დამუნჯებული მივჩერებოდი.
_ კარგად ხარ, ანა? _ თითქოს ყინულზე მოსრიალებსო, ისეთი ნაბიჯებით მომიახლოვდა და ნიკაპქვეშ ამომდო თითი, ზუსტად ისე, როგორც საშკას ჩვეოდა ხოლმე.
გამაჟრჟოლა. ცივი, ყინულივით ცივი ჰქონდა საჩვენებელი თითი.
_ დ…დ-იახ… ახ…. კარგად ვარ, ქალბატონო, _ ჩემი ჩურჩულით ნათქვამი მხოლოდ მე გავიგონე, ისიც სადღაც, ძალიან შორიდან ჩამესმა.
_ რა ლამაზი ანა ყოფილხარ, არ ველოდი, _ საოცრად მელოდიური ხმა ჰქონდა, თან პატარა გოგოსავით წვრილი.
რატომღაც, მეგონა, სიგარეტისგან დაბოხებულხმიანი ქალი შემრჩებოდა ხელთ. ვერ გამოვიცანი.
_ იმედია, ერთმანეთს გავუგებთ, _ კიდევ უფრო დაირბილა ხმა და ღიმილიც დაითბო.
ჰო, ნამდვილად დედაჩემია, _ დავასკვენი ჩემთვის გულში, ასე მხოლოდ დედაჩემს შეუძლია, სხვას არავის. ამაში ნამდვილად ვგავარ.
ნუთუ გულმა არაფერი უგრძნო? ნუთუ საერთოდ ვერ ხედავს მსგავსებას? თვალებით მაინც ხომ ვგავარ? სიცივემ ამიტანა. ამ შუა ზაფხულში რომ შეგცივდება ადამიანს, ხომ წარმოგიდგენიათ, როგორ უნდა ნერვიულობდე!
_ იმედია, ქალბატონო… _ მორჩილად დავეთანხმე.
ის ისეთი ტონით ლაპარაკობდა, ვიგრძენი, რომ ახლაც და მომავალშიც ყველა მის თხოვნას თუ მოთხოვნას მორჩილად შევასრულებდი. ქალღმერთივით გამოიყურებოდა და იმიტომ. ქალღმერთივით მეტყველებდა და იმიტომ!
და ამისთანა ქალღმერთივით ქალმა გამაშვილა! ახლაღა გამახსენდა, რომ ეს სათნო, ამაყი და ლამაზი ქალბატონი ერთ დროს დაუმსახურებლად მომექცა!
_ ძალიან იღლები? _ ახლა უკვე მზრუნველობა დაეწყო ხმაში.
_ არა, არ ვიღლები, საერთოდ არ ვიღლები, _ ჩქარ-ჩქარა მივაყარე, ერთი ამოსუნთქვით, რადგან სუნთქვაშეგუბებული ამოსუნთქვას ვერ ვბედავდი.
_ ესე იგი, ჯანმრთელი სხეული გაქვს. ეს კარგია, _ დაასკვნა და კვლავ გამიღიმა… ისევ ისე, მედიდურად და თბილად, ერთდროულად.
_ ალბათ, რა გითხრათ… _ ძლივს ვლუღლუღებდი.
ამ დროს ტასოც მოგვიახლოვდა.
_ თუ არ გააქციე, ძალიან კარგი გოგოა, _ შენიშნა ქალმა.
_ რატომ უნდა გავაქციო? კუდიანი დედაბერი კი არ ვარ, _ 25 წლის გოგოსავით გადაიკისკისა.
_ რა ვიცი, შინაურები დაგვცოფე და ამ უცხოს რა ხეირს დააყრი. მეორე დღეა, თითის წვერებზე დავდივართ ყველანი, _ უსაყვედურა ტასომ.
_ თქვენ იმსახურებთ. არ უნდა დაიმსახუროთ და არ დაგცოფავთ. ასე არ არის, ანა? _ ისე მომესიყვარულა ნინო, თითქოს მზე და მთვარე ჩემზე ამოსდიოდა.
გავიღიმე. რომ დავთანხმდებოდი, ტასოსთვის უნდა მეწყენინებინა, ეს კი არ მინდოდა. ღიმილი ამ დროს საუკეთესო გამოსავალი იყო. ვერავინ მიხვდებოდა, მისი ნათქვამის თანხმობას ნიშნავდა და უარყოფას.
_ შვილები გყავს? _ შემეკითხა, თან ხელი მაჯაზე წამავლო, მაღლა ასწია და თითებზე დამაკვირდა, _ როგორი მოვლილი თითები გქონია. მოსამსახურისას არ ჰგავს.
გავწითლდი.
_ არა, გათხოვილი არ ვარ.
_ მართლა? რატომ, მერე? რამდენი წლის ხარ? მგონი, დროა უკვე.
_ 29-ის, _ მომენტი ჩამივარდა, ისეთი რამ მეთქვა, რაც მას გულზე მოხვდებოდა, _ 15 აპრილს 30-ის გავხდები.
ესეც ასე, ჩემი დაბადების თარიღი ვუხსენე. ნუთუ არაფერი შეეტყობა? თქვენც არ მომიკვდეთ! წარბიც არ შერხევია.
_ არ გეტყობა, _ თავი გაიქნია, _ მთლად ნორჩი შეხედულება გაქვს. ალბათ გენები გიწყობს ხელს… თუ თავს უვლი?
_ ალბათ გენები, _ მრავალმნიშვნელოვნად ვუპასუხე და ზუსტად ისე გავუღიმე, როგორც თვითონ მიღიმოდა.
მომეჩვენა, რომ წამით ჩრდილმა გადაურბინა სახეზე… თვალებში ჩამაშტერდა, ღრმად, ძალიან ღრმად… თითქოს ჩემს სულში "ჩაასრიალა” დაჟინებული და ლამაზი მზერა… მაგრამ მხოლოდ წამით, მერე კვლავ ღიმილი აიკრა ტუჩებზე და ხელი შემიშვა.
_ კარგი, მე წამოვწვები. თუ დამჭირდი, დაგიძახებ. სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა, ანა, _ წარბები ზუსტად ნუკრივით ასწია, დასწია, ასწია, დასწია და ზურგი შემაქცია.
როგორც კი თავის ოთახში შევიდა და კარი მიიხურა, შვებით ამოვისუნთქე… ახლაღა მივხვდი, რომ შუბლი ერთიანად ოფლით დამცვაროდა…
ესეც შეხვედრა 29 წლის უნახავ დედასთან… წარუმატებელი შეხვედრა… განა სხვას რას მოველოდი?..
ვგრძნობდი, ასე დიდხანს ვერ გავძლებდი. დედაჩემის ნახვამ ძლიერად იმოქმედა ჩემზე. საოცარი ფსიქოლოგიური სტრესი განვიცადე. დიდხანს რომ გამეგრძელებინა ამ სახლში სიარული, ალბათ ჩემი ბოლო ფსიქიატრთან ვიზიტი იქნებოდა ან, სულაც, საგიჟეთში თავის ამოყოფა. სწორედ ეგ მაკლდა სრული ბედნიერებისთვის. არადა, რაღაც ძალა უკან მეწეოდა. არა და არ ჩამივარდა ხელსაყრელი მომენტი, მასთან ჩემთვის საჭირბოროტო თემაზე საუბარი შემძლებოდა. პირდაპირ ხომ არ მივახტებოდი და ვეტყოდი, იცით რა, ქალბატონო ნინო… ასე არაფერი გამოვიდოდა.
ახლა უკვე კვირაში ორჯერ მიწევდა მათთან მისვლა _ ოთხშაბათს და კვირას. საშინლად ვიღლებოდი, ემოციურადაც და ფიზიკურადაც. ლამაზ ქალბატონს, რომელმაც მშობა, ჩემთან უფრო დაახლოების დიდი ინტერესი არ გამოუჩენია.
არც მეორე შეხვედრის დროს აღმოვჩნდით მარტონი. ტასიკო ავადმყოფ ქალს გვერდიდან არ შორდებოდა. არ ვიცი, რას წარმოადგენდა იგი ჩემი "ახალი” ოჯახისთვის, მაგრამ გამუდმებით რომ იქ იყო, ამას ვხედავდი. ნეტავ, საკუთარი ოჯახი არა ჰყავს, თუ რა? სულ აქ რატომ ტრიალებს? ეს კითხვა მოსვენებას მიკარგავდა, თუმცა არანაირი უფლება არ მქონდა, ამის შესახებ მისთვის მეკითხა.
უგუნებოდ ვიყავი. უფრო მეტიც, ზედმეტად დაძაბული, ვიდრე წინა მოსვლაზე. მოუსვენრობამ შემიპყრო. თან მიხაროდა, ნინოსთან ხშირი კონტაქტის საშუალება რომ არ მეძლეოდა, თან ცნობისმოყვარეობა მკლავდა, მინდოდა, დღის განმავლობაში რამდენჯერმე მომეკრა მისთვის თვალი და მეყურებინა, რას აკეთებდა, რას ლაპარაკობდა, როგორ ხასიათზე იმყოფებოდა…
მე და ტასიკო სამზარეულოში ვტრიალებდით. შუადღემ მოატანა და შესვენება მეკუთვნოდა, რათა ერთად გვესადილა. ტასო ენას არ აჩერებდა, ლაპარაკობდა და ლაპარაკობდა, თითქოს რადიო ჰქონოდა ჩაყლაპული. ერთი საათი ყვებოდა იმაზე, რატომ დაუნიშნა ასეთი ძლიერი დამაწყნარებელი აბები აქაურმა ექიმმა მის დაქალს. ის სადილს ამზადებდა, მე კი ვეხმარებოდი. უეცრად გაჩუმდა, მომიტრიალდა და საოცრება მკითხა.
_ ანა, რაღაც არ მომწონხარ… შემთხვევით ქალური ციკლი ხომ არ დაგეწყო? ჩაშავებული გაქვს თვალის უპეები.
მისმა უტაქტობამ გამაოგნა.
_ არა! _ ზედმეტად უხეშად გამომივიდა.
_ იცი რა? ასეთ რამეებს ინტუიციით ვგრძნობ. ჩემთან რას მალავ, მეც ქალი არა ვარ? ახალგაზრდობაში მეც შენსავით ვიყავი, მენსტრუაციის დროს ტკივილები მკლავდა, _ ჯიუტად გააგრძელა და ჩაშუშული ხორცის კოვზით მორევა გააგრძელა, _ მომკლავს, სადილი რომ დავუგვიანო, ერთ ამბავს ატეხავს.
_ მალე იქნება მზად? _ გამიხარდა, სხვა თემაზე რომ გადაერთო, ჩემი ციკლური დღეები რა მისი გასარჩევი იყო.
_ ერთი წუთი და გამოვრთავ. მიდი, პური დაჭერი და ერთი ცალი პომიდორი გარეცხე, სხვას მაინც არაფერს შეჭამს. ყველაფერი მისხალ-მისხალ აქვს გათვლილი, გრამს არ გადაყლაპავს ზედმეტს, ისეთი პრინციპულია. ჩვენ მერე ვისადილოთ, გემრიელად, მაგას რომ შეუტან.
_ მე უნდა შევუტანო?
_ ასე მოითხოვა თვითონ, ჩემი ბრალი არ არის.
გამაჟრჟოლა… არა, უფრო სწორად, დამსუსხა, თითქოს ჭინჭარი გადამკრესო ზურგზე. ნინოსთან სიახლოვე იდუმალ შიშს მგვრიდა რატომღაც.
…რამდენიმე წუთის შემდეგ, სინზე დადებული სადილით მისი საძინებლის კარზე გაუბედავად დავაკაკუნე.
_ შემოდი! _ მომეჩვენა, რომ მისუსტებული ხმა ჰქონდა.
როცა შევედი, ფანჯარასთან იდგა, ხელები მკერდზე გადაეჯვარედინებინა და ცას ასცქეროდა.
_ საჭმელი მოგიტანეთ… _ მიკნავებული ხმით ამოვთქვი.
_ დიდი მადლობა, ანა, _ მითხრა, თავი მოაბრუნა და ყინულივით ცივი მზერით შემათვალიერა, _ შეგიძლია წახვიდე, თავისუფალი ხარ.
ასე უცებ "გათავისუფლებას” არ ველოდი, უხმოდ შევბრუნდი და ფეხაკრეფით გამოვიძურწე ოთახიდან. თითქოს რაღაცას გრძნობდა, არ მაძლევდა საშუალებას, ორიოდე წუთით მაინც დავრჩენილიყავი მასთან მარტო. საუბარი რომ გაება, იქნებ თავი მომება სათქმელისთვის, მაგრამ მეჩვენებოდა, რომ იგი ჩემთან განმარტოებას გაურბოდა.
ოთახიდან გამოსულმა საოცარი ზიზღი ვიგრძენი. არა, ის დედაჩემი არ იყო! არ შეიძლებოდა, ასეთი ცივი ადამიანი ჩემი დედა ყოფილიყო! აქ რაღაც შეცდომაა. არანაირი კავშირი ჩვენ შორის არ არსებობს. მე არც ერთი თვისებით მას არ ვგავდი, ამასთან _ არც გარეგნულად, თუ არ ჩავთვლით თვალებს… უკვე ერთი სული მქონდა, აქაურობას სამუდამოდ გავშორებოდი და მისთვის ერთი სიტყვაც არ მეთქვა. იმ წუთას რამის გარკვევის ყველანაირი სურვილი გამიქრა.
სამზარეულოში დაბრუნებულს ნუკრი დამხვდა. ეს კიდევ მეორე უკიდურესობა იყო. ამ ბიჭს რომ დავინახავდი, უცნაურად შემიტოკდებოდა გული. ვერაფრით ავხსენი, რა მემართებოდა.
_ ანა! _ შესძახა მან ჩემს დანახვაზე, _ რა ლამაზი ხარ დღეს! _ და ხელეგბაშლილი ჩემკენ გამოემართა.
ადგილზე გავხევდი. მოვიდა და გადამეხვია. ფეხის ფრჩხილებამდე გავწითლდი მგონი.
_ როგორ არის დედაჩვენი? _ მკითხა, მხრებში ხელები ჩამავლო, თავი უკან გადასწია და თვალებში ჩამაცქერდა.
"დედაჩვენი” საშინლად მტკივნეულად მომხვდა გულზე.