არ მეგონა, საქმე ასე თუ შეტრიალდებოდა. რას ვიფიქრებდი, ჩემი დიდი ხნის ოცნება ერთ საათში თუ ამისრულდებოდა… არადა, რამდენი წელი ველოდი ამ დღეს. მე კი არ მიხარია, სრულებით არ მიხარია. რაღაც მამძიმებს, ძალიან, ძალიან მამძიმებს. ვიცი, რაც არის ის "რაღაც”, სინდისის ქენჯნაა, რომელიც ერთ მშვენიერ დღეს აუცილებლად შემაწუხებს, რადგან მას სახელად თათა ჰქვია…
ჩემი დიდი ხნის ოცნება კი მამუკაა. ხუთი წელია, ერთმანეთს ვიცნობთ, ანუ პირველი კურსიდან. ჯგუფელები ვართ. გაცნობის დღიდანვე ძალიან დავუახლოვდით ერთმანეთს. მაშინვე მომეწონა. ასე ვთქვათ, "გულში ჩამივარდა”. რაც დრო გადიოდა, მით უფრო ძლიერდებოდა ჩემი სიყვარული. ის კი… ვითომც არაფერი, ჩემში მხოლოდ დაქალს ხედავდა. მთელი ამ ხნის მანძილზე სამი შეყვარებული მაინც გამოიცვალა, თუმცა, თუ მას დაეჯერება, სერიოზულად არც ერთი უყვარდა. სამი ჩვეულებრივი გატაცება და მორჩა. არადა, რა ბიჭია, რომ იცოდეთ! მაღალი, სპორტული აღნაგობის, წყალბურთელი, შავგვრემანი, შავთვალება, გრუზა თმით. ამასთან, საოცრად თბილი ბუნებისაა _ ხალასი, იუმორით სავსე. ერთი სიტყვით, ყველაფერი გააჩნია, რაც იდეალურ, ოცნების მამაკაცს უნდა ჰქონდეს. ამიტომაც დასდევს შეყვარებულ "ქალთა არმია”. მეც მათ რიცხვში ვარ, მაგრამ არ ვიმჩნევ. აზრი არა აქვს და იმიტომ. წლინახევრის წინ, როცა ვეღარ მოვითმინე და მთვრალმა სიყვარული ავუხსენი, ასე მითხრა, შენსა და ჩემს შორის რომანი გამორიცხულია, იმიტომ, რომ დასავით მიყვარხარო. რა უნდა მეთქვა? არ მინდა შენი ძმობა-მეთქი? ენა მუცელში ჩავიგდე და ბედს შევეგუე. სამაგიეროდ, სხვა ხერხს მივმართე. ყველა ქალთან, ვისთანაც კი გაივლიდა, იდეალურ ურთიერთობას ვამყარებდი, ვედაქალებოდი და ყველაფერს ვიგებდი მასზე. რა მოსწონდა, რა არ მოსწონდა, რა უყვარდა, რა არ უყვარდა, რას პატიობდა და რას არ პატიობდა, რა თვისება ხიბლავდა ქალში და როგორ შეიძლებოდა მისი გულის დაპყრობა…
ასე გრძელდებოდა ბოლო პერიოდამდე, მანამ, სანამ თათას გავიცნობდი. თათა მამუკას მორიგი "გულის ვარდია”, ძალიან ლამაზი, ძალიან კეთილი, ძალიან სათნო და, ამასთან, ფაქიზი სულის პატრონი. ფარვანასავითაა _ მსუბუქი, ჰაეროვანი, ისე დაფარფატებს, თითქოს მიწაზე ფეხს არ აბიჯებსო. წელწვრილი, წვივმაღალი, შვლის ნუკრივით მომზირალი… დიდრონი ცისფერი თვალებით.
საოცრება მოხდა. თუკი მამუკას წინა "სიყვარულები” გულის სიღრმეში მძაგდა და მათ მხოლოდ პირადი გამორჩენის მიზნით ვემეგობრებოდი, თათასთან ეს არ გამომდიოდა. სხვებში მუდამ მეტოქეს ვხედავდი, მასში კი _ ერთ დაუცველ, უმწეო ლამაზ გოგონას, რომელსაც მფარველის სახით მე მოვევლინე. თათაც ჩვენთან სწავლობს, უნივერსიტეტში, ოღონდ სხვა ფაკულტეტზე. იგი პირველი კურსის სტუდენტია, ჩვენ კი წელს ვამთავრებთ. რაღაც ერთი თვეღა დარჩა გამოცდებამდე.
მე და მამუკამ თათა უნივერსიტეტის წინ, კაფეში გავიცანით. ერთხელ ყველა ადგილი დაკავებული იყო და უცნობი, გამხდარი თეთრი გოგონა ჩვენს მაგიდას მოუახლოვდა ყავის ფინჯნით, ხელს თუ არ შეგიშლით, თქვენთან დავჯდებიო. მერე ერთმანეთი გავიცანით. მერე კიდევ ვნახეთ ერთმანეთი, მერე კიდევ, კიდევ და… მგონი, ეგ გოგო მიყვარსო, "მახარა” ჩემმა ძმაკაცმა. თურმე დროს ტყუილად არ კარგავდა. იმ წუთში გულზე შემომენთო, ისეთი ტკივილი ვიგრძენი, როგორც მაშინ, ჩემი სიყვარული რომ უარყო. ქალები კარგად გამიგებენ ამ შემთხვევაში. ჩვენ ხომ ყოველთვის ვიტოვებთ იმის იმედს, რომ როცა "ის” აღარ ეყვარება, იქნება მაშინ მაინც შეგვამჩნიოს. მე ამ იმედით ვსულდგმულობდი თათას გამოჩენამდე. მან კი თავდაყირა დააყენა ყველაფერი. ვიცოდი, ისედაც უიმედოდ შეყვარებულს, არაფერი გამომივიდოდა. თათას ნამდვილად ვერ შევედრებოდი. იგი ყველაფრით ჩემზე უკეთესი იყო. მას ვერ შეიძულებდი, ძალიანაც რომ მოგენდომებინა. მისი შინაგანი ბუნება არ მოგცემდა ამის უფლებას. მე, როგორც ყოველთვის, ახლა მასთან ვცადე "მიახლოება”. მალე დავმეგობრდით და მეც მისი გულის პირველი მესაიდუმლე გავხდი.