_ დადა, რა იყო, შენც ცუდად ხომ არ გახდი? ღიმილი მოერია ჩემს დანახვაზე, თან რეზინის ლურჯ წინსაფარს იხსნიდა, შედი, შენც დაგალევინებენ ვალერიანის წვეთებს.
_ გაუჭირდა? ვიკითხე მხოლოდ იმიტომ, რომ რაღაც მეკითხა.
_ უჰ, ხელი ჩაიქნია, პირველად ყველა ასე განიცდის. რაღაც სასწაული ჰგონიათ. არა, ადვილი ნამდვილად არ არის. ესეც ხომ გარკვეული ოპერაციაა. უბრალოდ, ცოტა მეტი უნდა მოითმინო ადამიანმა, ემოციებს არ უნდა აყვე… ნახევარი საათი მაინც დაწვეს, ტკივილებმა გაუაროს.
_ მერე შეეძლება სახლში წასვლა?
_ კი, როგორ არა, თავისუფლად. ოღონდ ერთი-ორი დღე თუ დაწვება, ცუდი არ იქნება. მე დანიშნულებას დავუწერ. ანტიბიოტიკი უნდა მიიღოს ორი-სამი დღე.
_ გმადლობთ, ლია დეიდა, დავადევნე მიმავალ გინეკოლოგს.
_ მეტი აღარ დაგინახოთ აქ მოსული, ღიმილით თითი დამიქნია და ოთახიდან გავიდა.
ექთნის მკლავზე დაყრდნობილი, სახეგაფითრებული თათა ძლივს მოლასლასდა. მეც მივეშველე და მეორე მხარეს ამოვუდექი. ნარზე წამოვაწვინეთ თვალები ცრემლით ავსებოდა.
_ ძალიან გეტკინა? ჩურჩულით ვკითხე.
_ ნუ მკითხავ. ასე მეგონა, არასდროს დამთავრდებოდა ჩემი ტანჯვა, ჩურჩულითვე გამცა პასუხი და ქვედა ტუჩი მოიკვნიტა სატირლად გამზადებულმა.
ცრემლები ღაპაღუპით ჩამოსდიოდა ღაწვებსა და საფეთქლებზე. მის გვერდით ჩამოვჯექი და სათუთად შევუმშრალე სახე.
_ ნუღარ ტირი, ყველაფერი დამთავრდა, ვუთხარი, მაგრამ ლამის იყო, მეც მეტირა. მისი საცოდაობით გული მეწურებოდა.
_ მართალი ხარ, ყველაფერი დამთავრდა, ძალად გამიღიმა და ღრმად ამოისუნთქა, თითქოს რაღაცამ შვება მოჰგვარა.
_ ხომ არ გცივა, შვილო? ხანშიშესულმა სანიტარმა ნაჭრის ფაჩუჩები გააძრო თათას და ფეხის თითები მოუსინჯა, უი, უი, მთლად გაგყინვია, ახლავე ადეალას დაგაფარებ.
_ იცით, როგორ მტკივა? შესჩივლა ტკივილისაგან დაჭყანულმა სანიტარს.
_ არა უშავს, მალე გაგივლის, ანუგეშა ქალმა და შალის გადასაფარებლით წელს ქვემოთ გულმოდგინედ შეფუთნა.
კარგა ხანს ჩუმად ვისხედით. არც ერთი ხმას არ ვიღებდით. თათას თვალები დაეხუჭა და თავისთვის ფიქრობდა. ნეტავი რაზე? რას აპირებს? რა იქნება ხვალ? იმ დეგენერატმა ამ დღეში ეს გოგო რომ მიატოვოს, ხომ გაგიჟდება კიდევაც? იმდენს მაინც მიხვდებოდეს, რომ ცოტა ხანს მაინც არ გაწყვიტოს თათასთან ურთიერთობა, თორემ ეს მთლად მოუღებს ბოლოს, სამუდამოდ გააცამტვერებს მის ცხოვრებას. მიხვდება კი მამუკა? წესით, უნდა მიხვდეს. მაინც გადავწყვიტე მისი გაფრთხილება. თათას თვალები მიელულა და მძიმედ სუნთქავდა.
_ ცოტა ხნით გავალ, ვუთხარი და გარეთ გასვლა დავაპირე.
_ არ წახვიდე, ძალიან გთხოვ, თვალები გაახილა და თავი წამოსწია.
_ სულ ერთი წამით, შენ დაისვენე. ეგრევე მოვბრუნდები, დავამშვიდე შეშინებული და ქუჩაში გავედი.
მამუკა კვლავ აკაციის ხის ქვეშ იდგა.
_ ვსიო, არა? მკითხა.
_ ჰო.
_ რამდენ ხანში გამოუშვებენ?
_ შენ უკეთ გეცოდინება, გამომცდელად შევხედე.
ჩრდილმა გადაურბინა სახეზე.
_ ვერ გავიგე შენი ნართაული.
_ ეს პირველი შემთხვევაა?
_ გაგიჟდი? აბა მერამდენე უნდა იყოს, ვერ ნახე, რა დღეში იყო?
_ თათაზე არ გეუბნები, შენს ცხოვრებაში პირველი შემთხვევა იყო, რომ დედაშენს საკუთარი შვილიშვილი მოაკვლევინე?
მივხვდი, რომ მეტისმეტი მომივიდა. მამუკა გაფითრდა, კბილი კბილს დააჭირა და მომუშტული ხელი აკაციის ხეს მთელი ძალით დაარტყა.
_ მორჩი! გეყოფა! რა გინდა, გამაგებინე, ბოდიში მოგიხადო? ვიცი, რომ დამნაშავე ვარ შენ წინაშე, მაგრამ შეცდომა ვის არ მოსვლია? მთელი ხმით ღრიალებდა.
_ ჩემ წინაშე კი არა, იმის წინაშე ხარ დამნაშავე. შენ ამასაც ვერ ხვდები და საერთოდ, ხმას დაუწიე, თუ შეიძლება, ნუ ღრიალებ, მშვიდად მივეცი შენიშვნა.
არა, ამასთან არ ღირს არაფერზე საუბარი. რაც მალე დამთავრდება მათი ურთიერთობა, მით უკეთესი თათასთვის, გავივლე გუნებაში.
_ ახლა რას აპირებ? ვკითხე და თვალი ავარიდე.
_ რაზე მეკითხები? ხმა შეეცვალა.
_ რას უპირებ იმ გოგოს, უნდა მიატოვო?
პასუხი არ გამცა, გვერდზე გაიხედა.
_ არ გესმის? კითხვა გავუმეორე.
_ მაგას ისედაც ვაპირებდი, ყრუდ ჩაილაპარაკა.
_ იქნებ ცოტა ხანს მაინც გაგეგრძელებინა შეხვედრები, ცოდოა.
_ მე ვიცი, როგორც გავაკეთებ. ეგ შენ არ გეხება.
_ შენც მართალი ხარ, ირონიულად შევნიშნე და კვლავ შენობაში შევტრიალდი.
თათა უკვე ექიმის კაბინეტში იჯდა და მის რჩევა-დარიგებებს ისმენდა. დერეფანში ვამჯობინე დალოდება. მალე გამოვიდა. ის იყო, წამოსვლა დავაპირეთ, რომ ლია დეიდამ დამიძახა, ერთი წუთით ჩემთან შემოდიო.
შევედი
_ დადა, კიდევ რომ მოუწიოს ამ გოგონას მსგავსი რამის გაკეთება, იცოდე, უშვილოდ დარჩება, თითი მაგიდაზე დააკაკუნა.
_ მესმის… ლია დეიდა, იმედია, ეს აღარ მოხდება. ერთ რაღაც მინდა გკითხოთ. მამუკას ადრეც მოუყვანია აქ ვინმე აბორტის გასაკეთებლად?
ის იყო, ქალმა პირი გააღო პასუხის გასაცემად, რომ თითქოს რაღაცას მიხვდაო, შეყოყმანდა. სახე აშკარად შეეცვალა.
_ ადრე? ა-რა… არ მახსოვს ასეთი შემთხვევა. რატომ მეკითხები? სათვალე ცხვირზე ჩამოიწია და ზემოდან შემომხედა.
_ რა ვიცი, ისე… მიხვდა, რაც ვიგულისხმე.
_ ეს შეუძლებელია! რას ამბობ! მამუკა ამას არ იზამდა, შენ მაინც იცნობ. არ იცი, რანაირია? წამოჭარხლდა სახეზე. როგორც ჩანს, დიდად არ ეპიტნავა ჩემი სიტყვები, თუმცა, მას რას ვერჩოდი…
_ ვიცი, როგორ არა. ეს, უბრალოდ, ისე ვთქვი. მაპატიეთ და კიდევ ერთხელ დიდი მადლობა ყველაფრისთვის.
ესეც ასე! უდავოა, საღამოს ყველაფერს გამოკითხავს თავის "იდეალურ ბიჭუნას”. რას დასცხებენ ერთმანეთს?! მამუკაზე ახიც იქნება. იქნება აწი მაინც მოუხმოს ჭკუას!
მზის შუქზე გავედით თუ არა, თათას თავბრუ დაესხა და წაბარბაცდა. მაშინვე ხელი შევაშველე. მამუკამაც უცებ მოირბინა და გვერდით დაუდგა. თათამ ცივად გააშვებინა ხელი.
_ არაფერია, სინათლემ თვალი მომჭრა უბრალოდ, ხმადაბლა თქვა, მე წავალ, კარგად იყავით. გმადლობ, დადა.
_ მოიცა, ერთად წავიდეთ, ახლავე გავაჩერებ მანქანას, დაფაცურდა მამუკა.
_ არა, ჩვენ ერთად ვერ წავალთ, იმიტომ რომ სხვადასხვა გზა გვაქვს, გამჭოლი მზერა ესროლა თათამ, გატრიალდა და ტროტუარს დაუყვა.
თათას საქციელით იმდენად ნასიამოვნები დავრჩი, კმაყოფილების ღიმილი ვერ შევიკავე. ცოტა ხანს ვუყურებდი მიმავალს, მერე ჩემს "ახდენილ ოცნებას” მივუტრიალდი.
_ მეც წავედი. აბა, შენ იცი, ხელი დავუქნიე და მრავალმნიშვნელოვნად შევხედე.
_ ერთი წუთით დედაჩემთან შევირბენ და მერე ერთად წავიდეთ, მეც მოვდივარ.
_ ჩვენ ერთად ვერ წავალთ, იმიტომ რომ სხვადასხვა გზა გვაქვს, თუთიყუშივით გავიმეორე თათას სიტყვები და ნიშნის მოგებით შევღიმე "იდეალურ მამაკაცს”. შევხედე და მივხვდი, რომ აღარ მიყვარდა. იმდენად გაუბრალოვდა ჩემს თვალში, მის გვერდით გავლის სურვილიც აღარ შემრჩა. განსაკუთრებით იმ წუთებში, რადგან საოცრად უსუსური, უმწეო და საცოდავი მეჩვენა. ან კი როგორ უნდა მყვარებოდა მან ხომ სულ ახლახან, არც მეტი, არც ნაკლები, ორი ადამიანი მოკლა!
გავშორდი. ნელი ნაბიჯით დავუყევი ქუჩას…
მითი იდეალურ მამაკაცზე საბოლოოდ გაქარწყლდა…
რატომღაც, შვება ვიგრძენი…