რაღაც დარტყმის თუ კაკუნის ხმამ გამომაღვიძა, თითქოს ვიღაც ჩაქუჩს ურახუნებდა სადღაც… ასეც იყო. ჩემს საფეთქლებს რახარუხი გაჰქონდა, ისე მისკდებოდა თავი. შაბათი ცუდად დაიწყო. გულის რევის შეგრძნება არ მცილდებოდა. ესეც შენი "პახმელია” თუ ნაბახუსევი, როგორც არის, რა!

ავდექი და ჯინსის შარვლის ჩაცმა გადავწყვიტე. ის იყო, ცალი ფეხი ჩავყავი ერთ ტოტში, რომ თავბრუ დამეხვა. ბოლო წამში მოვასწარი, საწოლის კიდისთვის ხელი ჩამევლო, რათა არ ავყირავებულიყავი. კვლავ წამოვწექი და ჩემს თავს პირობა მივეცი, თუ დღეს გადავრჩებოდი, ცხოვრებაში წვეთ სპირტიან სასმელს არ დავლევდი. ან მხოლოდ განსაკუთრებულ შემთხვევებში დავლევდი, თან ცოტას, ისე, როგორც მამაჩემს ჩვეოდა, თუმცა…

ის არ იყო ჩემი მამა… და ყველაფერი, რაც მასთან მაკავშირებდა, ტყუილი იყო… გული ყელში მომებჯინა, სახე ბალიშში ჩავრგე სასოწარკვეთილმა და კიდევ ერთხელ ავზლუქუნდი… ვიტირე მანამ, სანამ ცრემლები არ გამიშრა…
ვერც იმ დღეს შევძელი სახლიდან გასვლა. კიდევ კარგი, შაბათი იყო და მუშაობა არ მიწევდა. არ მინდოდა საშკას ესაყვედურა ჩემთვის, სამსახურს აცდენო…

საყვედურის რა გითხრათ, მაგრამ საშკა საღამოს თავად მეწვია, თან მნიშვნელოვანი ინფორმაციით, რომელმაც მთლად მომიღო ბოლო.
_ ცუდი ამბავი მაქვს შენთვის, _ მოგუდული ხმით დაიწყო.
_ რა ხდება, კიდევ რამე საშინელება ტრიალებს ჩემს თავს? იმაზე უარესი, რაც მჭირს? _ სარკასტულად გამეცინა.
_ დედაშენს ხალხი მივუგზავნე… უფრო სწორად, მისი ოჯახის ადვოკატს ველაპარაკეთ.
_ მერე? _ ამის გაგონებაზე გავფითრდი და სუნთქვა შემეკრა.
_ რა თქმა უნდა, შენი სახელი არ გვიხსენებია, მაგრამ მივანიშნეთ, რომ არსებობ და ცოცხალი ხარ.
_ ძალიანაც კარგი. როდის უნდა შევხვდე?
_ შეხვდე? რა სისულელეა, არც იფიქრო. ქალი თავს იკლავს, არავითარი შვილი მე არ მყოლია, ტყუილია, რასაც მეუბნებითო. იმ დროს, რა თარიღსაც თქვენ მისახელებთ, საერთოდ არ ვიყავი თბილისში, მოსკოვში საავადმყოფოში ვიწექი და ოპერაციას ვიკეთებდიო.
_ ოპერაციასო? რის ოპერაციასო? _ გამწარებული სკამიდან წამოვხტი, თავის ქალა უარესად ამიფეთქდა ტკივილისგან.
_ ეგ არ უთქვამს, აბა მე რა ვიცი.
_ მატყუარა! საზიზღარი ქალი! ამას არ ვაპატიებ! მე თვითონ მივადგები სახლში და ვნახოთ, რას მიპასუხებს! _ ვბობოქრობდი ჩემთვის.
_ არა, არ გინდა, გთხოვ, დაწყნარდი. აჩქარებით ვერაფერს მოიგებ.
_ მოვიგებ? რა უნდა მოვიგო? გგონია, რამე რომ მოვიგო, იმიტომ მინდა მისი ნახვა? არავითარ შემთხვევაში! მე მხოლოდ ის მინდა გავიგო, ასე რატომ გამწირა! სხვა არაფერი!

საშკა კიდევ დიდხანს ცდილობდა ჩემს დამშვიდებას და დარწმუნებას, რომ მასთან შეხვედრას აზრი არ ჰქონდა. მე კი არაფრის გაგონება არ მსურდა. ერთადერთი, რაშიც შევთანხმდით, ის იყო, რომ როგორმე კვირამდე მოვითმენდი და ასე გვიან არ მივუვარდებოდი
სახლში უცხო ადამიანებს.
დამშვიდობების წინ საშკამ ხელები მომხვია და ჩამიხუტა. მისი ცხელი სუნთქვა პირდაპირ ყელში დამეტაკა. ჟრუანტელმა დამიარა და თავი ძლივს მოვთოკე, ტუჩებში არ დავტაკებოდი…
ის ღამე ლამის თეთრად გავათენე. თან სასიამოვნო იყო ჩემი უძილობა, თან უსიამოვნო. ნინოზე ფიქრი საშკაზე ფიქრს ცვლიდა და სწორედ ამის მიხედვით მეცვლებოდა ხასიათი…
მეორე დილით ადრიანად ავდექი, გავემზადე და მტკიცე გადაწყვეტილებით გავეშურე ვაკისკენ, რომ დედაჩემად წოდებული ქალისთვის თვალებში ჩამეხედა…

_ უკაცრავად, ქალბატონო! _ მომესმა უეცრად ზურგს უკან.

მოვიხედე. ორი გოგონა აღმოჩნდა, ჩემზე ცოტათი ახალგაზრდა, მაგრამ არა იმ ასაკის, "ქალბატონოთი” მომმართოს. ერთი ამათ დამიხედეთ! "ქალბატონოო!” ასე ბებრუხანებს მიმართავენ ან ადრე დაბერებულ ახალგაზრდა ქალებს, ცხოვრებაში რომ არ გაუმართლათ და უდროოდ დაჭკნენ. თავხედობის უმაღლესი დონე! მე კი ჯერ 30-ისაც არა ვარ. უფრო სწორად, კი ვარ, მაგრამ სულ ახლახან შემისრულდა… მე ვარ ახალგაზრდა, თავისუფალი და მარტოხელა… ხომ კარგი დახასიათებაა? წარმომიდგენია, რამდენს იცინებენ, ასეთი დახასიათება რომ გადააგზავნო რომელიმე ორგანიზაციაში და სამსახური მოითხოვო. ეჰ, რა აზრები მაწუხებს მაშინ, როცა ასეთ მნიშვნელოვან საქმეზე მივდივარ. გული აღარ მეტევა საგულეში, ლამისაა ამოხტეს ბუდიდან!

_ უახლოეს მეტრომდე ხომ ვერ გვეტყვით, როგორ მივიდეთ? _ შემეკითხა ერთ-ერთი, ცხვირჭორფლიანი.

რა უნდა შუაგულ ვაკეში მეტროს? გადამრევს ეს ხალხი! ეს კი გავიფიქრე, მაგრამ მეტაჩარა გოგონებს მაინც ზრდილობიანად მივასწავლე გზა, როგორ მიეღწიათ მეტრომდე, მე კი კორპუსებს ავხედე. აქ უნდა იყოს რომელიღაცა, მაგრამ ეშმაკმა უწყის, რომელია! ალბათ მეც მომიწევს ვიღაცის გაჩერება და კითხვა, "უკაცრავად, ქალბატონო…” არა, რაც უნდა იყოს, "ქალბატონოს” მაინც არ გამოვიყენებ, პრინციპის ამბავია!

ეჰ, ნეტავ თათია მყავდეს ახლა აქ! ნეტავ ისიც ჩემთან ერთად იყოს! აი, ის ეტყოდა, თუ ეტყოდა იმ ჩემს გამჩენს, დედაჩემი რომ ჰქვია! დააყრიდა მწარე-მწარეს! მაგრამ ვაი, რომ თბილისში არ არის. ხვალ ჩამოვა სოფლიდან მხოლოდ. მე კი ვერ ვითმენ. მუდამ ასეა. ჩვენთვის საჭირო ადამიანები ყოველთვის იმ დროს არ არიან ახლოს, როცა ეს ჩვენ განსაკუთრებულად გვჭირდება. თათია ისეთია, სიტყვას არავის დაესესხება! შეუძლია, მხარზე გაიგდოს ენა, როცა ამას სიტუაცია მოითხოვს…

მთავარია, არ დავიბნე და ნერვიულობა არ შემატყონ. სიმშვიდე უნდა შევინარჩუნო, აუცილებელი ეს არის. ნეტავ, რას მეტყვის? სხვა გზა არ მქონდაო? დუხჭირმა ცხოვრებამ მაიძულა შენი გაშვილებაო? ნუთუ გამყიდა? საინტერესოა, რამდენი გადაუხადეს? ოხხხხხხხ! ლამისაა, ისტერიკაში ჩავვარდე!

როგორც იქნა, მივადექი საჭირო კორპუსის საჭირო სადარბაზოს. ნელა, სვენებ-სვენებით ავედი მეოთხე სართულამდე. მუხის მოჩუქურთმებულ კარზე ლამაზად იყო ამოტვიფრული სრულიად უცხო ინიციალები და გვარი _ ვაგელაძე. რა უცნაური გვარია, არც გამიგია! ეს, ალბათ, დედაჩემის ქმრის გვარი იქნება. ჰო, რა თქმა უნდა!
ის, იყო, ზარის დარეკვას ვაპირებდი, რომ კარი გაიღო და მაღალი, შავთმიანი მოხდენილი გოგო გამოჩნდა ზღურბლზე, დაახლოებით ჩემი ასაკის.
_ უკაცრავად… _ სათქმელი პირზე შემაშრა, ისე დავიძაბე, დავმუნჯდი.
_ გისმენთ? ვინმეს ეძებთ? _ ნაზი, ჰაეროვანი ღიმილი შემომეფრქვია შავთმიანმა.
_ დ…დიახ… სამუშაოს ვეძებ… _ მხოლოდ ეს მომაფიქრდა.
_ სამუშაოს? ვინმემ გამოგგზავნათ?
_ არა… კი, როგორ არა, ჩემმა ახლობელმა… დიმიტრი ახობაძემ, _ თავხედურად ვიცრუე, _ პროფესორია, ქირურგი, ორი კორპუსის იქით ცხოვრობს, გეცოდინებათ ალბათ…
_ ა! გამიგია, როგორ არა! _ დაიბნა ისიც, მაგრამ იხტიბარი არ გაიტეხა.
გაუგია არა, ტოროლა! ამწუთას მე თვითონ გამოვიგონე მისი გვარ-სახელიც და მისი პროფესორ-ქირურგობაც, რას მატყუებს? თუმცა, არაფერი შევიმჩნიე და გავაგრძელე.
_ მასთან ვმუშაობდი ორი წელი. ახლა კი, ბინა გაყიდეს და იქაურობის დატოვებამ მომიწია… _ დავახვავე ტყუილების გროვა.
_ და რაზე მუშაობდით ბატონ დიმასთან? _ "შინაურულად” მოიხსენია შავთმიანმა არარსებული ახობაძე.
_ მე მე… სახლს ვულაგებდი… კვირაში ერთხელ, _ კიდევ ერთი "სიტყვამახვილი” ტყუილი.
_ უი, მართლა? რა კარგია! ჩვენც გვჭირდება ბინაში დამლაგებელი. კარგ დროს კი მოხვედით. ჩვენი მადლენა აღარ დადის, უკვე ერთი კვირაა. მისმა ქალიშვიომა ინვალიდი ბავშვი გააჩინა და იმას ეხმარება. შემოდით, დავილაპარაკოთ.
თავი დავუქნიე და ავიწურე. ისე მაკანკალებდა, კბილებმა კაწკაწი დამიწყო. შავთმიანი უკან შებრუნდა დე მეც შევყევი…
ასე მეგონა, ვერსალის სასახლეში ამოვყავი თავი. ალბათ, ყველაზე ცოტა, 9-ოთახიანი ბინა მაინც იქნებოდა! სვეტებიანი დარბაზებით, მარმარილოს ხვეული კიბით, უზარმაზარი ჭაღით შუა ოთახში, იქვე პატარა აუზი შადრევნით! ყბა ჩამომივარდა გაოგნებისგან.
_ მარტო ცხოვრობთ? _ ვიკითხე და მუხლებმოკვეთილი იქვე, თუთრ სვეტს მივეყრდენი.
_ არა, მე არა, აქ დედა ცხოვრობს. მე სხვაგან მაქვს ბინა. უბრალოდ, ხშირად მოვდივარ. აგერ დაბრძანდით! _ მიმითითა ტყავგადაკრულ მდიდრულ სავარძელზე. მადლიერების ნიშნად გავუღიმე, სავარაუდოდ, ჩემს ნახევარდას და როგორც კი დავჯექი, ეგრევე ჩავეფალი სავარძელში, ისეთი რბილი და ფაფუკი აღმოჩნდა.
_ მე ნანა მქვია, თქვენ? _ კვლავ ნაზად გამიღიმა შავთმიანმა.
_ მე… მე ანა, _ კინაღამ ანუშკი ვუთხარი და კიდევ კარგი, არ წამომცდა. რაღა დროს ეგაა. ანუშკი ადრე ვიყავი, ახლა ანა ვარ… გავა წლები და ანიკო გავხდები ალბათ, წლებთან ერთად ხომ სახელებიც იცვლება.
_ უი, რა კარგია! დაახლოებით ერთნაირი სახელი გვრქმევია! _ ხელისგულები ისე მიატყუპა ნანამ ერთმანეთს, თითქოს ტაშს უკრავსო, _ იცით? დედა შინ არ არის, იმ კვირაში ჩამოვა, დასასვენებლად არის წასული ანტალიაში. მაგრამ არა უშავს, მარტო არ მოგიწევთ ყოფნა. ტასო დეიდა სულ სახლშია. ის დედას მეგობარია და გვეხმარება სადილების მომზადებაში, თან უვლის დედაჩემს. ბოლო დროს სულ ავადმყოფობს და მარტო ვერ ვტოვებთ.
_ გასაგებია… და ახლა მარტოა ანტალიაში?
_ არა, არა, ჩემი ძმა გაჰყვა თან. იმას ოღონდ წასვლა და დროსტარება უთხარი და მეტი არაფერი უნდა. ქალები და გრიალი, სხვა არაფერი აინტერესებს. მუსიკოსია, ისე, სიმღერებს წერს, თან კარგად.
_ ძალიან კარგი… თქვენ?
_ მე… მე რა, გათხოვილი ვარ და შვილებს ვუვლი. სამი მყავს, გოგონები. ისეთი ცელქები არიან, ვერ ავუდივარ. ძიძა რომ არ მყავდეს, ალბათ გავაფრენდი. თან ვსაქმიანობ კიდეც, მთლად უსაქმურიც არ მეთქმის. ბიჟუტერიის მაღაზია მაქვს გახსნილი აქვე, ახლოს და ვამარაგებთ მე და ჩემი ქმარი, ორი გამყიდველი გვყავს…
_ წარმატებებს გისურვებთ.
_ აბა, რას იტყვით, დარჩებით ჩვენთან?
_ პირობებს ხომ არ გამაცნობთ? _ დიდი საქმეში ჩახედული ქალივით წარმოვთქვი, თან გული მეთანაღრებოდა, რაში მჭირდებოდა ეს სპექტაკლი, მაგრამ სხვა გზა არ მქონდა, რადგან ქალბატონი ნინო შინ არ დამხვდა, სხვა დროს კვლავ ინკოგნიტოდ არ გამოვიდოდა ჩემი აქ გამოჩენა.
_ პირობები, რა… კვირაში ერთხელ ან ორჯერ მოხვალთ, რომ სახლი თავიდან ბოლომდე, საგულდაგულოდ დაალაგოთ. ფანჯრები დაწმინდოთ, იატაკები, ფარდაგები, ნოხები… ნუ, მოკლედ, ყველაფერი, რაც გასაკეთებელი იქნება. ყველაფრის ხელით გაკეთება არ მოგიწევთ, მტვერსასრუტი გვაქვს. ანაზღაურებას რაც შეეხება, დღეში 50 ლარს გადაგიხდით. ასე ვუხდიდით მადლენასაც. თუ გაწყობთ…
_ კი, როგორ არა, კარგი ფასია! _ მაშინმე დავეთანხმე ნანას და ძლივს შევძელი, ღიმილი გამომესახა სახეზე, ხელისგულები ოფლით მქონდა უკვე დაცვარული.
_ ამწუთას ტასო დეიდაც არ არის შინ, თორემ იმასაც გაგაცნობდით. თუმცა, მე ვეტყვი თქვენ შესახებ და როცა მოხვალთ, უკვე საქმის კურსში იქნება. ესე იგი, შევთანხმდით?
_ დიახ… მგონი…
_ ძალიანაც კარგი. როდის მოხვალთ?
_ როცა მეტყვით.
_ ხვალ დილით რომ იყოს? _ თავი გვერდზე გადახარა ნინომ და დაფიქრებულმა თმაში შეიცურა ხელი.
_ იყოს. თან კვირა დღე მაწყობს, ვისვენებ, _ ჩემდა უნებურად წამომცდა.
_ სხვაგანაც მუშაობთ? _ ცნობისმოყვარე მზერა შემომანათა დიდთვალება ნინომ.
_ ჰო, რაღაცებს ვწვალობ მეც, ხომ იცით, გაჭირდა ცხოვრება…
_ ბინა გაქვთ, თუ ნაქირავებში ცხოვრობთ? სადაური ხართ? _ მომაყარა.
_ თბილისელი ვარ. ბინაც მაქვს. დედა გარდამეცვალა ცოტა ხნის წინ და ამწუთას მარტო ვცხოვრობ, _ ეს კი სიმართლე ვუთხარი.
_ უი, რას ამბობთ! ეგ ცუდი ამბავია. ვიზიარებ… დედა ისეთი ვინმეა… ღმერთმა ყველას დაგვიფაროს… ვგიჟდები დედაჩემზე!
ოჰ, რა დამემართა! როგორ გავფითრდი!
_ კარგი, მე წავალ მაშინ… _ ამოვთქვი ფერწასულმა და ფეხარეული გავემართე გასასვლელისკენ.
_ სასიამოვნო იყო თქვენი გაცნობა, ანა. იმედია, გავუგებთ ერთმანეთს. ჩვენ არ ვართ ცუდი ხალხი, _ მეუბნებოდა ნინო და თან ფეხდაფეხ მომყვებოდა.
_ აუცილებლად, _ ჩავილუღლუღე ჩემთვის, ნინოს გავუღიმე და საფეხურებს მძიმედ ჩავუყევი…

8 8 8
შინ დაბრუნებას ახლა სიკვდილი მერჩივნა. გადავწყვიტე, საშკასთან გავსულიყავი. ჩემი მითური თავის ტკივილი ამწუთას ნამდვილ ჯოჯოხეთად მექცა. თითქოს ლურსმნებს მარჭობდნენ საფეთქლებში, ისე წერტილ-წერტილ, აქა-იქ მტკიოდა თავი.

გაბმული ზარი დავრეკე. საშკამ მალევე გამიღო, წელს ზევით მთლად გაშიშვლებულიყო. როგორი თმიანი ყოფილა, არ ველოდი! არათითზე ძველებურად უბრწყინავდა საქორწინო ბეჭედი და ამან მაიძულა, "გამეგრილებინა” ჩემი გახურებული ჰორმონები.
_ ხომ კარგად ხარ? _ შეშფოთდა საშკა ჩემს დანახვაზე.
_ უნდა დავლიო! _ კატეგორიული ტონით ვუთთხარი, _ გაქვს დასალევი?
_ არაყზე რას იტყვი? თუ არადა, რასაც მეტყვი, იმას ამოვიტან.
_ არა, არაყი მშვენიერია, წავა! _ კარგი გამოცდილი ლოთივით დავახეთქე და ოთახში შევაბიჯე.

საშკამ წამში გაშალა სუფრა. ყველი, პური, მოხარშული ძეხვი და დაჭრილი კიტრი დაალაგა მაგიდაზე. სანამ არაყს ჩამოასხამდა, გავიდა და პერანგჩაცმული დაბრუნდა. აჰა… გამოდის, ეუხერხულება ჩემთან ნახევრად შიშველს ყოფნა. რა სულელია! ერთი მე მკითხოს, მესიამოვნა კი, რომ ჩაიცვა? რა ჯობდა მისი დაკუნთული მკლავების ყურებას?
_ გაგვიმარჯოს, _ თქვა საშკამ დაღლილი თუ გამოუძინებელი ხმით და გადაჰკრა.
მეც მივბაძე და რომ დავლიე, კინაღამ სასულეში გადამცდა. ძლივს შევიკავე თავი, ხველა არ ამტყოდომოდა.
რა მემართება ბოლო ხანებში? იმ დღეს ისე დავთვერი, ლამის წერილი წავიღე და თავს პირობა მივეცი, აღარასდროს დავლევ-მეთქი. ახლა კი ისე მოვითხოვე სასმელი, თითქოს დათრობა და ნაბახუსევი ჩემი ცხოვრების წესი ყოფილიყოს. რა გამოუსწორებელია ადამიანი! ქალიც და მამაკაციც. აი, ქალები, მაგალითად. რამდენჯერ გამიგია ახლობელი ქალებისგან, პირველი შვილის გაჩენის შემდეგ, მეორეს არაფრით გავაჩენ, ეს რა წამება გამოვიარეო. მერე კი, გაივლის ცოტა ხანი, გაიხედავ და ისევ ორსულად არ არის? ალბათ ლოთებიც ასე არიან. ნაბახუსევზე ნანობენ, რომ დათვრნენ, მერე კი ავიწყდებათ და ისევ თავიდან იწყებენ ლოთობას.
_ რაზე ფიქრობ? _ მოულოდნელად საშკა ჩემკენ გადმოიხარა, ტუჩები ყურთან მომიტანა და ჩამჩურჩულა.
ის ისე ახლოს აღმოჩნდა ჩემთან, რომ მის სახეზე ყველა ბუსუსის დათვლა შემეძლო, გაპარსვის შემდეგ რომ დარჩენოდა…

ავილეწე და უსიტყვოდ გავაქნიე თავი. ის კვლავ თავის სკამს დაუბრუნდა და ჩამოასხა. კიდევ ერთი დავლიეთ, ამჯერად ჩემი სადღეგრძელო. ვიგრძენი, თავის ტკივილი როგორ მომეხსნა და სისხლმა დუღილი დაიწყო ძარღვებში. გულზეც მომეშვა ოდნავ.

მოულოდნელად საშკა წამოდგა და ჩემკენ დაიძრა. ჩემდა უნებურად, მეც ზეზე წამოვიჭერი. მან მხრებში ჩამავლო ხელი და კვლავ დამსვა, თვითონ კი ჩემკენ დაიხარა. მოხდა ისე, რომ მისი ტუჩები ჩემი თვალების პირისპირ აღმოჩნდა… ზუსტად მეორე ჭიქის შემდეგ ის მიხვდა, რაც მსურდა.
არ მახსოვს, ჩვენ შორის პირველმა რომელმა გამოიჩინა ინიციატივა _ მან გამოიწია ჩემკენ საკოცნელად, თუ მე მისკენ, მაგრამ ფაქტია, რომ ერთმანეთს ვაკოცეთ.
_ მეტი არ დავლიოთ? _ მოვასწარი წაჩურჩულება, როგორც კი დროებით მოვწყდი მის ტუჩუბს.
_ ახლა მხოლოდ შენ მწყურიხარ, სხვა არაფერი, _ ჩურჩულითვე მიპასუხა და კვლავ წამეტანა.
_ ღმერთო, რა კარგია, _ აღმომხდა ვნებამორეულს და პერანგის ღილები სწრაფად შევუხსენი.
შევუხსენი და ცოტა არ იყოს, მეხამუშა, ასე ახლოს რომ აღმოვჩნდი მის ბალნიან მკერდთან, მაგრამ ისე მსიამოვნებდა მისი კოცნა და მოფერება, აღარაფერი მასხოვდა. სულაც ტროპიკული ტყე რომ დამხვედროდა მისი პერანგის მიღმა მიმალული, არ დავეძებდი.
მერედა, რა ცხელი მკერდი ჰქონდა… უფრო დიდი ნეტარების განცდა ალბათ შეუძლებელი იყო. ის იყო, თვითონაც გამხადა ტანსაცმელი და ბიუსტჰალტერის ამარა დავრჩი, რომ მოულოდნელად წამჩურჩულა.

_ ნანიკო…
ასე მეგონა, ვიღაცამ ძუძუზე მიკბინა, ისე მწარედ მომხვდა ეს სახელი ყურში! ის თავის ცოლს ეძახდა და არა მე…
ხელი ვკარი და მოვიშორე. სასწრაფოდ შემოვიცვი ჩემი კოფთა და ღილების შეკვრა დავიწყე.
_ რა… რა იყო, რა ვქენი ამისთანა? რა არ მოგეწონა? _ მიამიტი მზერა მესროლა.
_ რა არ მომეწონა? მეკითხები კიდეც? _ ავბობოქრდი.
_ ამიხსენი, რა მოხდა? _ ის თავისას იმეორებდა.
_ რა და ნანიკო დამიძახე! აი, რა მოხდა!
_ რა დაგიძახე?
_ შენი ცოლის სახელი, დამპალო!
_ ტყუილია! ნანიკო არ მითქვამს, ანიკო ვთქვი.
_ კი, როგორ არა! დაგიჯერებ! როდის იყო, ანიკოს მეძახდი? რა, 60 წლის ვარ? _ არ ვცხრებოდი, _ როგორ გგონია, არ ვიცი, რა მქვია? როგორ გაბედე შენი ცოლის სახელით მოგემართა? მითხარი, ამიხსენი ერთი! _ თავი მოვიწესრიგე, ჩანთას ხელი დავავლე და კარისკენ გავქანდი.
_ ანა! _ მომაძახა. საწყალობელი ხმა ჰქონდა, მიტოვებული ბავშვივით, _ ანა, მაპატიე, რა!
_ უკვე გვიანაა, საზიზღარო! _ ვიყვირე სიბრაზისგან აკანკალებულმა.
_ ის ხომ ჩემი ყოფილი ცოლია, მერე რა მოხდა? _ თავის მართლებას შეეცადა.
მე კარი ისე გავიჯახუნე, ფანჯრებმა ზანზარი დაიწყო.

8 8 8

არადა, როგორ მჭირდებოდა იმწუთას მასთან ასეთი სიახლოვე. ისედაც მიტოვებულად და მარტოსულად ვგრძნობდი თავს. როგორ გააფუჭა ყველაფერი! ვერა და ვერ ვწყნარდებოდი. ბინამდე ძლივს მივაღწიე და მაშინვე ტელეფონს ვეცი, ავტომოპასუხე ჩავრთე. მხოლოდ მისი შეტყობინება იყო მოსული: "ანა, ასე როგორ შეიძლება? არც კი მომისმინე. განა რა მოხდა ისეთი? გეფიცები, მისი სახელით არ მომიმართავს. თუ დამიჯერებ, ასეა, თუ არადა, როგორც გინდა, თავის მართლებას არ დავიწყებ”…
ჯანდაბამდის გზა ჰქონია! მერედა, როგორ მომმართა! ყრუ კი არ ვარ!
ნეტავ, ყოველთვის ასე იქცევა? ვინ იცის, იქნებ ნანიკოც ამიტომ გაექცა? შუა სექსის დროს იქნებ მასაც სხვა ქალის სახელით მიმართავდა? რომელი ქალი აიტანს ამას?

რა თქმა უნდა, სულაც არ მინდოდა, საშკას ჩემთვის მარადიული სიყვარულის ფიცი მოეცა, მაგრამ მე ხომ გამაჩნდა ჩემი თავმოყვარეობა? მე მასთან უნდა დავწოლილიყავი, მას კი ჩემი სახელიც არ ახსოვდა. ნუთუ ასე ბევრს ვითხოვდი მისგან? ამაზე დამამცირებელი რა უნდა მომხდარიყო? ღმერთო ჩემო! ნუგზარი რომ ნუგზარია, იმასაც კი ახსოვდა ჩემი სახელი, თან სხვადასხვა ფორმით _ ანა, ანუშკი, ანაჩკაო! სამჯერ სხვადასხვანაირად დამიძახა! არადა, ის ისეთი ნაძირალა იყო… არც ველოდი მისგან, საერთოდ თუ გამიხსენებდა!

ნაძლევს ჩამოვიდოდი, რომ თვით ლერიც კი, რომელმაც კოცნაც კი არ იცოდა წესიერად, არ დაივიწყებდა იმ ქალის სახელს, რომელსაც ლოგინში ჩაიწვენდა. ნუთუ ასე ძნელია მამაკაცისთვის "ანას” წარმოთქმა?

_ მე ანა ვარ და არა ნანიკო! _ ჩავყვირე ბალიშს და ავქვითინდი.

ვტიროდი მანამ, სანამ არ ჩამეძინა. რა გულჩვილი გავხდი ბოლო დროს, ყველაფერზე ვღრიალებ და ვერაფერს ვუხერხებ ჩემს თავს. ნუთუ უკაცობის ბრალია ამგვარი ისტერიკები? იქნებ მართლა დროა, ცოტა ჩემს პირად ცხოვრებაზეც ვიფიქრო? ქალი ვარ, ბოლოს და ბოლოს… და კაცი მჭირდება. ეს ხომ ჩვეულებრივი ამბავია? ჰოდა, ამიტომაც მივენდე მას, ამიტომაც ავირჩიე საშკა. მან კი პირველსავე ცდაზე ბოლო მომიღო! დამპალი, საზიზღარი