არა, რაღა მაინცდამაინც ახლა შემხვდა? საშინლად გამოვიყურები დღეს, თან ეს ძაძები რომ მაცვია! კი არაფერი, ნერვიც არ ამტოკებია, მაგრამ მაინც! იყო დრო, როცა მის დანახვაზე ელეთმელეთი მემართებოდა. ნუგზარი! ბატონი ნუგზარი! ჩემი ყოფილი უფროსი. რომელთანაც კადრების განყოფილებაში ვმუშაობდი.

თავიდან ჩვეულებრივი ურთიერთობა გვქონდა, როგორც დირექტორს და მის ხელქვეითს, მერე კი… მერე რაღაც დაინახა ჩემში და სხვანაირად შემომხედა. მერე… მერე კიდევ ბევრი რამ იყო… არადა, ვიცოდი, ცოლი რომ ჰყავდა და გავურბოდი მასთან ახლო ურთიერთობას. კიდევ კარგი, არ შემიყვარდა, თუმცა ერთ მომენტში კი მძლია ცდუნებამ.

25 წლის ვიყავი მაშინ, ის კი 40-ის გახლდათ. საკმარისად მაღალი, საკმარისად სიმპათიური, თან დირექტორი! იყო ამ ყველაფერში ერთად რაღაც დამაინტრიგებელი! აბა, როგორია, უფროსი თანამშრომლებში რომ გამოგარჩევს და სხვა თვალით შემოგხედავს! პრივილეგიებით რომ სარგებლობ. არც დაგვიანებაზე გსაყვედურობს და არც ადრე წასვლას გიშლის.

ჰოდა, როცა საქმე საქმეზე მივიდა და საყვარლობა შემომთავაზა, თავაზიანი უარი ვუთხარი, ქალიშვილი ვარ და მინდა, ჩემი პირველი მამაკაცი ჩემი ქმარი იყოს-მეთქი. ამ დროს მოვატყუე! რა ქალიშვილი, რის ქალიშვილი! ეს "სიწმინდე” ჯერ კიდევ სტუდენტობის დროს დავკარგე, ჩემნაირ სტუდენტთან, ერთი ძველი "ოპელის” უკანა სავარძელზე! ახლა მეცინება ამის გახსენებაზე, მაშინ კი ტკივილისაგან ისე დავიგრიხე, სულ თავბედი ვიწყევლე, რა სიკვდილად მინდოდა კაცთან დაწოლა-მეთქი. მეგონა, თუ სექსუალურ განათლებას მივიღებდი, რქები ამომივიდოდა! თქვენც არ მომიკვდეთ! მსგავსი არაფერი. არც მაშინ და არც მერე დიდი სიამოვნება არ მიმიღია. რა ვიცი, ალბათ იმიტომ, ისიც ჩემსავით გამოუცდელი იყო.
19 წლის არც ვიყავი. კინოში დამპატიჟა და გავყევი. მთელი ქალაქი მაშინ იმ ფილმზე ლაპარაკობდა, ფრანგული იყო, აღარ მახსოვს სათაური, მაგრამ იმდენი ეროტიკული სცენით იყო გაჯერებული, ჩემი ისტორიული ფაკულტეტის თაყვანისმცემელი ადგილზე ცმუკავდა. მე კი ძალიან განვიხიბლე. შემდეგ, კინოთეატრიდან გამოსულებმა, იმის მაგივრად, რომ ჩვენ-ჩვენ სახლებში წავსულიყავით, ლისის ტბაზე ამოვყავით თავი და… მოსახდენი იქ მოხდა. მგონი, მე კი არა, მაგანაც იმ ღამეს დაკარგა ვაჟიშვილობა. რაღაც ეგრე შევატყვე. ისე მოუხერხებლად იქცეოდა, ისე იყო დაბნეული, რომ ნუ იტყვით. მერე დიდხანს ვიმტვრევდი თავს, საერთოდ როგორ გამოუვიდა რამე-მეთქი.

შემდეგ ერთხანს ვხვდებოდით ერთმანეთს. მერე მოხდა ის, რაც ასეთ დროს ხშირად ხდება ხოლმე… დავორსულდი. ლამის თავი მოვიკალი, ისე განვიცადე. რა უნდა მექნა? დავურეკე.
_ სერიოზული საქმე მაქვს შენთან, ლერი, _ შორიდან დავიწყე.
_ რა იყო, ვინმემ რამე გაწყენინა?
_ არა. სხვა საქმე მაქვს… პირადი.
_ რას ნიშნავს "პირადი”? _ ისე მკითხა, თითქოს სიტყვა "პირადი” პირველად ესმოდა.
_ ეს მე და შენ გვეხება.
_ მე და შენ? რაღაც ვერ გავიგე. რამე არ მოგწონს? _ მივხვდი, რომ მართლა ვერ ხვდებოდა.
_ ტელეფონში ვერ გეტყვი, უნდა შემხვდე.
_ არ შემიძლია, სოფელში ვარ, მითხარი დროზე! _ გაღიზიანდა.
_ ორსულად ვარ, _ მეც ავდექი და მივახალე.
ხანგრძლივი სიჩუმე ჩამოვარდა. ის ხმას არ იღებდა.
_ მომისმინე, ანუკი, _ ამოთქვა ბოლოს, _ მეტჯერ არ მინდა ამის გაგონება, გესმის? ჩვენ სტუდენტები ვართ, რა დროს ოჯახის შექმნაა, თან… ჩვენ ამაზე არასდროს გვილაპარაკია. მე შენ ცოლად შერთვას არ შეგპირებივარ, არც ძალა დამიტანებია შენთვის… პატარა გოგო არ ხარ და იცი, რაც უნდა გააკეთო. მე ორი კვირა ვერ ჩამოვალ. იშოვე ფული სადმე, ისესხე და რომ ჩამოვალ, მოგცემ, კარგი? არ გააჭიანურო ეგ ამბავი. მიხედე საქმეს, გაიგე? _ და გამითიშა.

ჰო, რა თქმა უნდა, გავიგე, თანაც ძალიან კარგად გავიგე…
და დავურეკე ერთადერთ ადამიანს, რომელსაც ვენდობოდი… თათიას, ჩემს დაქალს, რომელთანაც ათი წელი ერთ მერხზე ვიჯექი…
სწორედ თათიამ მომცა გინეკოლოგის ტელეფონის ნომერი. სწორედ ის გამომყვა ექოსკოპიაზე. სწორედ მას ეჭირა ჩემი ხელი, როცა ექიმი რეზინის ხელთათმანებით მსინჯავდა. და სწორედ თათია იყო, რომელმაც ბოლომდე შეინახა ჩემი ეს სამარცხვინო საიდუმლო…
მერე იყო ეს ჩემი უფროსი, ნუგზარი, თუმცა არც მას გამოუვიდა რამე. უფრო სწორად, მე არ მივეცი საშუალება, თორემ მაგას კი ექნებოდა გამოცდილება. სხვა თუ არაფერი, ცოლი ჰყავდა და ტყუპი ქალ-ვაჟიც.
ჰოდა, აი, ეს ნუგზარი შემხვდა ახლა აგერ, ქუჩაში, 4 წლის უნახავი! მაშინ რომ ვუთხარი, შენთან სექსი არ მინდა, რადგან ქმარს უმწიკვლო უნდა ჩავბარდე-მეთქი, გადამეკიდა და იძულებული გავხდი, სამსახური მიმეტოვებინა. ფაქტობრივად, მაიძულა.
ერთხანს უმუშევარი დავდიოდი. ვერსად ვერაფერი ვიშოვე. ჩემსიგრძე დიპლომი ტყუილად მეგდო სახლში. არადა, ეკონომისტი ვიყავი, ახლა რომ მენეჯერს ეძახიან, მაშინ ასე კი არ იყო.
ბოლოს ბედმა გამიღიმა. ზუსტად ერთი წლის შემდეგ. შემთხვევით ისევ თათია მომევლინა მხსნელად. რაც გათხოვდა, იშვიათად ვხვდებოდით ერთმანეთს, მერე კი უფრო და უფრო დავშორდით, ბოლოს საერთოდ შევწყვიტეთ ერთმანეთთან ურთიერთობა. ხშირად ხდება ასე. ის ოჯახზე გადაერთო, მე სამსახურზე. ამას ახალი მეგობრების შეძენა დაემატა და მორჩა, დამთავრდა ერთ დროს საუკეთესო მეგობრობა.
ერთხელაც, ამდენი წლის უნახავი, შემთხვევით შემხვდა ქუჩაში და თავისთან დამპატიჟა. ქმარი არ იყო შინ, სამაგიეროდ, თათიას უფროსი ძმა დამხვდა, საშკა. როგორ მომეწონა! პირი დავაღე მის დანახვაზე. ძალიან შეცვლილიყო. სიმპათიური ყოველთვის იყო, მაგრამ ახლა უფრო გასიმპათიურებულიყო. იმასაც გაუხარდა ჩემი დანახვა.
დიდი სითბოთი და სიყვარულით მოვიკითხეთ ერთმანეთი. საკუთარი საგამოძიებო ბიურო გაუხსნია, კერძო და მითხრა, თუ გინდა, ჩემთან წამოდი და საბუღალტრო საქმეებში დამეხმარეო. სიხარულით ცას ვეწიე. უარს როგორ ვეტყოდი, სიმწრით დავეძებდი სამსახურს…
გამიგრძელდა საუბარი, ჯერ ნუგზარის შეხვედრის ამბავი უნდა დავამთავრო. მოვდივარ ქუჩაში გაცეცხლებული, თავზარდამცემი ამბის გაგების შემდეგ, თვალებიდან ცეცხლს ვაფრქვევ და ვიღაც მეძახის.
_ ანა! ანუშკი! ანაჩკა!
გავიხედე და… ნეტავ, არ გამეხედა. ყურებამდე გაღიმებული, ხელებგაშლილი არ მოდის ჩემკენ? გულმა ნეკნებში დამიწყო ბაგაბუგი, ისე დავიძაბე. მერედა, როგორ შემხვდა?! თითქოს არასდროს არაფერი დაეშავებინოს ჩემთვის, თითქოს იძულების წესით არ გამოვეგდე სამსახურიდან, თითქოს მთელი ცხოვრება საუკეთესო მეგობრები ვყოფილიყავით.

_ როგორ ხარ, გოგო! _ გადამეხვია, გადამკოცნა, _ შავები რატომ გაცვია, რამე მოხდა, თუ ისე, მოდის გულისთვის? _ სულელურად გამეხუმრა.
_ დედა დამეღუპა! _ ცივად ვუთხარი.
_ რას ლაპარაკობ! ვწუხვარ, ვწუხვარ! არ ვიცოდი… რა დაემართა?
_ მანქანა დაეჯახა.
_ აუჰ! ეს რა მითხარი! მამაც არ გყავს, ხომ?
_ არა, მამა უფრო ადრე გარდამეცვალა… სიმსივნით.
_ ჰო, ეგ ვიცი… ჩემი დახმარება ხომ არ გჭირდება? თუ რამეა, შენთან ვარ, იცოდე!
_ კი, მჭირდება, _ კიდევ უფრო ცივად გამომივიდა.
_ მითხარი, შე ქალო, რა პრობლემაა, აგერ არ ვარ? _ კვლავ გაშალა ხელები და თავმომწონედ შემომხედა.
_ დიდად დამავალებ, თუ თავიდან მომწყდები. შენი ნერვი არ მაქვს!!! _ მივახალე ზომაზე მეტად თავხედურად და ზურგი შევაქციე.
დავტოვე ხახამშრალი. ისედაც შოკირებული ვიყავი, ისეთი ამბავი გავიგე ცოტა ხნის წინ და ამწუთას მისი თავი არ მქონდა.

შინ მისული კი საწოლზე დავემხე და ავზლუქუნდი. რა ბედი მაქვს! არაფერში არ მიმართლებს. ჯერ მამა დავკარგე, მერე სამსახური, შემდეგ დედა… დღეს კი გავიგე, რომ თურმე დედაც და მამაც დიდი ხნის დაკარგულები მყოლია… როგორ? ჩვეულებრივად. თურმე მათი ღვიძლი შვილი არ ვყოფილვარ! ნაშვილები ხართო, მითხრეს საპასპორტოში და პოლიციის განყოფილებაში გამგზავნეს უფრო დაწვრილებითი ინფორმაციის მისაღებად.
იქ ერთი ცხვირგრძელი ოფიცერი დამხვდა და მომახსენა, თქვენი დაბადების მოწმობა ყალბი აღმოჩნდა, გადაკეთებულია მშობლების გრაფები, დედა სულ სხვა პიროვნება წერია, მამა კი საერთოდ არ იკითხება, ვინ არისო. გადავირიე! ავხტი, დავხტი, მატყუებთ-მეთქი, მაგრამ ბოლოს ცხვირწინ ამიფრიალეს ნამდვილი დაბადების მოწმობა და მომაკეტინეს.
არადა, დედაჩემის ორმოცი სულ სამი დღეა, რაც გადავიხადე, ვიწრო წრეში, რა თქმა უნდა. კიდევ კარგი, სამსახური მაქვს, თორემ რა მეშველებოდა, ვერ გადავიტანდი ამხელა სტრესს. ახლა კიდევ ეს დამემატა. სულ მარტო დავრჩი, თან უსახელგვაროდ. თუ დროზე არ მოაწესრიგებთ საბუთებს, ხელი შეგეშლებათ მომავალშიო, იმ ცხვირგრძელმა.. განცხადება დაწერეთ უფროსის სახელზე და სასამართლო განიხილავს თქვენს საქმესო. გაგიგონიათ? მსგავსი რამ ოდესმე ვინმეს გაუგია? მე, მაგალითად, არასდროს!
დარეტიანებული გამოვედი განყოფილებიდან. სინამდვილეში ვინ ვიყავი, აღარ ვიცოდი. აქამდე მეგონა, რომ ანასტასია სამხარაძე მერქვა, დღეს კი მეუბნებიან, სამხარაძე კი არა, რუსაძე ხარო. მოდი და გაიგე ახლა, რომელია სიმართლე! ნინო რუსაძის ქალიშვილიო.
ახლა მხოლოდ საშკას შეეძლო ჩემი დახმარება. თუ მიშველიდა, ისევ ის მიშველიდა. მას შეეძლო ჩემი ნამდვილი დედის მისამართის გაგება. არა, რადაც უნდა დამიჯდეს, უნდა ვიპოვო ის ქალი და ვკითხო, ერთი, რამ აიძულა, რომ თავიდან მომიშორა და გამაშვილა! ამისთანა რა გაჭირვება ჰქონდა!
საშკა _ ახლა მხოლოდ ის იყო ჩემი ერთადერთი იმედი. ბოლოს და ბოლოს, კარგა ხანს მუშაობდა პოლიციაში და იცის, ასეთ საქმეს როგორ და საიდან მიუდგეს. უნდა გავიგო, სინამდვილეში ვინ იყვნენ ჩემი ნამდვილი მშობლები.
წარმოვიდგინე საშკას სახე, ამ ამბავს რომ მოვუყვებოდი. თან როგორ მომწონს ეს ოხერი! რაც დრო გადის, უფრო და უფრო ვეჩვევი. მით უმეტეს, ამ ბოლო დროს, რაც ცოლს გაშორდა, თუ ცოლი გაშორდა, რა მნიშვნელობა აქვს. მთავარი ის არის, რომ ვიფიქრე, ტუზი დამეცა-მეთქი. სამი თვეა უკვე, ცალ-ცალკე ცხოვრობენ. იმ ქალმა დაავლო ბავშვებს ხელი და თავის მშობლებთან გავარდა, შენი ატანა არ მაქვსო. მე მგონია, რომ სხვა შეუყვარდა, თორემ საშკასნაირ ქმარზე ქალმა უარი როგორ უნდა თქვას? კაცი თავგამოდებით მუშაობს, ფულს აკეთებს, ნარკომანი არ არის, ლოთი და მამაძაღლი… მეტი რა ჯანდაბა უნდა? შეხედავ, იმისთანაა, გული გაგინათდება, რომელი ქალი იტყვის მის გვერდით ყოფნაზე უარს!.. მათ შორის, მეც. იქნებ ახლა მაინც გადმომხედოს ღმერთმა.

8 8 8

გულამოვარდნილმა მივირბინე სამსახურში და პირდაპირ საშკას კაბინეტში შევვარდი, მიშველე-მეთქი. ჯერ გაუკვირდა, რა გჭირსო. მერე მშვიდად მომისმინა.
_ ანა, ანა, მოიცა, რა! _ გამაწყვეტინა გაღიზიანებულმა, _ დარწმუნებული ხარ, რომ შენ ეს გჭირდება?
_ მჭირდება, აბა რა! მაგას შევარჩენ ჩემს განადგურებას? ადამიანად აღარ ვვარგივარ. ვერ წარმოიდგენ, როგორ შეურაცხყოფილად ვგრძნობ თავს. ისე მიმაგდო სხვის ანაბარად, ვითომ ბავშვი კი არა, დამტვრეული თოჯინა ვყოფილიყავი. ეგ როგორ ვაპატიო? უნდა გავიგო, სად ცხოვრობს და შენ უნდა დამეხმარო ამაში.
_ და მერე რა?
_ როგორ თუ რა? მივალ და ვეტყვი, ვინც ვარ. თან პასუხს მოვთხოვ, რატომ გამწირა ასე. მინდა ამისხნას, რამ აიძულა ჩემი გაშვილება.
_ და შენ გგონია, ეს შვებას მოგგვრის?
_ არ ვიცი, რას მომგვრის, მაგრამ ახლა მე მხოლოდ ეს დამაწყნარებს. დამეხმარე!
_ კარგი, ვეცდები რამე გავარკვიო, მაგრამ რაღაც არ მომწონს ეს ყველაფერი. რად გინდა ასეთი ცუდი ამბის გამოთხრა? შენ არაჩვეულებრივი მშობლები გყავდა, მათ ხსოვნას ეცი პატივი, არ გირჩევნია? ის ქალი, ვინცაა, სულაც არ არის იმის ღირსი, მონახო და…
_ და რა?
_ თუნდაც საქმე გაურჩიო. ის ამას არ იმსახურებს, გესმის?
_ ვიცი, მაგრამ მაინც უნდა ვიპოვო. ისე უნდა დაიტანჯოს, როგორც ახლა მე ვიტანჯები. თუ ქმარი ჰყავს და შვილები, მით უარესი მისთვის. ყველას გავაგებინებ, რა საშინელი დედაა. ეგ მინდა მხოლოდ, _ გაცოფებული რას ვყვიროდი, თავადაც არ მესმოდა. ავიჩემე, მინდა-მეთქი და ახლა საშკასნაირების მთელი არმია რომ დამსეოდა, ვერ გადამათქმევინებდა.
მართლაც, საშკამ მეორე დილითვე სახლში დამირეკა და მითხრა, ამა და ამ რაიონის საპასპორტოში მიხვალ და ვინმე ლიდას ნახავ. ჩემი სახელით დაელაპარაკები და ყველაფერს აგიხსნისო.
ეგრევე გავქანდი. ტაქსი გავაჩერე და 15 წუთში ადგილზე ვიყავი.
ლიდა კეკლუცი ქალი აღმოჩნდა, თან ძალიან ახალგაზრდა, რასაც არ მოველოდი. მეგონა, ასეთი სახელის მქონე აუცილებლად ასაკოვანი უნდა ყოფილიყო. აბა, რა წესია, ახალგაზრდა გოგოს ლიდა ერქვას, რუსი რომ იყოს, კიდევ ჰო. ხანდახან მიკვირს, რაზე ფიქრობენ მშობლები, როცა შვილებს ასეთ ბებრულ სახელებს არქმევენ ხოლმე, მხოლოდ იმიტომ, რომ მათ დედას, მამას თუ ბებია-ბაბუებს ერქვათ დრომოჭმული სახელები!
კეკლუც ლიდას ხელში წითელი სქელი ბლოკნოტი ეჭირა და საქმიანი იერით მომჩერებოდა. ვუთხარი, ვინც ვიყავი და რაც მინდოდა.
_ იცით? აქ ვერაფერს გეტყვით, უფლება არ მაქვს, _ ჩურჩულით მითხრა, _ გავიდეთ გარეთ, კაფეში დავსხდეთ, ყავა დავლიოთ და იქ ვილაპარაკოთ. ყველაფერი აქ მიდევს, _ იდუმალი ხმით დააყოლა და მარჯვენა ხელის საჩვენებელი თითი ბლოკნოტს მიუკაკუნა.

ცოტა ხნის შემდეგ ორივენი ყავახანაში ვისხედით.
_ თუ შეიძლება, ორი ყავა, _ ვუთხარი მოახლოებულ ოფიციანტს, _ თურქული.
აღარც მიკითხავს ქალბატონი "წითელი ბლოკნოტისთვის”, როგორი ყავის დალევა სურდა. ჩემი ჯიბე ამწუთას სხვა უკეთესს და, მით უფრო, ძვირიანს მაინც ვერ გაწვდებოდა, ამიტომ როგორმე ის უნდა "ეხვრიპა”, რაც მე შევუკვეთე.
_ იცით? ეს რომ ჩემმა უფროსმა გამიგოს, სამსახურიდან გაგდება არ ამცდება, მაგრამ რა ვქნა, საშკას როგორ ვეტყოდი უარს. მისგან იმდენი სიკეთე მახსოვს…
"ალბათ გაგჟიმა რამდენჯერმე, არა?” _ გავიფიქრე ჩემთვის და ამ გაფიქრების შესაფერისი ღიმილი გამოვისახე სახეზე.
_ რატომ, რა არის ამაში ასეთი აკრძალული? მე მხოლოდ მისამართს ვითხოვ ადამიანისას, მეტს ხომ არაფერს?
_ ჰოდა, სწორედ მაგაშია საქმე. ეს კონფიდენციალური ინფორმაციაა. მისი ნებართვის გარეშე მე არ მაქვს ამის გაკეთების უფლება.
_ ჩათვალეთ, რომ ვალში ვარ თქვენ წინაშე.
_ უი, რას ამბობთ. ამიტომ კი არ მითქვამს. ეგ რა შუაშია.
_ კარგი, მოდით მაშინ, პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ, _ უკმეხად გავაწყვეტინე, უკვე ნერვებს მიშლიდა "წითელი ბლოკნოტის” ძალად საქმიანი იერი და ვითომ დიდად სახიფათო როლის თამაში.
_ თქვენ ბრძანდებით ქალბატონ ნინო რუსაძის ქალიშვილი, _ დაიწყო ლიდამ ერთობ ოფიციალური ტონით.
_ ეგ უკვე ვიცი, დანარჩენი?
_ რომელიც ცხოვრობს ვაკეში, ყიფშიძის ქუჩაზე, _ კიდევ უფრო საქმიანად გააგრძელა და დაკვირვებით მომაჩერდა, ეფექტს თუ ახდენს ჩემი ნათქვამიო
_ კიდევ?
_ კიდევ… მითხარით, რა გაინტერესებთ და… _ წარბები აზიდა "წითელმა ბლოკნოტმა” და წითელ ბლოკნოტს ჩააშტერდა.
_ ოჯახური მდგომარეობა?
_ ჰყავს ორი შვილი, ქალ-ვაჟი _ 27 და 26 წლის. ქვრივია. მეუღლე თავის დროზე სააფთიაქო ბაზის დირექტორი გახლდათ. გარდაიცვალა 6 წლის წინ. აქვს შეძლებული ოჯახი.
_ მუშაობს?
_ ამჯერად არ მუშაობს, ხშირად ავადმყოფობს და შვილები უვლიან. მეტი არაფერი ვიცი. ჰო, კიდევ, ქალიშვილი გათხოვილია, ერთი შვილი ჰყავს. ვაჟი კი ჯერ არ არის დაოჯახებული. მუშაობს ბანკში. სულ ეს არის, რისი მოძიებაც შევძელი.
_ დიდი მადლობა, ლიდა. სულ ეს იყო, რაც მაინტერესებდა, _ მოწყალედ გავუღიმე "წითელ ბლოკნოტს”, ყავის საფასური გადავიხადე და კისრისტეხით გამოვვარდი კაფედან.

8 8 8

ვერაფრით შევეგუე იმ აზრს, რომ თურმე ჩემი მშობლები მთელი ცხოვრება მატყუებდნენ. წამითაც კი არასდროს არაფერი მიგრძნია. სხვათა შორის, არც სხვებისგან. ყველაფერი, რაც ვიცოდი, ყველაფერი, რისიც მჯეროდა, ტყუილი აღმოჩნდა. ყველაფერი, რასაც შეიძლებოდა დავყრდნობოდი ცხოვრებაში, წამში ხუხულასავით თავზე დამემხო.
ყოველთვის დაცულად ვგრძნობდი თავს აქამდე… რა თქმა უნდა, მთლად ბოლომდე არა, მაგრამ… ნაწილობრივ მაინც… ყოველ შემთხვევაში, ის მაინც ვიცოდი, ვინ ვიყავი და საიდან გავჩნდი. ახლა კი…
_ შენ ისეთი იღბლიანი ხარ, ანუშკი, შურისგან გული მერევა, _ მეტყოდა ხოლმე თათია ბოლო ხანებში, კვლავ რომ განვააახლეთ ურთიერთობა, _ საშკა რომ უცოლო იყოს, სულ რომ არ შეყვარებოდი, ძალად მოვაყვანინებდი შენს თავს.
მიკვირდა, რა მჭირდა ვინმეს შესაშური, ისეთი რა ცხოვრება მე მქონდა. თურმე ნუ იტყვით, თათიას თავისი შეხედულება ჰქონია ამ ყველაფერზე.
_ შენ დედისერთა ხარ, ჩემო კარგო. არ გიწევს ბრძოლა იმისთვის, რომ მშობლებმა ყურადღება არ მოგაკლონ და შენი წილი სიყვარული მეორე შვილს არ მოახმარონ. არ გიწევს საკუთარ ძმასთან კამათი ქონებაზე და რა ვიცი, ათასი რამის ჩამოთვლა შეიძლება.
_ შენ და საშკა რა, ქონებაზე დავობთ? _ პირი დავაღე, როცა ეს ამბავი მოვისმინე.
_ აბა, არ ვდავობთ? ყველაფერი თავისთვის უნდა. მე რა, არ მეკუთვნის ჩემი სახლიდან არაფერი? მერე რა, რომ გავთხოვდი? მეც სრულუფლებიანი წევრი ვარ ჩემი ოჯახის, მით უმეტეს, უმცროსი და ვარ მისი, მეც მჭირდება რაღაც-რაღაცები.
ეჰ, ნეტავი თათიას, ამის მეტი სადარდებელი რომ არაფერი აქვს. მე კი ახლა ისეთი საფიქრალი გამიჩნდა, რომ… აღარ ვიცი, საიდან დავიწყო. დედისერთაო… თურმე არ ვყოფილვარ დედისერთა და ჩემ გარდა დედაჩემს ორი ჩემნაირი ჰყოლია. ნეტავ მამაჩემი ვინ არის? ის, ვინც დედაჩემს ამ რამდენიმე წლის წინ გარდაეცვალა, თუ სხვა ვინმე, ვინც ქმრამდე ჰყავდა? საინტერესოა, ვინ იყო? ყვავილების გამყიდველი? მემაწვნე? მღვდელი თუ მეკუბოვე? იქნებ შემთხვევითი ურთიერთობის დროს ჩასახული ნაბიჭვარი ვარ სულაც? ან იქნებ გაუპატიურების შედეგად დაბადებული? ო, ღმერთო ჩემო! ასე თუ მივყვები, იმდენი ვარიანტის ჩამოთვლა შეიძლება, გაგიჟდება კაცი!
არადა, როგორ მახსოვს, ბავშვობაში რამეს რომ დავაშავებდი, დედაჩემი მომდგებოდა ყვირილით, ვის დაემსგავსე ასეთი ქარაფშუტაო. მეზობლებისგან კი რამდენჯერ გამიგონია, მთლად მამამისის ასლიაო…
თურმე სადა ხარ! რა მამა, რის დედა! საერთოდ არ ვყოფილვარ მაგათი შვილი! რატომ არ მითხრეს? რატომ გადაწყვიტეს, რომ სიმართლის დამალვა გონივრული საქციელი იქნებოდა? ვისთვის იქნებოდა ეს საშიში? მათთვის, რა თქმა უნდა, არა, რადგან ამის გამო ისინი არ შემძულდებოდნენ. პირიქით, მეტი პატივისცემით განვიმსჭვალებოდი ორივეს მიმართ. თუმცა… ალბათ თვითონ არ ფიქრობდნენ ასე. ალბათ შეეშინდათ, არ შეგვიძულოს ბავშვმაო. ან იქნებ, იმის ეშინოდათ, რომ ნამდვილ მშობლებს მოვძებნიდი და მათ ზურგს ვაქცევდი? არ ვიცი, არ ვიცი…
ამ ფიქრებში შევეცადე, ქუჩის მეორე მხარეს გადავსულიყავი. მაგრამ ავტომანქანის უხეშმა სიგნალმა იძულებული გამხადა, უკან, სველ ტროტუარზე დავბრუნებულიყავი. ალბათ როგორ შემაგინა მაგ ულვაშიანმა გორილამ, კაცს მაინც ჰგავდეს!
წვიმამ უმატა. თითქოს ჩემს ჯინაზე, არადა არ აინთო მწვანე შუქი, რომ დროზე გადამეჭრა ქუჩა და ავტობუსში ან სამარშრუტო ტაქსიში ჩავმჯდარიყავი. თანდათან ვსველდებოდი. წინ ჩამოყრილი თმა ერთიანად მიმეწება შუბლსა და სახეზე.
როგორც იქნა, მივაღწიე სახლამდე. როგორმე უნდა დავწყნარდე, თორემ ახლა, ამწუთას რომ ქალბატონ ნინოს მივადგე, ღმერთმა უწყის, რა სცენებს გავუმართავ. არ არის გამორიცხული, ყველაფერი დავულეწო სახლში და საბოლოო ჯამში პოლიციაშიც ამოვყო თავი ხულიგნობისთვის. ჯობია, დღეს თავი შევიკავო!
სველი ტანსაცმელი გავიხადე და ცხელ აბაზანაში ჩავწექი. რა საშინელ ხასიათზე ვიყავი, ჩემ გარდა, ვერავინ გაიგებდა ამას. როგორ მომინდა დალევა! ცხოვრებაში არ გამჩენია ასეთი სურვილი! ვაითუ, მამაჩემი ლოთი იყო და დალევა გენებში მაქვს? უკვე ისე ვიყავი დაშინებული, ათას სისულელეზე ვფიქრობდი.
სააბაზანოდან გამოვედი თუ არა, არაყი მოვიძიე. არც მახსოვს, საიდან მქონდა, მაგრამ რომ მქონდა, ზუსტად ვიცოდი. ჩაის ჭიქაში ნახევრამდე ჩამოვასხი და მოვიყუდე!
ვაი თქვენს მტერს, მე რომ დამემართა! ცეცხლი წამეკიდა გულ-მუცელში! თუმცა, მხოლოდ ცოტა ხნით. მერე შემახურა, შემახურა და გავბრუვდი კიდეც. კიდევ მომინდა დალევა. დავისხი და კიდევ დავლიე… კიდევ, კიდევ… ოჰ, როგორ დავთვერი. საწოლამდე ძლივს მივაღწიე. ტანსაცმლიან-ფოსტლებიანად მივეგდე ლოგინზე და თვალები დავხუჭე. ირგვლივ ყველაფერი ატრიალდა… კიდევ ცოტა ხანი და გავითიშე…