რაო? ვეღარ მოითმინა.
_ ჯერ ისტორიას აფორმებენ, უკმეხად ვუპასუხე.
ორივენი გავჩუმდით. დუმილი კარგა ხანს გაგრძელდა.
_ როგორ მოახერხე? გამჭოლი მზერა ვესროლე.
_ იცოდე, ახლა ნოტაციების კითხვა არ დამიწყო! გამაფრთხილა.
_ ეგღა მაკლია! შენნაირებთან არ ღირს ნოტაციების წაკითხვა, თვალები დავუბრიალე.
_ გაჩუმდი, რა!
_ არ გავჩუმდები, თუნდაც იმიტომ, რომ მეც ქალი ვარ და ერთ მშვენიერ დღეს შეიძლება მეც თათასავით მომექცნენ… შენნაირები, დავაყოლე.
_ მე შენ ასე არასდროს მოგექცევი.
_ მართლა? რა იცი? ორი თვის წინ თათასაც მასე ეტყოდი, ხომ ვიცი.
_ ასე მიცნობ? ამ დროს, მგონი, სულ სხვანაირი წარმოდგენა გაქვს ჩემზე. სხვავგარად შენ არ შემიყვარებდი, მამუკამ ნამუსზე შემაგდო.
_ სიყვარული ბრმაა, ბოლო მოვუღე ჩემი გამოტანილი დასკვნით.
ისევ სიჩუმე ჩამოვარდა.
_ დედაშენს რატომ არ უთხარი, სინამდვილეში რაც ხდება? კვლავ შევუტიე
_ ვერ ვხედავ ამის აუცილებლობას.
_ რატომ, გეშინია არ გადაგაფიქრებინოს?
_ მე ვერავინ ვერაფერს გადამაფიქრებინებს. ჩემი საქმისა მე ვიცი.
_ მაშინ ისიც გეცოდინება, მერე რა იქნება.
_ როდის მერე
_ თათა რომ აქედან გამოვა.
_ …
_ რა, არ იცი?
_ ეგ შენზეა დამოკიდებული, ყრუდ ჩაილაპარაკა
_ ჩემზე? მე რა შუაში ვარ?
_ არ იცი?
_ წარმოდგენა არა მაქვს.
_ დაგავიწყდა, გუშინწინ რაც გითხარი?
_ გუშინწინ? ა-ა-ა, ეგ როგორ არ მახსოვს, მაგას რა დამავიწყებს. მე რომ შეგიყვარდი, იმაზე ამბობ, არა? და მერე მეც იგივეს გამიკეთებ, ხომ? ასე არ არის?
_ გეყოფა, დადა. აქამდე მთელი ცხოვრება უაზროდ ვიქცეოდი. საკუთარ ადგილს ვერ ვპოულობდი. ახლა ყველაფერი დალაგდა. ახლა უკვე ვიცი, რაც მინდა.
_ მაინც რა? ამრეზით შევხედე.
_ შენთან ყოფნა, შენი სიყვარული მინდა და მეტი არაფერი. თუ გინდა, ხვალვე დაგიმტკიცებ.
_ დამიმტკიცებ? როგორ დამიმტკიცებ?
_ ჩემთან წაგიყვან, შინ.
_ გინდა თქვა, რომ ცოლად შემირთავ?
_ ჰო.
_ თათა რატომ არ შეირთე? ხმას ავუწიე.
_ რით ვერ გაიგე, ადამიანო, არ მიყვარს ის გოგო!
_ თუ არ გიყვარდა, რას მოიწვინე გვერდში, რისთვის გააუბედურე? თავს ვერ ვიკავებდი.
_ ჯერ ერთი, მე არავინ გამიუბედურებია. მე რა, ძალა დავატანე? შევაცდინე? რაც თვითონ უნდოდა, ის გავაკეთე. და მეორეც, მე სულაც არ ვარ მისთვ…
_ გაჩუმდი! თუ ღმერთი გწამს, გაჩუმდი. ეგ ზღაპრები შენს ძმაკაცებს მოუყევი, ჩემთან არ გინდა! წავედი! აცახცახებულმა ავირბინე კიბის საფეხურები.
ნუთუ ეს კაცი მიყვარდა!
თათასთვის თეთრი ნაჭრის ფაჩუჩები და ხავერდის ლურჯი ხალათი ჩაეცვათ. საპროცედუროში თავჩაღუნული ჩამომჯდარიყო ზეწარგადაფარებულ ნარზე.
_ რას შვრები?
_ ველოდები, სახეგაფითრებულს შუბლი ოფლით დაცვაროდა.
_ დაგაძინებენ? თანაგრძნობით განვიმსჭვალე მის მიმართ.
_ არა, პირველ აბორტზე ნარკოზი არ შეიძლებაო, ექიმმა.
_ ისე მაინც გაგიყუჩონ!
_ არ გეტკინებაო, დამამშვიდა. მინი მტკივნეული არ არისო.
_ რახან გითხრა, ალბათ ასეა. ნუ გეშინია, მე აქ ვიქნები.
_ მამუკა სად არის?
_ გარეთ დგას, ქუჩაში.
_ დაგველოდება
_ არ დაგველოდება და მისი აჯობებს.
_ დედამისი ისე მელაპარაკება, ვითომ არაფერი იცის, ამოიოხრა თათამ, შეიძლება ადამიანი ასეთი უგულო იყოს?
_ იმან მართლა არაფერი იცის, დედას გეფიცები.
_ შენ რა იცი?
_ წეღან რომ გამიყვანა, მაშინ მითხრა.
_ რა გითხრა?
_ ვიღაც… ენას კბილი დავაჭირე. მეთქვა თუ არ მეთქვა?
_ თქვი, თქვი, დამალვას რაღა აზრი აქვს, ნაწყვეტ-ნაწყვეტ, სვენებ-სვენებით ლაპარაკობდა თათა.
_ დიტოს შეყვარებულიაო, ლიასთვის უთქვამს.
_ ეგ ვინღაა?
_ არ ვიცი. ვინმე მაგის ნაცნობი იქნება, ალბათ.
_ მე კი მითხრა, დედაჩემმა ყველაფერი იცის და ისე მოაგვარებს ყველაფერს, პრობლემა არ იქნებაო.
_ წარმოგიდგენია? სუფთა ნაძირალაა!
_ ნუ ამბობ მაგას. ჩემი ბრალია ყველაფერი, მამუკას არ გაემტყუნება.
_ ვითომ რატომ, მამა აბრამის ბატკანია?
_ არა, უბრალოდ, მამაკაცია და მორჩა.
_ იმდენი თავი გაუხმა მაგას! ბევრი უკლია მამაკაცობამდე. ნამდვილი მამაკაცი ასე არ იქცევა.
_ დღეს ყველა ასე იქცევა… სად არის ის ქალი ამდენ ხანს, დავიტანჯე. ერთი საათის მერე ყველაფერი კარგად იქნება, არა? ამომხედა თათამ, უკვე ჩავლილი იქნება ყველაფერი.
_ მე შენს ადგილას, დავიტოვებდი ბავშვს, ჯინაზე გავაჩენდი.
_ ვის ვეჯინაო, დადა? საკუთარ თავს? მერე ვინ გამაზრდევინებს ამას? მუცელზე დაიდო ხელი, ან მამაჩემს რა ვუთხრა, უკანონო შვილს ვაჩენ-მეთქი? "კატოკივით” გადამივლიან, სიმწრით ჩაიღიმა.
_ აბა, როგორ არის ჩვენი გოგო? ხელების ფშვნეტით შემოვიდა მამუკას დედა და ღიმილით გადმოგვხედა. თან ორი თეთრხალათიანი ქალი შემოჰყვა თან.
_ ძალიან მეტკინება? ძლივს ამოთქვა გაფითრებულმა თათამ.
_ დედა, ერთი შეხედეთ, რა ფერი ადევს სახეზე. რისი გეშინია, შვილო, დანით კი არ გჭრი, ორ წამში მორჩება ყველაფერი, დააიმედა ქალმა და საოპერაციოში შევიდა.
_ ვაიმე, დედა, წამოიკვნესა ცრემლმორეულმა, როგორც ჩანდა, იარაღების ჩხაკუნის ხმაზე კიდევ უფრო დაფრთხა.
_ თავიდან რომ გეფიქრა ამაზე, ხომ არ ჩავარდებოდი ამ დღეში? ახლა რაღა დროსია? მაშინ ხომ კარგი იყო, ლოგინში რომ უწვებოდი? ხუმრობანარევი კილოთი დატუქსა ლია დეიდამ და გაიცინა. ექთანიც აჰყვა და დამხმარე ქალიც.
_ სამაგიეროდ, აწი მეცოდინება, სინანული გაისმა თათას ხმაში.
_ აბა, შენ იცი, არ შემარცხვინო, გამამხნევებელი ღიმილით შევხედე თათას.
_ რომ იცოდე, როგორ მეშინია. ღმერთო, შენ მიშველე, ძლივს გავიგონე მისი სიტყვები.
მედდამ კარი ცხვირწინ მომიხურა. ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა.
_ ნუ ხარ დაძაბული, მოეშვი! გავიგონე ლიას მბრძანებლური ტონით ნათქვამი და რაღაც აპარატი ჩაირთო.
უეცრად არაადამიანური შეკივლება გაისმა. იმდენად სხვა ხმა იყო, თავდაპირველად ვერც მივხვდი, თათა თუ იქნებოდა. ვიგრძენი, როგორ დამასხა ცივმა ოფლმა. მუხლმოკვეთილი იქვე, ნარზე ჩამოვჯექი და ზურგით ცივ კედელს მივეყრდენი. კივილის ხმა არ წყდებოდა. თათა საშველად "დედა, დედიკოს” უხმობდა.
_ ნუ ტირიხარ, კაცო, ხელი მეშლება! დავიჯერო, ახლა, ასე გტკივა? დაუცაცხანებდა შიგადაშიგ ლია დეიდა.
მოულოდნელად ხმა მიწყდა. სმენა დავძაბე, გული ხომ არ წაუვიდა?
_ აჰა, მორჩა, ეს იყო სულ, კვლავ მოისმა იარაღების ჩხაკუნის ხმა, აბა, შემომხედე, ცუდად ხომ არა ხარ? ა? ცუდად ხარ? ლიდა, წყალი შეასხურე, ერთი, თუ ქალი ხარ, წნევა დაუვარდა ალბათ. შუბლი დაუზილეთ. წვეთებიც მიეცით.
_ ფერი მთლად დაკარგა, ლია ექიმო, ყველას ხმა მკაფიოდ აღწევდა ჩემამდე, თათას გარდა. გული გამალებით მიცემდა.
უცებ კარი გაიღო და ლია დეიდაც გამოჩნდა.