დიდხანს მეძინა და ალბათ კიდევ გავაგრძელებდი ძილს, კარზე კაკუნს რომ არ გავეღვიძებინე. ძლივს ავწიე თავი. მთელ სხეულში მტეხავდა. შემოსასვლელში გავლასლასდი და არც მიკითხავს, რომელი ხარ-მეთქი, ისე გავაღე კარი. ჩემს გაკვირვებას საზღვარი არ ჰქონდა. დერეფანში საშკა იდგა გამომცდელი მზერით. სული ფეხებში გამეპარა… არა, ფეხებში კი არა, ოთახის ჩუსტებში, რომელიც სულ ახლახან ვიყიდე.

_ ხომ არ გაგაღვიძე?
_ კი, გამაღვიძე! _ უკმეხად ვუპასუხე და შევბრუნდი, პატარა ბავშვივით ხომ არ დავიწყებდი, რატომ მოხვედი, აქედან წადი და ა.შ.
_ კარგად ხარ? _ მკითხა და მაგიდასთან აიტუზა.
_ შენ როგორ გგონია? _ ამრეზით ავხედე და ტახტის კუთხეში მივიყუჟე, რადგან შემაკანკალა.
_ რით გიშველო?
_ ამის საკითხავად მოხვედი?
_ ჰო. ვიცოდი, რომ ცუდად იყავი.
_ და მერე შენ რა, პროფესორი ხარ?
_ ვისთვის პროფესორი ვარ, ვისთვის ძაღლი, _ ცალყბად გამიღიმა.
_ არ ვარ ხუმრობის ხასიათზე.
_ ვიცი და ამიტომაც მოვედი. ჩემთან გეპატიჟები.

_ შენთან? რა მინდა შენთან? კარგი რა მომიტანა შენთან სტუმრობამ? თუ გარკვევით ვერ წარმოთქვი შენი ცოლის სახელი და სცენის გამეორებას ითხოვ? _ ჩამსავე ნათქვამზე გამეცინა, თან ღვარძლიანად.

_ ნუ ენამწარობ. ჩაიცვი და წამოდი.
_ ახლა?
_ აბა როდის?
_ ახლა არ შემიძლია, ცუდად ვარ, თავბრუ მეხვევა და ტანშიც მტეხავს.
_ არა უშავს, გამოგიყვან. მაგარი ღვინო მაქვს… კონიაკიც.
_ დალევა არ მიხსენო!
_ მიდი, ჩაიცვი, თან სერიოზული საქმე მაქვს შენთან, დედაშენზე უნდა გელაპარაკო.
_ დედაჩემზე?
_ ჰო, ჩაიცვი, დაბლა დაგელოდები, მანქანაში.

პასუხის გაცემაც არ მაცალა, ისეთი სისწრაფით დატოვა იქაურობა. კი მეზარებოდა, მაგრამ მივხვდი, რომ უნდა გავყოლოდი. ვიბანავე და ჩემი ყველაზე ლამაზი კაბა ჩავიცვი, რომელიც ჩემი დედობილის გარდაცვალებამდე ცოტა ხნით ადრე ვიყიდე და მისი ჩაცმა ვერ მოვასწარი. რაც შეიძლებოდა, გავიპრანჭე. ეს პირველი შემთხვევა იყო, ძაძების გარეშე რომ გავდიოდი სახლიდან. 40 დღე სრულიად საკმარისია. ვიღას აცვია ახლა წლების განმავლობაში ძაძები? არც არავის, მით უმეტეს _ თბილისში. ან კი რას უშველის მიცვალებულს ჩემი შავის ჩაცმა? არაფერს. ჰოდა, ასე ჯობია… მით უმეტეს, ის სულაც არ ყოფილა დედაჩემი თურმე!

ნეტავ თუ შეამჩნევს საშკა, საგანგებოდ რომ გამოვეწყვე? იმედია…

_ ვაუ! _ შესძახა, როცა მანქანაში ჩავუჯექი, _ რა თვალისმომჭრელად გამოიყურები! _ წამოიძახა და მზერა პირდაპირ ჩემს ვაშლივით მრგვალ მკერდს დაასვა, მადის აღმძვრელად რომ ამობურცულიყო დეკოლტედან.

"ტკბილია და ჰარმონიული”, _ ნიშნის მოგებით გავიფიქრე და ღრმად ამოვისუნთქე, ვითომ ვერც შევამჩნიე მისი "აკაწკაწებული” მზერა…
სუფრა გაშლილი დამხვდა. მას უკვე მოესწრო თადარიგის დაჭერა. უსიტყვოდ მივუსხედით მაგიდას. სიჩუმე საშკამ დაარღვია.
_ მოდი, ვილაპარაკოთ, _ თქვა მან, თან ღვინო ჩამოასხა, _ ვიცი, ახლა როგორ გიჭირს… იყავი დღეს იმ ქალთან?
_ ჰო, _ ყრუდ ვუპასუხე და ჭიქა ჩავბღუჯე.
_ მერე?
_ არ დამხვდა სახლში, ანტალიაში ისვენებსო. იმ კვირაში ჩამოვა.
_ იქნებ შეეშვა, ა? _ მითხრა და ჭიქა ასწია, _ ჩვენი ქეიფის გაგრძელებას გაუმარჯოს.
_ საერთოდ არ მექეიფება! _ წყალი გადავასხი მის "შემართებას”.
_ არც მე, მაგრამ სიტუაცია მოითხოვს, _ "დამამშვიდა” და დალია.
მეც მოვსვი. მერე ვიჯექი ერთხანს ასე, გაუნძრევლად და თითებით ყელზე დაკიდებულ ბროშს ვაწვალებდი. "მოეშვი, ანა, საღამო მხოლოდ იწყება”, _ ფსიქოთერაპიას ვუტარებდი საკუთარ თავს.
საშკა ჭამას შეუდგა, ერთხელაც არ გამოუხედავს ჩემკენ. მერე კვლავ ჩამოასხა და, როგორც იქნა, "შემამჩნია”, კვლავ მომიჭახუნა ჭიქა და მისი ამ შემოხედვიდან მივხვდი, რომ ჩემმა კაბამ გაამართლა. ის აღტაცებული ჩანდა.
_ მორჩა, საბოლოოდ გადავწყვიტე ნანიკოსთან გაყრა. ახლა მიკვირს, როგორ შემეძლო ასეთ საშინელ ქალთან ცხოვრება? ახია ჩემზე! უბრალოდ, ბავშვების გამო ვითმენდი, მეტი არაფერი! _ მოულოდნელად ცოლზე ალაპარაკდა ჩემი უფროსი.
მე ხმას არ ვიღებდი. ის მიყურებდა, მისი ლამაზი თვალები დაჟინებით მსწავლობდნენ.
_ მე შენთან მინდა ყოფნა, _ წარმოთქვა უეცრად.
თვალები გამიფართოვდა. რამდენიმე წამი დამჭირდა იმის მოსაფიქრებლად, რა მეპასუხა.
_ ღმერთო ჩემო! ასეთი სიტყვები კი არ უნდა წარმოთქვა, უნდა წაიმღერო, _ სიცილი დავაყარე.
ამ დროს მოხდა ის, რაც, წესით უფრო ადრეც უნდა მომხდარიყო. საშკა წამოდგა, მომიახლოვდა, სკამიდან წამომაყენა და მკერდზე მიმიხუტა…
თუმცა ყველაფერი ისე არ მოხდა, როგორც ვოცნებობდი. ეს არ იყო რომანტიკული ვახშამი, თან ნაჩხუბრები ვიყავით. არადა, ჩემს ფანტაზიას საზღვარი არასდროს ჰქონდა, როცა თავისუფალ დროს მასზე ვფიქრობდი. ამ მხრივ განგებამ არ მაწყენინა, ოცნების თუ ფანტაზიის უდიდესი ნიჭით დამაჯილდოვა…
ცხოვრებაში ასეთი სიამოვნება არ განმიცდია. ეტყობოდა, რომ საშკას "სერიოზული” გამოცდილება ჰქონდა ამ "სფეროში”.
როცა კმაყოფილი საწოლზე გულაღმა გავიშოტე, ერთ რამეს მივხვდი _ ვერავინ და ვერაფერი მაიძულებდა, უახლოესი საათების განმავლობაში ამ საწოლიდან ავმდგარიყავი.
_ სამუდამოდ ამ საწოლზე ვრჩები, _ მხიარულად წამოვიძახე, _ აქ სიკვდილი მინდა, თან ღრმა სიბერეში, _ და ავკისკისდი.
საშკამ ძლიერად მიმიკრა მკერდზე. საოცრება იყო… ისე მეფერებოდა, ისე ნაზად, ისე მოწყურებულად, ისეთი სიყვარულით, რომ მივხვდი, ძალიან ბევრი დრო დავკარგეთ უქმად… აქამდეც უნდა გვექნა ეს.
_ იცი, რა მინდა გითხრა? _ ხმადაბლა დაიწყო მან, _ ოღონდ ჯერ ბოლომდე მომისმინე, კარგი?
_ კარგი, გისმენ, _ მორჩილად ვუპასუხე, მის მკერდს მოვწყდი და ჩემს იდაყვს დავეყრდენი.
_ ჩემთან გადმოდი, ერთად ვიცხოვროთ.
იმდენად მოულოდნელი იყო მისი სიტყვები, ვერ მოვიფიქრე, რა მეპასუხა.
_ თუ სამსახურში გიტყდება, ვინმემ რამე არ გაიგოს, პრობლემა არაა. ჯერჯერობით ნურავის ნურაფერს ვეტყვით. ჩვენი ნება არ არის? მერე კი, როცა ოფიციალურად გავეყრები ნანიკოს, ერთბაშად დავაყენებთ ყველას ფაქტის წინაშე. რას იტყვი?
რა უნდა მეთქვა? განა ამაზე არ ვოცნებობდი? განა ამ დღის დადგომისკენ არ იყო მიმართული ყველა ჩემი ფანტაზია? მაგრამ დათანხმება მაინც გამიჭირდა, ამიტომ შუალედური პასუხი ვარჩიე.
_ არ ვიცი.
_ იცი, _ არ დამეთანხმა საშკა, _ და მეც ვიცი, რომ ორივესთვის ასე ჯობია. ცოდვა ხარ მარტო. წარმომიდგენია, მთელი ღამე რამდენს ფიქრობ, დარდობ. ბევრი პრობლემა მოგეძალა. ერთად რომ ვიქნებით, მაგისთვის არ გეცლება, განსაკუთრებით, ღამე. ამის პირობას მე გაძლევ, _ დაამთავრა, თვითონაც წამოიწია იდაყვზე და ცხვირით ცხვირზე გამეხახუნა.
_ მხოლოდ "ჰო” მითხარი, სხვა არაფერია საჭირო. ისიც ვიცი, როგორ გიჭირს ახლა რამის თქმა.
ერთხანს დაფიქრებული შევცქეროდი, მერე კი ძალიან, ძალიან ხმადაბლა აღმომხდა.
_ ჰო.

* * *
მიხაროდა, ყველაფერი მიხაროდა. ასეთი ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ. მეორე დილით "ახალი სამსახურის” დასაწყებად კი არ მივდიოდი, მივფრინავდი. სახეზე კმაყოფილების ღიმილი არ მშორდებოდა. ნუთუ შესაძლებელია, ასე ადვილად ახდეს ოცნება? არ მჯერა, არ მჯერა! ფრთაშესხმული დავდივარ, სულ ღიღინის ხასიათზე ვარ. ღმერთოოო! რა კარგია ეს ყველაფერი!

ზარი დავრეკე თუ არა, კარი ხანდაზმულმა ქალბატონმა გამიღო, რომელსაც საოცარი სახის კანი ჰქონდა _ 20 წლის გოგონასავით პრიალა და გადატკეცილი, ნაოჭებიც კი ვერაფერს აკლებდა მის ღრმა ახალგაზრდობიდან შემორჩენილ სილამაზეს.
_ თქვენ, ალბათ, ანა ხართ, არა? _ არისტოკრატული მედიდურობით შემათვალიერა.
_ დიახ, ქალბატონო, _ თავი ოდნავ დავუქნიე.
_ ნანამ მიამბო თქვენზე, მობრძანდით, _ მტრედივით ღუღუნა ხმა ჰქონდა ტასოს, თბილი და მელოდიური.
_ აგერ არის ყველაფერი, ჩვრები, მტვერსასრუტი, ვედრო, სარკის და ავეჯის გასაპრიალებლები. წყალს სამზარეულოდან გამოიტანთ. თუ რამე დაგჭირდეთ, ზემოთ ვიქნები, _ მითხრა და ხელოვნური ღიმილით დამაჯილდოვა, შემდეგ კი დააყოლა, _ მე ტასო მქვია და მოხარული ვარ, ამ ოჯახში რომ შემოხვედით. როცა დაამთავრებთ, დამიძახეთ.

გავიდა თუ არა, ტანსაცმელი ხელის კანკალით გამოვიცვალე და საქმეს შევუდექი. მიუხედავად იმისა, რომ ფანტასტიკურ ხასიათზე ვიყავი, საშინლად ვნერვიულობდი. არადა, რა მქონდა სანერვიულო? არაფერი. ვიყავი მარტო, ჩემთვის, ხელს არავინ მიშლიდა, მაგრამ მაინც… ისე, ძალაუნებურად.

გამალებით ვმუშაობდი, თან ვცდილობდი, ზედმიწევნით სანიმუშოდ შემესრულებინა "დაკისრებული მოვალეობა”, რათა მასპინძლებს ხინჯი არ დარჩენოდათ. მუშაობა არასდროს მეზარებოდა. თავის დროზე ჩემმა გამზრდელმა ყველა საოჯახო საქმე მასწავლა, სისუფთავეს ბავშვობიდან მიმაჩვია და უკვე გამომუშავებული მქონდა: რასაც ხელს მოვკიდებდი, აუცილებლად აკურატულად გამეკეთებინა. ზერელედ არასდროს ვუდგებოდი საქმეს.

შუადღემდე ისე ვიმუშავე, ტასო ერთხელაც არ შემხმიანებია. არ ვიცი, რას აკეთებდა იქ, მეორე სართულზე, რით იყო დაკავებული, მაგრამ ჩემთან რომ არ ჩამოსულა, ფაქტია. მიხაროდა კიდეც, მარტო რომ მიწევდა ყოფნა. აბა, კარგი იქნებოდა, ზედამხედველივით თავზე დამდგომოდა? ამას შეიძლებოდა ჩემთვის ხელიც შეეშალა, დავიბნეოდი და დავიძაბებოდი. ისედაც საკმარისად ვიყავი დაძაბულ-ანერვიულებული.

4 საათისთვის ყველაფერს მოვრჩი. ისე დავაწკრიალე იქაურობა, იატაკს ლაპლაპი გაუდიოდა, ფანჯრებს კი _ პრიალი. დავუძახე ქალბატონ ტასოს, რომელმაც კმაყოფილი ღიმილით შემიფასა "ნამუშევარი”, ფული გადამიხადა და გამომაცილა. ოთახიდან რომ გამოვდიოდი, მოულოდნელად ჩემი მზერა ერთმა უცნაურმა ფაქტმა მიიპყრო. კედლის მარცხენა კუთხეში, ჭერთან ახლოს, სრულიად შემთხვევით შევამჩნიე სათვალთვალო კამერა და გულში უსიამოვნოდ გამკრა… აი, თურმე, რატომ არ ჩამოდიოდა დაბლა! კამერით მამოწმებდა, რას მოვიმოქმედებდი. კი მეჩვენა ცოტა უცნაურად, მთლად უცხოს ასე როგორ მენდნენ-მეთქი. იქნებ ქურდი ვიყავი და სახლის გაძარცვა მქონდა განზრახული? ან როგორ დალაგების დროს ვერ შევამჩნიე? უცნაურია…

ისეთი გაოფლიანებული ვიყავი, ერთი სული მქონდა, სახლამდე როდის მივაღწევდი, რომ წყალი გადამევლო…

ის იყო, სააბაზანოდან გამოვედი, რომ თათიამ დამირეკა, ჩამოვედიო. როგორ გამიხარდა! რაც შეიძლებოდა, სწრაფად გადავიცვი ტანსაცმელი და მასთან გავვარდი.

დიდის ამბით მოვიკითხეთ ერთმანეთი. პატარა ფეფიკო ისეთი ბუნჩულა გამხდარა, ბავშვი ძლივს ვიცანი. ფეფუშას ვეძახით, ხანაც ფეფიკოს ან ფეფოს… ისე კი, ირინე ჰქვია, თათიას დედამთილის სახელი. საყვარელი ბავშვია…
_ ანი, ერთი საათით უნდა გავიდე, ჩემი მამამთილისთვის წამლები მაქვს საყიდელი და ფეფოს დაიტოვებ ცოტა ხნით? _ მორიდებით მთხოვა თათიამ.
აღვშფოთდი, ჩემთან რისი გერიდება, რა ძლივს მეუბნები-მეთქი. ბავშვის დატოვება რა პრობლემა იყო?
_ ჩვენ გავალთ, პარკში გავისეირნებთ შენს მოსვლამდე, _ მხიარულად მივმართე ფეფუშას და ბუნჩულა ლოყაზე ხმაურიანად ვაკოცე.

ერთად გამოვედით ქუჩაში, თან თათიას ჩემს ამბებს ვუყვებოდი. საშკასთან ურთიერთობაზე კრინტი არ დამიძრავს, ჯერ თავის შეკავება ვამჯობინე. მერე ბავშვი ხელში ავიყვანე, დედიკოს ხელის დაქნევით დავემშვიდობეთ და პარკში განვმარტოვდით.

ირინე მუხლებზე მეჯდა და ვეთამაშებოდი. ცალი ხელით მისი ზურგი მეჭირა, მეორით კი გასაღებების აცმას ვაჩხაკუნებდი და მის გამოწვდილ თათუნებს ხან მივუახლოვებდი, ხან ავართმევდი ხოლმე. ის ამაზე გახარებული ტკარცალებდა.

თბილი ნიავი ოდნავ ეხებოდა ფოთლებს, რომელთა ჩრდილი ზედ შუბლზე დალიცლიცებდა ფეფოს. მზე კი ჯერაც უხვად აფრქვევდა თავის მრავალრიცხოვან სხივს ხასხასა მწვანე ბალახზე, კენჭებით მოკირწყლულ ბილიკებს რომ შემოჯაროდა ირგვლივ. საიდანღაც "სმოკის” ცნობილი სიმღერის ხმა მოისმოდა. ოდნავ მოშორებით, მოპირდაპირე მხარეს, ჩვენგან მესამე მერხზე, პატარა, 6-7 წლის ბიჭუნა იჯდა, თავი ჩაეღუნა და მიწას დასჩერებოდა. დიდად არ გამიმახვილებია მასზე ყურადღება, თუმცა ის კი დამამახსოვრდა, რომ, როცა ჩვენ მოვედით, ის უკვე აქ იყო და მას შემდეგ პოზა არ შეუცვლია.

_ ტა-ტა-ტა-ტაააა! _ გააბა ფეფიკომ თავის ენაზე და უცებ ისე გადაქანდა უკან, გული გამისკდა, ხელიდან არ გამვარდნოდა.
გასაღებების აცმა იქვე, ბალახებში ჩამივარდა, მაგრამ მაგას დავეძებდი?! ის მაინტერესებდა, რა დაინახა ბავშვმა იმისთანა, რომ ასეთი რეაქცია ჰქონდა? მარცხნივ გავიხედე და გამეცინა. თათია მოდიოდა ჩვენკენ.
_ აი, დედიკოც მოვიდააა! _ თათიამ ხელები გაშალა და ირინე აიტაცა ჩემი მუხლებიდან.
_ კინაღამ გადამიხტა, ისე შექანდა, _ შეწუხებული ავლაპარაკდი, _ რა შიში ვჭამე, რომ იცოდე.
_ ხომ არ გაგაწვალა ამ მაიმუნმა?
_ არა, რა გამაწვალა! ისე გემრიელად ვითამაშეთ, შენი მოწონებული! ჩემი გასაღებების ჩხრიალზე სიცილით კვდებოდა.
_ ესე იგი, სეიფების მცველი გამოვა, რომ გაიზრდება ან პირიქით, გამტეხი, _ თათიას გაეცინა, _ წავედით?
_ მე ცოტა ხანს დავრჩები, ძალიან დაღლილი ვარ და დავისვენებ. თქვენ წადით, _ ვუპასუხე.
თათიამ თვალი ჩამიკრა, შენი მესმისო, ბავშვი თეძოზე შემოისვა და წავიდა. მე კვლავ მერხზე ჩამოვჯექი და თვალებით იმ ბიჭუნას დავუწყე ძებნა, წეღან რომ ჩემი ყურადღება მიიქცია.

ისევ ისე იჯდა. ამჯერად ყურადღებით დავაკვირდი. გამხდარი იყო, თან ჭუჭყიანი ტანსაცმელი ეცვა. დაუვარცხნელი გრძელი თმა უშნოდ აბურძგნოდა. ერთი შეხედვით, მათხოვრის შთაბეჭდილებას ახდენდა. მარტოხელას და მიტოვებულს ჰგავდა. მის გვერდით ვიღაც მამაკაცი ჩამომჯდარიყო, რომელსაც ხელში გაზეთი ეჭირა და კითხულობდა. მივხვდი, რომ ამ ორ _ დიდ და პატარა ადამიანს _ ერთმანეთთან არავითარი საერთო არ ჰქონდა. ბავშვი მარტო იყო. უეცრად ბიჭმა თავი ასწია, ამოიოხრა და უკან გადაწვა, მერხზე. მის გვერდით მოკალათებულმა მამაკაცმა გაზეთს თვალი მოაცილა და ბავშვს ეჭვნარევი მზერით გახედა, მაგრამ მას ამისთვის ყურადღება არ მიუქცევია. ვიფიქრე, ჩაეძინა-მეთქი. ალბათ ასეც მოხდა, რადგან მისი პატარა ხელი, მერხის ზურგზე რომ ჰქონდა გადადებული, ნელ-ნელა ჩამოცურდა დაბლა და იმ კაცის ზურგჩანთაზე დაეცა, გვერდით რომ ედო. შიშისგან შევხტი, რადგან ის კაცი გველნაკბენივით ზეზე წამოიჭრა და ბავშვს ყვირილით მივარდა.
_ აი, შე ტუტუცო! ხომ გამოგიჭირე, შე ქურდო, შენა! _ და ხელებში ეცა ბიჭს.
შეშინებულმა ბავშვმა თვალები გაახილა და ერთხანს გონს ვერ მოვიდა, ვერ მიხვდა, რა ხდებოდა მის თავს. როცა საბოლოოდ გონს მოეგო, გაქცევა სცადა, მაგრამ ვინ გაუშვა!
_ გაქცევა გინდა, არა? ვერ მოგართვეს, შე ქურდბაცაცა! მე შენ გასწავლი, როგორ უნდა სხვის "სუმკაში” ხელის ჩაყოფა! _ ბოლო ხმაზე ღრიალებდა უცნობი.

ჩემდა გასაკვირად, ბიჭს ხმა არ ამოუღია და ახლა არც გაქცევას ცდილობდა. დამუნჯებულივით იდგა ერთ ადგილას და შეშინებული მზერით მისჩერებოდა მამაკაცს.
მივხვდი, რომ ბიჭი შიშისგან იყო დამბლადაცემული.
_ ახლავე პოლიციაში მიგაბრძანებ! _ უცნობმა ქეჩოში წაავლო ხელი ბიჭუნას.
მეტის მოთმენა უკვე ვეღარ შევძელი და სწრაფი ნაბიჯებით გავემართე მათკენ. ბოლოს და ბოლოს, რაღაც უფლებები მეც მქონდა, სხვა თუ არაფერი, გარკვეული კუთხით, მეც ვმუშაობდი პოლიციურ საქმეებზე. ის იყო, მამაკაცმა ბავშვი ჯიკავ-ჯიკავით წინ გაიგდო, რომ წინ გადავეღობე და გზა გადავუჭერი. მან მრისხანე მზერა შემავლო, შენ ვიღას დაკარგვიხარო.
_ თქვენ რაღა გნებავთ? _ აგდებით მომმართა.
_ გაუშვით ხელი ბავშვს! _ მშვიდად, მაგრამ კატეგორიულად მოვითხოვე.
_ ეს თქვენ არ გეხებათ!
_ სად მიგყავთ, თუ საიდუმლო არ არის? _ იმავე ტონით გავაგრძელე.
_ ეს თქვენ არ გეხებათ-მეთქი! _ მომახალა უცნობმა.
_ სწორედაც რომ მეხება! _ ავუწიე ხმას, _ გაუშვით ხელი, მას თქვენთვის არაფერი დაუშავებია. მე ეგერ ვიჯექი და ყველაფერი დავინახე.
ბიჭს მზერა გაუქვავდა და ისე შემომაჩერდა, თითქოს უფრო შეეშინდაო. ამან მთლად ამრია.
_ მას ჩემი გაქურდვა უნდოდა, ამიტომ ახლავე მივაბრძანებ პოლიციაში! _ არ ცხრებოდა მამაკაცი.
_ არავითარი გაქურდვა მას არ უცდია, იტყუებით! _ უკვე მეც ძალიან ხმამაღლა ვლაპარაკობდი, _ თუ არ გჯერათ, უთხარით, ამოიტრიალოს ჯიბეები და ნახავთ, რომ თქვენი საფულე მას არა აქვს!
კაცი გაოგნდა. არ ელოდა ჩემგან ასეთ წინააღმდეგობას და მისდა უნებურად, ხელი შეუშვა ბავშვს.
_ გვაჩვენე ბიჯეები! _ მივმართე ბიჭუნას.
იმანაც, მსწრაფლ ამოიტრიალა ყველა ჯიბე. ბალახზე რამდენიმე ათთეთრიანი, "ქინდერსიურპრიზის” პლასტმასის თვითმფრინავი და დაგრეხილი ფერადი მავთულის რგოლი დავარდა.
_ ხედავთ? არავითარი საფულე! მას თქვენი გაქურდვა აზრადაც არ მოსვლია, მაგრამ თუ ასე ხართ დარწმუნებული, მაშინ ყველანი ერთად წავიდეთ პოლიციაში, თანახმა ხართ? სხვათა შორის, მე თვითონ ვარ პოლიციელი! _ უკვე დიდ გულზე ვიყავი.
უცნობი, მგონი, დაფრთხა. თავი რაღაც უცნაურად დააკანტურა, პირი ფართოდ დააღო, ისე, თითქოს რაღაც საშინელება უნდა გადმოაფურთხოსო. ერთხანს ასე მიყურა, მერე ხელი ჩაიქნია, თავისი ჩანთა მხარზე გადაიკიდა და სწრაფად გაგვშორდა. მზერით გავაცილე უცნობი, მერე კი ბიჭუნას მივუბრუნდი.
_ კინაღამ შარში გაეხვიე, მეგობარო. არ იცი, რომ ასე პატარამ მარტო არ უნდა იარო? სად არიან შენი მშობლები? დედ-მამა გყავს?
_ ისინი აქ არ არიან, _ აკანკალებული ხმით მომიგო და ფრჩხილებს დაუწყო წვალება.
_ სად ცხოვრობ? რადგან ასე მოხდა, მარტო ვერ გაგიშვებ. წამოდი, სახლამდე მაინც მიგაცილებ! _ და ხელი გავუწოდე.
მეგონა, უარს მეტყოდა, მაგრამ, ჩემდა გასააოცრად, მორჩილად ჩამიდო თავისი პატარა ხელი გაშლილ ხელისგულში და თავჩაღუნული გამომყვა. გული ამიჩუყდა. კარგა მანძილი მდუმარედ გავიარეთ. როცა პარკიდან გამოვედით, შევჩერდი, რადგან ვიგრძენი, როგორ კანკალებდა. ვიფიქრე, დაევლაპარაკები და ცოტას გავამხნევებ-მეთქი.

_ რა გქვია?
_ ვასიკო.
_ ანუ ვასილი… მაგარი სახელია! სად ცხოვრობ?
მოულოდნელად ხელი გამომტაცა და მიყვირა.
_ მე ვასიკო მქვია და არა ვასილი! არ მინდა, ასე დამიძახონ!
ღიმილი ვერ შევიკავე და მშვიდად ვუპასუხე.

_ კარგი, როგორც გინდა, ისე დაგიძახებ. რატომ მეჩხუბები? ჩემი მეზობლის ბიჭსაც ვასიკო ჰქვია, მაგრამ დაბადების მოწმობაში ვასილი უწერია. შენს მოწმობაშიც ხომ ასე წერია? მე, უბრალოდ, როგორც დიდ ადამიანს, ისე მოგმართე. წავიდეთ? _ ვითომ აქ არაფერი, ისე გავატარე მისი აღშფოთება და კვლავ გავუწოდე ხელი.
ბიჭმა ჯერ ჩემს გამოწვდილ ხელს შეხედა საეჭვოდ, მერე კი ირგვლივ მიმოიხედა. მივხვდი, გაქცევას აპირებდა, ამიტომ უფრო შევარბილე ტონი.
_ თუ გინდა, ჯერ ნუ წავალთ, ისევ პარკში შევბრუნდეთ, ჩამოვსხდეთ და ვილაპარაკოთ, კარგი?
_ რაზე? _ ეჭვიანი გამოხედვა უფრო გაუმძაფრდა, პატარა სახე მოეღუშა და წარბებიც შეეჭმუხნა.
_ მაგალითად, იმაზე, რომ შენ ამწუთას დახმარება გჭირდება.
_ მე დახმარება არ მინდა!
_ მართალს მეუბნები? დარწმუნებული ხარ? _ დავეკითხე.
ის ჯიუტად დუმდა, რითაც დავასკვენი, რომ ყოყმანობდა. არ იცოდა, მომნდობოდა, თუ არა. გადავწყვიტე, მისი ნდობა მომეპოვებინა.
_ იცი, როგორ მშია? შენც მშიერი იქნები. მოდი, აგერ კაფეში შევიდეთ და ხაჭაპური ვჭამოთ, კარგი? მერე კი ნაყინი დავაყოლოთ. მაგათი ხაჭაპური მაკარონიანი იქნება, უყველო, მაგრამ რა უჭირს? ვითომ ძალიან მოვგეწონა, ისე მოვაჩვენოთ თავი, _ ვთქვი და გავიცინე.

მასაც გაეცინა. მერე დიდრონი თვალები შემომანათა და ჩუმად მკითხა.
_ მართლა პოლიციელი ხარ?
_ არა, რა პოლიციელი! ის ღიპიანი კაცი მოვატყუე! _ უფრო ხმამაღლა გავიცინე.
მაინც არ დამიჯერა. კვლავ ურწმუნოდ ამომხედა და გააგრძელა.
_ ალბათ ბავშვების გამტაცებელი ხარ, ხომ? უპატრონოებს რომ იტაცებს ქუჩაში…
_ რა-ა? _ გამაოგნა მისმა ნათქვამმა.
_ მერე ოპერაციას რომ უკეთებენ და თირკმელებს რომ აცლიან… _ დაახეთქა ბოლოს.
გაშტერებული მივჩერებოდი ამ პატარა არსებას. ჯერ მიწას არ ასცილებია და ასეთ რამეებზე როგორ მსჯელობს, ვინ ასწავლა?
_ ვასიკო, შენ მე შეურაცხყოფას მაყენებ, _ მეც დიდი კაცივით დაველაპარაკე და "ნამუსზე შევაგდე”.
_ აბა მართლა პოლიციაში უნდა წამიყვანო?
_ არა, გეფიცები, არც მიფიქრია. უბრალოდ, მინდა სახლამდე მიგაცილო, ოღონდ ჯერ ვჭამოთ რამე.
_ არ მშია და არც გაცილება მინდა.
_ რატომ, გეშინია ჩემი?
_ არა!
_ აბა?
_ რაღაცას გეტყვი, მაგრამ შემპირდი, რომ პოლიციაში არ ჩამიშვებ. მოსულა? _ მოულოდნელად ქუჩის მაწანწალასავით ჩაიყო ჯიბეებში ხელები და ჩემკენ გადმოხრილი იდუმალი ხმით გამენდო.
ხელი სასამართლოში დამფიცებელ მოწმესავით ავწიე და მტკიცე ხმით წარმოვთქვი.
_ გპირდები!
უეცრად ახითხითდა.
_ რა გაცინებს?
_ ასე ამერიკულ ფილმებში იფიცებიან, _ გააგრძელა ხითხითი.
მისი მხიარული განწყობა მეც გადმომედო.
_ გაგახარა ღმერთმა, როგორ გამამხიარულე! _ მეც გავიცინე და მერე ხელი გავუწოდე, _ მოდი, გავიცნოთ ერთმანეთი. მე ანა მქვია.
_ შეგიძლია ცოტა ფული მომცე? ბიძიასთან მივდივარ და ავტობუსის ფული არ მაქვს, _ უეცრად სახე დაუსერიოზულდა და სევდიანი ხმით ალაპარაკდა.
_ მატყუებ! _ არ ვენდე, _ მე შენთან გულახდილი ვარ, შენ კი ჩემს მოტყუებას ცდილობ. სახლიდან გამოიქეცი, არა?
_ არა, სახლიდან კი არა, უპატრონო ბავშვთა სახლიდან. ფეხით ჩამოვედი იქიდან. ძალიან დავიღალე და ვეღარ გავაგრძელებ გზას. მშობლები არ მყავს.
_ და შენი სახლი სად არის?
_ არც სახლი მაქვს.
_ რამდენი წლის ხარ, ვასიკო?
_ რვის. რატომ მეკითხები?
_ შენს მშობლებს რა დაემართა? _ მთელ სხეულზე დამბურძგლა.
_ არ ვიცი. არც მახსოვს ისინი.
ვიფიქრე, მატყუებს-მეთქი. თუ ბიძა ჰყავს, ბავშვთა თავშესაფარში რატომ იმყოფებოდა? ან როგორ არ იცის, მის მშობლებს რა შეემთხვა? ამ პატარა ლაწირაკმა როგორ უნდა გამაცუროს?
_ დამეხმარები? _ შემეკითხა, _ მე ხომ არ მითხოვია შენთვის დახმარება, შენ თვითონ მითხარი, დაგეხმარებიო და… თან შემპირდი, არავის ვეტყვიო… ხომ არ ჩამიშვებ?
_ მე პირობას არ ვარღვევ, _ მშვიდად გამოვუცხადე, _ მაგრამ ჯერ ვჭამოთ, დანარჩენზე მერე ვილაპარაკოთ და უარი არ მითხრა, იცოდე!
ერთხანს იყოყმანა, მაგრამ ბოლოს მაინც დამთანხმდა და კაფეში შევედით…
არასდროს დამავიწყდება, რა სისწრაფით ჭამდა ხაჭაპურს… კი არ ჭამდა, ლუკმებს ხარბად იყრიდა პირში, თან წარამარა აყოლებდა "პეპსი-კოლას”.
წამით რაღაც აზრმა გამიელვა გონებაში.
_ ვასიკო, რაღაც მინდა გითხრა, _ ფრთხილად წამოვიწყე.
კითხვით სავსე მზერა მომაპყრო.

_ მოდი, ახლა გვიანაა, ამიტომ ამაღამ ჩემთან დარჩი, ხვალ კი ერთად მივადგეთ ბიძაშენს, კარგი? ჩემთან მოგეწონება, საღამოა უკვე, ქათამი შევწვათ და გემრიელად ვივახშმოთ. მერე ტელევიზორს ვუყუროთ. რას იტყვი?
თითქოს ლუკმა ყელში გაეჩხირა. ზრდასრული ადამიანის მზერით ამომხედა, კარგა ხანს გამომცდელად მიყურა, მერე კი უსიტყვოდ დამიქნია თავი.
როცა ჭამას მორჩა, ფული გადავიხადე და ხელიხელჩაკიდებული გავუდექით გზას. ჩემს ბინამდე კარგა შორი მანძილი იყო, ამიტომ ცოტა რომ გავიარეთ, სამარშრუტო ტაქსი გავაჩერე და რამდენიმე წუთში უკვე შინ ვიყავით.
ბიჭუნა გაოგნებული ათვალიერებდა ჩემს ბინას.
_ მარტო ცხოვრობ? _ საქმიანი კილოთი დამეკითხა.
_ კი, მარტო ვარ. რა იყო, რამე არ მოგწონს?
_ არა, რატომ, ყველაფერი მომწონს.
_ მაშინ შევწვათ ქათამი, კარგი?
_ ახლა აღარ მშია. ცოტა მერე…
_ მაშინ დავიბანოთ. მგონი, არ უნდა იყოს ცუდი აზრი.
თავი დამიქნია, უარი არ უთქვამს. აბაზანა ცხელი წყლით ავავსე და შევუშვი. მომერიდა, მეც შევყოლოდი და დავხმარებოდი. არც ისე პატარა ბიჭი იყო, შერცხვებოდა ჩემი, ამიტომ არც შემითავაზებია, მხოლოდ ეს ვუთხარი.
_ შენით შეძლება დაბანას?
_ სულ ჩემით არ ვიბანდი იქ? არავინ მეხმარებოდა, _ გამიღიმა და კარი მოიხურა.