შებინდებისას, როცა საყინულიდან გამოღებული "სადიას” ქათამი გალღვა, შევწვით და კარგადაც მოვულხინეთ. მერე ტელევიზორი ჩავურთე და მულტფილმების არხზე გადავრთე, სანამ ძილის დრო მოუვიდოდა. მე კი მობილურს დავტაცე ხელი და სამზარეულოში შევვარდი, რადგან საშკამ ამიფეთქა ტელეფონი გაბმული რეკვით.

_ სად ხარ? _ ოდნავ შეშფოთებული ხმით მკითხა.
_ შინ, სად ვიქნები?
_ მერე? რატომ არ მპასუხობ?
_ მარტო არ ვარ, საშ… _ ისე შემპარავად ვუთხარი, ვითომ იდუმალი სტუმარი მყავდა სახლში, მინდოდა, ცოტა ეეჭვიანა.
_ ვისთან ერთად ხარ? _ ხმა აშკარად შეეცვალა.
გულზე მომეფონა, მაგრამ მართლა ხომ არ მოვატყუებდი და მოვუყევი, რაც მოხდა. ლამის გადაირია.
_ ზუსტად ვიცოდი, რაღაც მაგდაგვარს რომ მეტყოდი. ყველა გზააბნეული და უპატრონო შენ როგორ უნდა შეიფარო? ძაღლი და კატა რომ იყოს, კიდევ ჰო, მაგრამ ადამიანი? თანაც არასრულწლოვანი. რა იცი, ვინ არის, ან არ გაგქურდოს, ან პოლიცია არ ეძებდეს, შეიძლება ასე? იქნებ ბავშვთა კოლონიიდანაა გამოქცეული? თან ჭუჭყიანი ეცვაო, მშიერი იყოო… რატომ ხარ ასეთი მიამიტი? გულით ცხოვრობ და არა გონებით, ანა! არ იცი, რომ მთელ მსოფლიოს შენ ვერ გადაარჩენ? რამდენი ეგეთი შეგხვდება, ყველას ხომ ვერ დაეხმარები? დაფიქრდი ცოტა! ფრთხილად იყავი, არ გაგქურდოს ამაღამ!
_ კარგი რა, საშ, მართლა ცხოველი ხომ არ არის, ბავშვია, ბოლოს და ბოლოს. მერე რა, რომ ჭუჭყიანი ტანსაცმელი ეცვა? იცი, როგორი ზრდილობიანი ვინმეა? მაწანწალა სულაც არ არის და არც ქურდი. ეგეთები არ მეშლება!
_ გამოდის, ვერ შევხვდებით ამაღამ? ვერ გამოხვალ ჩემთან?
_ აბა როგორ, ხომ არ მივატოვებ? _ მეც კი მწდებოდა გული, საშკასთან რომ გავიდოდი, მაგრამ როგორმე უნდა მომეთმინა, თან, ერთით, კარგიც კი იყო, ასე რომ მოხდა, უფრო მოვენატრებოდი.

_ ჰო, კარგი, კარგი. მაინც ფრთხილად იყავი და თუ რამეა, დამირეკე, გასაგებია?
_ ვიცი, საშ. თუ რამეა, დაგირეკავ. ხვალ დილით ცოტა დამაგვიანდება, სანამ ამ ბავშვს დავაბინავებ და იმედია, არ გამიწყრები, ჰო? გკოცნი!
მობილური გავთიშე და ოთახში გავედი. ვასიკოს ცალი ყური ჩემკენ ჰქონდა, დაძაბული მომაჩერდა, რას ვეტყოდი.
_ ხვალ ადრე გავიდეთ ბიძაშენთან, კარგი? _ თბილად გავუღიმე.
მან თავი დამიქნია, მაგრამ შევამჩნიე, რომ უეცრად მოიწყინა. მივხვდი, რატომაც. მას ისე მოეწონა ჩემთან, ახლა სულაც არ უნდოდა ბიძამისთან სტუმრობა. არ შევიმჩნიე, მის გვერდით ჩავჯექი ხალიჩაზე და საუბარი გავუბი.
_ თუ რამეა ისეთი, რასაც კიდევ მიმალავ, ჯობია, ახლავე მითხრა. ამით მოსალოდნელ უსიამოვნებებს ავიცილებთ თავიდან, _ შევაპარე.
_ ბიძიას არ გაუხარდება ჩემ ნახვა, მე მგონი, _ თქვა ჩურჩულით.
_ რატომ?
_ იმიტომ, რომ ბავშვთა სახლში მან ჩამაბარა. არ ვუყვარვარ. ვერ მიტანს საერთოდ.
_ რა სისულელეა, საიდან მოიტანე? შენნაირი კარგი ბიჭი როგორ შეიძლება ვინმეს არ უყვარდეს? გეჩვენება ალბათ, _ გული შემეკუმშა მის ნათქვამზე.
იქნებ მართალს ამბობს ეს ბავშვი? იქნებ ისეთი რამ ხდება, რაც მე არ ვიცი და რაზეც წარმოდგენა არ მაქვს? ვაითუ, მართლა ღვთის ანაბარად არის მიტოვებული? ცოტა არ იყოს, შემეშინდა.
_ რატომ დამეხმარე? _ მკითხა უეცრად.
გამიკვირდა მისი შეკითხვა. როგორც ჩანს, დახმარებას არ არის მიჩვეული…
_ ასე იყო საჭირო… დავწვეთ ახლა, ხვალ ადრე მოგვიწევს ადგომა, _ ქოჩორი ავუჩეჩე და გავუღიმე.
_ კარგი, _ მაშინვე დამეთანხმა და ადგა.

ლოგინი ლოჯიაში გავუშალე, მე კი საძინებელში გავედი… დიდხანს ვერ დავიძინე. თვალებდახუჭული ვიწექი და ვასიკოზე ვფიქრობდი. რაღაც გამოუცნობი მიზეზის გამო მეშინოდა ბიძამისთან შეხვედრის. არ მინდოდა, არამკითხე მოამბის ამპლუაში გამოვსულიყავი. გამუდმებით თვალწინ მედგა კოჭლი, ხელჯოხიანი ბებერი კაცი, მკაცრი, საშინლად მტრული გამომეტყველებით და გარკვევით ჩამესმოდა ყურში, როგორ გამომლანძღავდა… რაღაც ამდაგვარი სიზმარიც კი ვნახე, მე და ვასიკოს ვიღაც მოგვდევდა, კუზიანი და წვერიანი, მეჩხერკბილებიანი კაცი… მაგრამ სიზმარი ვეღარ შემაშინებდა უკვე. აღარ გამოდიოდა უკან დახევა. რადგან შევპირდი ბიჭს, უნდა გავყოლოდი კიდეც…
დილით, რომ გამეღვიძა, ვიგრძენი, რომ აღარ ვდარდობდი. როგორც ჩანს, გადამიარა და დამავიწყდა კიდეც წუხანდელი "საშიში” ფიქრებიც და კოშმარიც. თუმცა, წინათგრძნობა მკარნახობდა, რომ მძიმე დღე მელოდა. ყველა სიკეთესთან ერთად, ორშაბათი ხომ ისედაც მძიმე დღეა… რა ვიცი, ასე კი ამბობენ და…
ჯერ კიდევ არ გათენებულიყო კარგად. ავდექი და ლოჯიაში გავედი. ვასიკოს საბანი გადახდოდა. მზრუნველად მოვაფარე მხრებზე. მძინარე უფრო პატარა ჩანდა და უფრო დაუცველი… თავზე ხელი გადავუსვი. თითქოს შეკრთა ძილში…
როცა გაიღვიძა, დარეცხილ-დაუთოებული ტანსაცმელი შევუტანე. სამზარეულოში შესული არ ვიყავი, რომ უკვე გამოვიდა ჩაცმულ-დახურული. გამიკვირდა, ასე სწრაფად როგორ მოახერხა-მეთქი. ალბათ ბავშვთა სახლში ასწავლიდნენ ასე…
ნახევარი საათის შემდეგ ტაქსის მძღოლმა ვასიკოს მითითებულ მისამართზე მიგვიყვანა. გაოცებული შევაჩერდი ჩემ წინ აღმართულ ორსართულიან ულამაზეს სახლს, რომელსაც ირგვლივ რკინის გალავანი ერტყა…

* * *
_ ვასიკო, ხომ არაფერი გეშლება? ნამდვილად სწორად მოვედით? ეს სახლია? _ გაოგნებული მივაჩერდი ბიჭუნას.
მან ჯიუტად დამიქნია თავი, მაგრამ კრინტი არ დაუძრავს, შიშით ავსებოდა თვალები. ეზოში ისეთი ლამაზი ბაღი მოჩანდა, ნებისმიერ ქალს რომ შეშურდებოდა, მოვლილი, მოვლილი… ირგვლივ სულიერი არ ჭაჭანებდა. გეგონებოდათ, ამ საოცარ სილამაზეში სიცოცხლე ჩაკვდაო… მეც ამიტანა შიშმა, გამოუცნობმა, იდუმალმა… თავი ხელში ავიყვანე და ზარის ღილაკს თამამად მივაჭირე თითი. არავინ გამოგვხმაურებია, მაგრამ მოულოდნელად რაღაცამ გაიტკაცუნა და ჭიშკარი ავტომატურად გაიღო.
_ როგორც ჩანს, უნდა შევიდეთ, _ უფრო საკუთარი თავის გასამხნევებლად ვთქვი, ვიდრე ვასიკოს გასაგონად.
ეზოში შევედით და ფრთხილად ავიარეთ კიბის საფეხურები. ის იყო, მომუშტული ხელი შევმართე, რათა დამეკაკუნებინა, რომ უეცრად კარი გაიღო, ვიღაცამ ვასიკოს მკლავზე წაავლო ხელი და შიგნით შეათრია. მოულოდნელობისგან მუხლები მომეკვეთა. ასეთ შეხვედრას ნამდვილად არ ველოდი. როგორც ჩანს, მართალი იყო ეს ბავშვი, როცა ბიძამისზე მიყვებოდა!

ფეხები არ მემორჩილებოდა, მაგრამ როგორმე უნდა დამეძლია შიში. ორიოდე ნაბიჯი გადავდგი და ნათელ ჰოლში აღმოვჩნდი, ქერათმიანი მაღალი მამაკაცის პირდაპირ, რომელიც ვასიკოს ახლა ქეჩოში ჩაფრენოდა.
_ თქვენ ვინ ხართ? _ გაისმა მისი მბრძანებლური ხმა.
_ მე… ანა მქვია, _ გაუბედავად წარმოვთქვი, _ თქვენ ალბათ ლადო ბრძანდებით, არა?
აი, შარიიი! შეხვედრაც ამას ჰქვია! როგორი სპექტაკლი მოგვიწყო?!
მამაკაცმა ჩემი შეკითხვა უპასუხოდ დატოვა, მხოლოდ ხელის აქნევით მანიშნა, დაჯექიო და იქვე მდგარ მაღალზურგიან სკამზე მიმითითა. ისე სწრაფად დავემორჩილე მის მოთხოვნას, თითქოს იარაღი ჰქონოდა ჩემთვის შუბლზე მობჯენილი. თან კი არ დავჯექი, დავეხეთქე. სიმართლე გითხრათ, ნერვიულობისგან ცახცახმაც კი ამიტანა, ლამის კბილს კბილზე ვაცემინებდი. მეც თუ მომხვდა ვასიკოსთან ერთად, მერე უნდა ნახოთ კინო! ეს შეხვედრა შეიძლება ჟურნალი გამოდგეს!
როგორც შემეძლო, მშვიდი სახე მივიღე და ბავშვს ნაძალადევად გავუღიმე. რაღაცნაირად, თითქოს კიდევ ვიგრძენი ვიღაცის მზერა, თუმცა, როცა შემოვედი, ქერათმიანის გარდა ოთახში სხვა არავინ დამხვედრია. ჩემდა უნებურად, გვერდზე მივიხედე და სუნთქვა შემეკრა. აშკარად დემონის მსგავსი არსება მოიწევდა ჩემკენ მოღუშული სახით. კუნაპეტ ღამესავით შავი და უცნაურად ნაცრისფერი თვალები დაჟინებით მომშტერებოდა. ასეთი ფერის თვალები მხოლოდ ამერიკულ ფილმებში თუ მინახავს! ეშმაკსაც წაუღია მისი თავი! ნეტავ ვინ არის და რა უნდა? ასე მოულოდნელად აქ საიდან გაჩნდა? გული ისე ხმამაღლა აბაგუნდა, თითქოს მიკროფონი ჰქონოდა ვიღაცას მიშვერილი. ასე მეგონა, ასი მეტრის რადიუსში ყველას ესმოდა მისი ძგერა.
"ნეტავ რა უნდა?” _ კვლავ დავუსვი ჩემს თავს დაგვიანებული, მაგრამ ამწუთას ერთობ აქტიური შეკითხვა. ჩვენ შორის მანძილი მინიმუმამდე შემცირდა, ხოლო დაძაბულობამ მაქსიმალურ ზღვარს მიაღწია. სული იმ დონემდე შემეხუთა, რომ ვიგრძენი, გული როგორ მიმდიოდა. "ოღონდ არ გავითიშო, ღმერთო, მიშველე!” _ გავიფიქრე სასოწარკვეთილმა და გასაქცევად გავემზადე.

_ ლადო ბიძია! _ დაიყვირა უცებ ვასიკომ და მივხვდი, რომ ქერათმიანი კი არა, ეს დემონი ყოფილა მისი ბიძა.
ახალმა აღმოჩენამ უარესად გამაოგნა. ახლა რაღა ვქნა? როგორ მოვიქცე? გავუღიმო? რომ არ მეღიმება? გავიქცე? რა წესია? მოკვლას ხომ არ მიპირებს… ბოლოს და ბოლოს, ისიც ადამიანია, მხეცი ხომ არა?!
_ ეგ როზასთან გაიყვანე, სტუმარს მე მივხედავ, _ იმავე ტონით ახლა ქერათმიანს მიუბრუნდა ლადო და თავი გადააქნია.
მისი ხმის გაგონებისთანავე თითქოს ჭიანჭველებმა დამირბინეს ტანში. გულში ჩამწვდომად სასიამოვნო ხმა ჰქონდა.
_ კაბინეტში წამოდი! _ მიბრძანა "დემონმა”, თან "შენობით” მომმართა და პასუხისთვის არ დაუცდია, წინ გამიძღვა.
არ ვიყავი დარწმუნებული, რომ ადგომას შევძლებდი, ისე მომკვეთოდა მუხლები. რის ვაივაგლახით ავითრიე წელი და უკან მივყევი ჩემს უცნობ "მბრძანებელს”, წინააღმდეგობის გაწევას როგორ გავბედავდი!
ოთახში რომ შევედით, ლადომ სავარძელი ჩემკენ შემოატრიალა და ამით მიმახვედრა, რომ უნდა დავმჯდარიყავი. უსიტყვოდ შევასრულე მისი თხოვნა თუ მოთხოვნა.
_ შეშინებული ხარ? _ კვლავ მკაცრად გაისმა მისი ხმა.
ამას შეკითხვა რაში სჭირდება, არ ჩანს, რო-ო? ფერი არ მადევს სახეზე, ნუთუ ვერ ხედავს? ჰმ! ერთი შეხედვითაც ადვილად დაასკვნიდა კაცი, რომ შეშინებული კი არა, თავზარდაცემული ვიყავი. ეს რა საშინელ დღეში ჩავიგდე თავი! მიუხედავად ამისა, თავი მაინც დავუქნიე თანხმობის ნიშნად.
_ ძალიანაც კარგი, თორემ ჩემს მოტყუებას შეეცდებოდი. თუმცა, ასეც რომ იყოს, მაინც არაფერი გამოგივიდოდა. ჩემთან ტყუილი არ გაგივა, მინდა, აქედანვე იცოდე, გასაგებია?
ისევ დავუქნიე თავი. რამდენიმე წამის განმავლობაში ისე მბურღავდა მზერით, განძრევის მეშინოდა.
_ შენი სახელი? _ მან უფრო დაუწია ხმას, რამაც უარესად იმოქმედა ჩემზე, უფრო და უფრო მაწყდებოდა ნერვები
ვერაფერი ვუპასუხე, ფეხებთან ერთად, მგონი, ენაც დამება, ჩემი ორმეტრიანი ენა, სხვა დროს წამითაც რომ არ ვაჩერებ.
_ ქართული გესმის?
თავი დავუქნიე.
_ აბა რატომ არ მპასუხობ? შემთხვევით, ენა ხომ არ გადაყლაპე?
მივხვდი, რომ მოთმინება არ შედიოდა იმ ღირსებების ჩამონათვალში, რომლითაც "დემონი” იყო დაჯილდოებული და მთელი ჩემი სადღაც გამქრალი ძალების ძლივძლივობით მოკრებით ამოვღერღე.
_ მე ანა მქვია.
_ ძალიანაც კარგი, _ კბილებშუა გამოცრა ლადომ, _ აბა, მითხარი, ანა, საიდან გაჩნდა შენთან ჩემი ძმისშვილი?
_ ჩვენ… ჩვენ პარკში შევხვდით ერთმანეთს… მომიყვა, ბავშვთა სახლიდან გამოვიქეციო და… ბიძაჩემთან მივდივარო სტუმრად. მთხოვა, დავხმარებოდი. მეც მოვიყვანე… თქვენთან, _ ერთი ამოსუნთქვით ამოვთქვი გრძელი წინადადება და კვლავ დავმუნჯდი, კრიჭა შემეკრა.
_ აჰა… ეს მოვისმინეთ… ახლა კი სიმართლე მითხარი, ანუ სინამდვილეში როგორც იყო. ზღაპრები არ მიყვარს.
_ სიმართლე?
_ თქვენ მოიტაცეთ ბავშვი იქიდან. რატომ? რა მიზნით? ფაქტია, გამოსასყიდს არ ითხოვ, რადგან შენი ფეხით მოხვედი აქამდე. მაშ, რა შედიოდა თქვენს გეგმებში?
_ რა-ა? _ მე თვითონ არ ვიცი, საიდან მომეცა ძალა, გამეპროტესტებინა მისი ნაბოდვარი და ხელებით სავარძლის სახელურებს სიმწრით ჩავაფრინდი, თითქოს საომრად ვემზადებოდი, _ ვინ ჩვენ? რას გულისხმობთ?
_ შენ და შენმა თანამზრახველებმა. მშვიდად, წყნარად მომიყევი, ვინ არიან ისინი, რას ითხოვთ ჩემგან და, საერთოდ, რატომ გადადაგით ეს სულელური ნაბიჯი!
_ რას ამბობთ! თქვენ, მგონი, არ გესმით, რას ამბობთ! რაში მჭირდებოდა მისი მოტაცება ან მე, ან ჩემს არარსებულ თანამზრახველებს? თქვენი აზრით, რისთვის უნდა მი მეღწია ამით?
_ აი, მეც მანდ ვარ! სწორედ ეგ მაინტერესებს. და იქამდე ვერ გახვალ აქედან, სანამ სიმართლეს არ მეტყვი შენი ლამაზი ბაგეებით. ძალიან ჯიუტი ვარ!
_ რაც გითხარით, ის არის ერთადერთი სიმართლე. სხვა სიმართლე მე არ მაქვს, როგორი ჯიუტიც არ უნდა იყოთ!
უეცრად მომეჩვენა, რომ მის თვალებში გაოცების ნაპერწკალი გაკრთა, თუმცა მხოლოდ წამით, რომელიც მალევე რისხვით სავსე მზერამ შეცვალა. გული სადღაც გამეპარა… სანამ ლადო რამეს მოიმოქმედებდა, თუმცა არ ვიცი, რას, კარი გაიღო და ზღურბლზე ვასიკო გამოჩნდა… მიტკალივით გაფითრებული, ნიკაპჩამოგრძელებული, სატირლად გამზადებული.
_ ანა, _ დაიჩურჩულა.
_ აქ რა გინდა?! _ დაიგრგვინა უეცრად ბიძამისმა, _ მე ხომ ვთქვი, როზასთან დარჩი-მეთქი! გადი ახლავე!
_ ყველაფერი კარგად იქნება, _ მოვასწარი, ბიჭუნასთვის მეთქვა, თუმცა ბოლომდე არ ვიყავი ჩემს ნათქვამში დარწმუნებული, _ ჩვენ, უბრალოდ, ვსაუბრობთ. გააკეთე, რასაც გეუბნებიან. ეს უფროსების საქმეა, შენი აქ ყოფნა და მოსმენა არ არის მიზანშეწონილი.
ამ დროს ქერათმიანი გამოჩნდა ვასიკოს ზურგს უკან.
_ მაპატიეთ, ბატონო ლადო, ვერც კი შევნიშნე, როდის გამომეპარა, _ მოუბოდიშა მან "დემონს”.
_ ლევან! რამდენჯერ გითხარი, ყურადღება არასდროს მოადუნო-მეთქი! _ ისევ დაიგრგვინა საშიშმა ბიძიამ და წარბები ავის მომასწავებლად შეყარა.
ლევანმა ბავშვს ხელი ჩაავლო და იქაურობას გაარიდა.
_ შენ კი აქედან ფეხს მანამ ვერ გაადგამ, სანამ სიმართლეს არ მეტყვი! _ მრისხანედ შემომიტია ლადომ.
ვგრძნობდი, როგორ მიბნელდებოდა თვალთ… ეს იმას ნიშნავდა, რომ გული უნდა წამსვლოდა… ცივმა ოფლმა დამასხა, ხელები დამიბუჟდა, თითებს ვეღარ ვამოძრავებდი… მერე… მერე აღარაფერი მახსოვს….
8 8 8
სანამ თვალს გავახელდი, რაღაც უცნაური ხმები ჩამესმოდა.
_ მოწამლული ხომ არ არის ვითომ? _ ამბობდა ერთი.
_ არა მგონია… ასე რომ ყოფილიყო, აქამდე როგორ მოაღწევდა? რაღა ჩვენთან წაუვიდა გული?
ისე შემეშინდა, მსწრაფლ გავახილე თვალები და მიმოვიხედე… თავიდან ვერ მივხვდი, სად ვიმყოფებოდი და დავიძაბე. შევეცადე, გონებაში აღმედგინა, რა მოხდა, რა გადამხდა თავს… მახსოვს, რომ ვასიკო ბიძამისთან მივიყვანე. ის კაცი უჟმური ვინმე გამოდგა, კინაღამ მცემა… არა, არ ვუცემივარ, ეს უკვე ცილისწამება იყო, თუმცა რაღა უკლდა? ცოტაც და… აბა, რატომ დავკარგე გონება? რა დამემართა? დავიჯერო, ასე შემეშინდა? ხომ არ ვუთხრა ამათ, კერძო დეტექტიურ სააგენტოში რომ ვმუშაობ? იქნებ იქით შევაშინო? შეეშინდებათ კი?
_ აჰა, მგონი, მოვიდა გონს. მიდი, დაალევინე! _ კვლავ მომესმა ხმა და ახლაღა შევამჩნიე ჩემკენ გადმოხრილი ორი მამაკაცი _ ქერათმიანი და "დემონი”.
ლევანმა თავი ამიწია და ჭიქა ტუჩებთან მომიტანა. რაღაც სითხე მოვსვი და ისე დავიჯღანე, თითქოს საწამლავი შემესვას. რა მწარე რამე იყო! საინტერესოა, რა ჯანდაბა ასხია შიგ? არც ვალერიანის წვეთებს ჰგავს და არც ვალოკორდინს! რას მასმევენ? სამსალას? იქნებ ჩემი აღსასრულის დრო დადგა?

უცნაური აზრები ერთმანეთს ცვლიდა გონებაში. ხველა ამიტყდა, რადგან მწარე სითხე სასულეში გადამცდა.
ღმერთო ჩემო! მე ხომ სავარძელში ვიჯექი, საწოლზე საიდან მოვხვდი? ვინ დამაწვინა? ხომ არ გამხადეს? შიშველი ხომ არ ვარ? დამდუღრულივით წამოვხტი და ტანზე დავიხედე. მადლობა ღმერთს, არავის გავუშიშვლებივარ!
გავრისკე და წამოდგომა დავაპირე, მაგრამ თქვენც არ მომიკვდეთ, ვერ შევძელი. თავი საშინლად მტკიოდა. გულის რევის შეგრძნებაც დამეუფლა რატომღაც. რა მიქნეს? ვინ არიან ესენი? რა ჯურის ხალხია? უფრო და უფრო მემატებოდა შიში. შეძრწუნებულმა ავხედე მამაკაცებს. მათ სახეზე ბოროტება ვერ ამოვიკითხე. ამან ცოტათი დამაშოშმინა. ამჯერად არც ისე საშინელ "დემონად” მომეჩვენა ჩემი მასპინძელი _ ენერგეტიკული ვამპირი. პირიქით, ცოტათი შეშფოთებული სახეც კი ჰქონდა.
სწორედ ამ დროს კარი გაიღო და ოთახში დაბალი, გალეული ქალი გამოჩნდა _ არცთუ ახალგაზრდა და არც მთლად ბებერი… არა, შევცდი, ხანდაზმული უფრო ეთქმოდა. ნახევარი საუკუნის მაინც იქნებოდა, ანუ 50 წლის. შემოვიდა თუ არა, ლადო და ლევანი მაშინვე გავიდნენ. უცნაურად მეჩვენა მათი საქციელი. სად გარბიან?
_ გამარჯობა, გენაცვალე! _ ღიმილით მომესალმა ქალი, _ მე როზა მქვია, ბატონ ლადოსთან ვმუშაობ. ხომ კარგად ხართ? არ შეგეშინდეთ, ახლა უკეთ გამოიყურებით. ფერიც დაგიბრუნდათ. წეღან გული წაგივიდათ და ძლივს მოგაბრუნეთ. გინდათ, სადილი მოგიტანოთ? ალბათ უჭმელი იყავით და იმიტომაც…
_ არ მინდა! დიდი მადლობა! _ ლამის ვიყვირე, _ მე წავალ, თუ… თუ შეიძლება…
_ რა თქმა უნდა, გენაცვალე, წახვალთ, აბა აქ ხომ არ დარჩებით, მაგრამ ჯერ ბატონი ლადო უნდა ნახოთ. გაბრაზდება, მის უნახავად რომ წახვიდეთ.
_ სად შეიძლება ვნახო? _ ოღონდ აქედან დამეღწია თავი და მზად ვიყავი, კიდევ ერთხელ შევხვედროდი "დემონს”.
_ თავის კაბინეტში იქნება… გაგაცილებთ.

რის ვაივაგლახით წამოვდექი და იქვე მდგარი ჩუქურთმებიანი "ტრილიაჟის” სარკეში ჩავიხედე. პირკატა მეცა _ ფერმიხდილი სახე, გაწეწილი თმა, ჩაშავებული თვალები… საგიჟეთიდან გამოპარულს ვგავდი. ღმერთო ჩემო, ნუთუ ეს მე ვარ? არ არსებობს! გაოცებულმა ინსტინქტურად პირზე მივიფარე ხელი.

გარკვეული ხნის შემდეგ, ცოტა აზრზე რომ მოვედი და ასე თუ ისე, თავბრუს ხვევამაც გამიარა, როზა წინ გამიძღვა და ლადოს კაბინეტამდე მიმაცილა. ქალმა ფრთხილად დააკაკუნა კარზე და კიდევ უფრო ფრთხილად შეაღო იგი. მერე საჩვენებელი თითით მანიშნა, შედიო.

კი არ შევედი, შევლასლასდი. გავიგონე, როგორ მიიხურა ჩემ უკან მძიმე კარი და ადგილს მიველურსმნე. კვლავ მომეკვეთა მუხლები. კიდევ ერთხელ მიწევდა ამ ენერგეტიკული ვამპირის ხილვა, რაც საშინელ დისკომფორტს მიქმნიდა უკვე.

ლადო ფანჯარასთან ზურგშექცევით იდგა და ერთმანეთზე გადაჯვარედინებული ხელები უკან შემოეწყო. ახლა კიდევ უფრო უზარმაზარი მომეჩვენა, ვეება მხრები ჰქონდა.

მამაკაცი მომიახლოვდა, უთქმელად ჩამავლო ძლიერი ხელები მხრებში და იქვე მდგარ სავარძელში ჩამსვა, თვითონ კი წინ დამიჯდა ზუსტად იმავენაირ მეორე სავარძელში.

საზარელმა სიჩუმემ დაისადგურა ირგვლივ. პაუზა კარგა ხანს გაიწელა.
_ კარგად ხარ? _ მომეჩვენა, რომ რბილად მკითხა.
_ დ…დიახ.
_ ცოტა არ იყოს, შემაშინე.
_ არ ვიცი, რა დამემართა.
_ სამაგიეროდ, მე ვიცი…. შეგეშინდა… და ეს კარგია, ძალიან კარგი.
_ რითია კარგი? _ თვალები გამიფართოვდა.
_ იმით, რომ შენი სიმართლე დაამტკიცე. ამასთან, სანამ შენ გულწასული იყავი, მე ყველაფერი გავარკვიე.
_ რა გაარკვიეთ?
_ ის, რომ შენ მართალი ხარ. ის, რომ შენ არაფერ შუაში ხარ, რომ საერთო არაფერი გაქვს ვასიკოს გაქცევასთან.
_ და?
_ და თავისუფლად შეგიძლია საკუთარ საქმეებს დაუბრუნდე. მაპატიე ჩემი უხეშობა.
_ ღმერთო… _ აღმომხდა.
_ ნამდვილად კარგად ხართ? _ რატომღაც, მიმართვის ფორმა შეცვალა ლადომ და "თქვენობითზე” გადავიდა.
ამან გამათამამა.
_ არა, არ ვარ კარგად! _ ავიმაღლე ხმა, _ წასვლა მინდა აქედან! თანაც რაც შეიძლება, სწრაფად! ახლავე!
_ რა თქმა უნდა, ასეც იქნება. თავს ალბათ შეურაცხყოფილად გრძნობთ, არა? რით შემიძლია გამოვისყიდო ჩემი დანაშაული? უნდა გამიგოთ, სხვა გამოსავალი არ მქონდა…
_ არ გქონდათ?! _ მისმა მობოდიშებამ დიდ გულზე დამაყენა, _ თქვენი აზრით, რადგან მდიდარი ხართ, გგონიათ, ყველაფრის უფლება გაქვთ? შეგიძლიათ ნებისმიერს ისე მოექცეთ, თითქოს თქვენი მონა იყოს?
_ ეგ რა შუაშ…
_ შუაში კი არა, თავშია! _ ლამის ვიყვირე.
მამაკაცმა ორივე ხელი ასწია და მანიშნა, გავჩუმებულიყავი.
_ ნუ ცხარობთ, ანა! გთხოვთ, მომისმინოთ. აბა, როგორ მოვქცეულიყავი? ბიჭი ორი კვირაა, ბავშვთა სახლიდან გაქრა. მასზე ძებნა გვქონდა გამოცხადებული. ამ დროს მოდიხართ თქვენ, სრულიად მშვიდი სახით და მოგყავთ იგი ჩემთან. მე უკვე ყველანაირი იმედი გადავიწურე, არ მეგონა, თუ ცოცხალს ვნახავდი. თქვვენ რომ ყოფილიყავით ჩემს ადგილას, რას იფიქრებდით?
დავდუმდი…. კი არ დავდუმდი, ენა მუცელში ჩამივარდა. არ ვიცოდი, რა მეთქვა. ახლაღა ვიგრძენი, რომ ძალა სრულიად გამომცლოდა.
_ არ ვიცი, რას ვიზამდი, მაგრამ თქვენ მაინც არ გქონდათ უფლება, ასე მომქცეოდით. მეგონა, კარგი გავაკეთე, ბავშვი სახლამდე მოვაცილე, თქვენ კი… მტერს არ შეხვდებიან ისე, მე რომ შემხვდით. რა საჭირო იყო ასეთი მუქარა? ადამიანებს ადამიანურად უნდა ელაპარაკოთ. თუ გეგონათ, რომ ბოროტმოქმედი ვიყავი, რატომ მაშინვე პოლიციას არ გამოუძახეთ და არ დააპატიმრებინეთ ჩემი თავი? როგორი წნეხის ქვეშ გამატარეთ! ეს არის სიმართლის გარკვევის თქვენეული მეთოდი? თუ ასეა, უნდა გითხრათ, რომ საშინელი მეთოდია. ასე შეიძლება, სიკვდილის პირას მიიყვანოთ ადამიანი!
_ რას ამბობთ! თქვენ სრულიად უსაფრთხოდ იყავით ჩემთან! _ შორს დაიჭირა ყოფილმა "დემონმა”.
_ მაგრამ მე საიდან ვიცოდი ეს? თუ დაგავიწყდათ, როგორ შემხვდით? _ ნიშნის მოგებით შევღიმე.
კი არის ღირსი, მე თვითონ ვუჩივლო და ვაწკმუტუნო, მაგრამ ღირს კი? რას მივაღწევ ამით? არ არის საჭირო. ისედაც ბევრი გადავიტანე ჩემი ხანმოკლე ცხოვრების განმავლობაში და კიდევ ბევრის გადატანა მომიწევს. ამ პირქუში ბიძიას დაპატიმრება არაფერში მაწყობს, თან არც ისეთი საშინელი ყოფილა, პირველ წუთებში რომ მომეჩვენა. უფრო მეტიც, ერთობ სიმპათიური ვინმეა! აი, უკვე რაებზე ვფიქრობ! ბედის ირონია ამას ჰქვია სწორედაც!
_ წასვლა მინდა! _ მტკიცედ წარმოვთქვი.
_ შემიძლია ფული გადაგიხადოთ მორალური ზარალისთვის.
_ თქვენი ფული არაფერში მჭირდება! უბრალოდ, აქაურობის დატოვება მინდა, სხვა არაფერი. ნუთუ ასე ძნელია ამის გაგება?
_ საქმიანი წინადადება მაქვს თქვენთან.
_ ძალიან ცუდი დრო შეარჩიეთ თქვენი საქმიანი წინადადებისთვის! _ უფრო და უფრო ვთავხედდებოდი, _ ამასთან, საერთოდ არ მაინტერესებს თქვენი წინადადება!
_ მაგრამ შენ არც კი მოგისმენია იგი, _ კვლავ "შენობით” მომმართა.
_ დარწმუნებული ვარ, ვერც ერთი თქვენი საქმიანი წინადადება ვერ მომხიბლავს. ამიტომ ტყიულად ნუ გაირჯებით! არც ეცადოთ! კარგად ბრძანდებოდეთ! _ ამაყად წამოვდექი და დემონსტრაციულად გავემართე კარისკენ.

ზურგს უკან მესმოდა, როგორ გაიხრიგინა სკამმა და როგორ შეიგინა ლადომ. წამიც და ვიგრძენი, ძლიერად რომ მწვდა უკნიდან მაჯაში. მსუბუქად შევკივლე, რადგან არ მოველოდი.

_ მომისმინე და მერე წადი! _ სისინივით გაისმა მისი ხმა.
_ ხელი გამიშვით, მეტკინა, _ ამის თქმაღა მოვახერხე შიშისგან თავზარდაცემულმა.
მისი არაადეკვატური საქციელი საგონებელში მაგდებდა.
_ მომისმინე-მეთქი! _ აგდებით თუ ზიზღით გაიმეორა.
_ ვიყვირებ, იცოდეთ! _ დავემუქრე.
_ იყვირე, რამდენიც გაგიხარდება!
_ სასამართლოში გიჩივლებთ! _ "უმაღლეს” ზომებს მივმართე.
არც ამან გაჭრა. ის უფრო და უფრო მიჭერდა თითებს. ამეწვა მაჯა.
_ რას აკეთებთ! _ ჩავიჩურჩულე გაფითრებულმა.
მამაკაცი უეცრად მოეშვა, ხელებიც შემიშვა და დაბნეულობა აღებეჭდა სახეზე.
_ ლევანი წაგიყვანთ მანქანით, _ თითქოს მომიბოდიშასავით.
ოთახიდან გამოვედი თუ არა, ლევანი დაბარებულივით წინ ამესვეტა, მერე გამატარა, უკან გამომყვა და ქუჩაში რონ გავედით, იქვე მდგარი ჯიპის კარი გააღო და დამელოდა, სანამ ჩავჯდებოდი. იმდენად ცუდად ვიყავი, თავპატიჟი არ გამომიდვია. ერთიანად ვკანკალებდი. არ ვიცი, რა იყო ეს _ შიში თუ გაბრაზება, სამაგიეროდ ერთი რამ ვიცოდი ზუსტად _ კარგად არ ვიყავი…
ლევანმა სახლამდე მიმიყვანა. დავემშვიდობე და არეული ნაბიჯებით გავიარე მანძილი ჩემს ბინამდე. როგორც კი შინ შევედი, საწოლზე მივეგდე და მხოლოდ მაშინ ამოვისუნთქე შვებით. ეს რა კოშმარი გამოვიარე! რა მრჯიდა? რა მზრუნველობა ამიტყდა? ახლა ხომ დარწმუნდით, ქალბატონო ანა, რომ საშკა მართალი ყოფილა? ნუთუ გული უგრძნობდა, რომ უსიამოვნებას გადავეყრებოდი?
სამსახური! ახლაღა გამახსენდა, რომ მე ვმუშაობ, სამსახური მაქვს და რომ დავაგვიანე. დავაგვიანე კი არა, საერთოდ გადავივიწყე! შინ რა მომარბენინებდა? რატომ პირდაპირ სააგენტოში არ წავაყვანინე ლადოს "თანაშემწეს” თავი? არა, არა, ახლა სამსახური კი არა, თავი აღარ მახსოვს. კიდევ ცოტა ხანს რომ გაგრძელებულიყო ეს უსიამოვნო ვიზიტი, მეორედ გავიშხლართებოდი ალბათ ლადოს ფეხებთან! კიდევ კარგი, ასე თუ ისე, უვნებლად მოვაღწიე სახლამდე!
კარგა ხანს ვიწექი. მერე ავდექი, ტელეფონთან მივედი და ავტომოპასუხე ჩავრთე. როგორც მოველოდი, საშკას შეტყობინება დამხვდა.
_ ხომ კარგად ხარ? სად დაიკარგე? იმ ბავშვმა შარში ხომ არ გაგხვია? დამირეკე, როგორც კი დაბრუნდები! და იქნებ გაგახსენდეს, რომ შენ ჩემი თანამშრომელი ხარ და დროზე უნდა გამოცხადდე სამსახურში? დაისჯები ამისთვის! და თუ ასე არ მოვიქცევი, იძულებული გავხდები, სხვებიც დავინდო სხვა დროს! ასე რომ, დასკვნები შენ თვითონ გამოიტანე!
გამაღიზიანა საშკას ხმამ. რას მსაყვედურობს, რომ მსაყვედურობს? როდის იყო, სამსახურს ვაცდენდი? ცრემლი მომერია. როგორი პრეტენზიული გახდა უცებ! მბრძანებლობა დამიწყო! რადგან ერთად ვართ, ჰგონია, ამის უფლება აქვს? იქნებ მოვკვდი? იქნება და, რა მჭირს? იმის მაგივრად, გაიგოს, რა გადამხდა თავს, საყვედურებით მავსებს? უსინდისო!
ტელეფონი გამოვრთე და კვლავ საწოლზე დავემხე. ვცდილობდი, ცრემლებს არ დავეჯაბნე და ჯიუტად ვიკავებდი თავს, არ ავტირებულიყავი.
აწეწილი ნერვები თანდათან დამიწყნარდა და მალევე ჩამეძინა…